Terugblik 2011

Weer een jaar voorbij. Een jaar met hoogte- en dieptepunten.

In januari van dit jaar werkte Henk weer drie dagen. Vanaf september was hij rustig weer begonnen. Hij vond het in het begin best pittig. Ik ben begonnen in groep 6 met één morgen werken. Ik hoopte dit verder uit te bouwen. Daarnaast vier dagen in de week revalideren in het MRC in Doorn. Het kostte een hoop energie.

Begin februari mochten we de 80-jarige verjaardag vieren van oma Koelewijn. Wat een leeftijd. Wat fijn om dit te vieren met elkaar.
Eind februari, begin maart gingen we met de EO naar Zuid-Afrika. Terug naar het land van het ongeluk. Een programma werd er gemaakt en een lied voor Henk en mij. Wat bijzonder om terug te gaan. Om de mensen daar allemaal weer te ontmoeten en te bedanken.

In april mochten we de 73ste verjaardag van Henk zijn moeder vieren. We gingen met z'n allen (en dat is me een groep....) een weekend naar Zeeland. We hadden ontzettend mooi weer. Leuk om elkaar allemaal te zien en spreken.
We mochten deze maand ook vieren dat opa en oma van de Geest 50 jaar getrouwd waren. Een dag lekker varen met de familie, bowlen en uit eten. Gouden momenten!

In  mei kregen we veel warme reacties op de uitzendingen die toen op tv waren. Een handgeschreven brief van een vrouw van ruim 99 jaar ontroerde ons....
In deze maand kwam ook eindelijk onze auto. Wat heerlijk om weer zelf ( met wat hulp) overal naar toe te kunnen rijden. Wat een vrijheid!
Henk werkte ondertussen weer vijf dagen. We merkten dat alle regeldingen en bezoeken aan artsen etc. in het nauw kwamen.

In juni mocht ik ceremoniemeester zijn van de bruiloft van Coralien en Albaro. Het was leuk om te doen!

Juli gingen wij terug naar Zuid-Afrika met ouders en zus Jacintha. De reis deels overdoen van 2009. Een grote braai georganiseerd daar voor alle mensen die ons destijds geholpen hebben. Weer een warm welkom! Het was een mooie reis. Een reis met blijdschap en verdriet.

Het was 2 augustus dat wij terugkwamen in Nederland, amper thuisgekomen pakten wij de auto om door te rijden naar Zweden.. We hadden 3 augustus namelijk om 10 uur een afspraak in Kristianstad, Zweden met een prothesemaker. Hij voorzag mij binnen twee dagen van twee nieuwe protheses, waarbij ik loop met beide knieen!! Het kan dus toch!!
Ik mocht in deze maand ook weer een jaar ouder worden.

September is de maand van gesteggel en gedoe met allerlei instanties.
Henk pakte zijn werk weer helemaal op. En ik startte met twee morgens in groep 6/7. Daarnaast gaat het revalideren gewoon door. Ik ben ook gestart met zwemmen vanaf deze maand. Lekker om weer wat te sporten.

Na vijf maanden ziekte overleed oma Koelewijn op 4 oktober. Verdrietig. Gemis.
Henk reisde met zijn autistische broer naar Groenland en zag het Noorderlicht. Ik was voor het eerst een week alleen thuis....
Ook kregen we te horen, dat we maar moesten verhuizen, dat ze geen lift konden vergoeden.

De maand november is er één om snel te vergeten. Te veel gedoe met ontstekingen, wondjes, ziekenhuisbezoeken enz. Daarnaast gezeur met allerlei instanties...Krijg je er gratis bij, na een ongeluk als deze....
Ik werk inmiddels 1 dag. Het is fijn om weer te mogen en kunnen werken.

December is de maand van sinterklaas en kerst. Meerdere keren mochten we dit vieren. Als ik hem zie, denk ik, de leeftijd van Henk valt best wel mee......
Met zes bijzondere vriendinnen wordt sinterklaas ook elk jaar gevierd. Altijd leuk en gezellig, een lach en een traan. Niet te vergeten dat er drie van deze vriendinnen een kindje mochten krijgen dit jaar en dat er één mocht trouwen!

Wat een jaar!
We wensen iedereen een mooie laatste dag van 2011 en een gezond en gezegend 2012!

We wish everybody a beautiful last day 2011 and a healthy and blessed 2012!

Les deseamos a todos un maravilloso día último de 2011 y un ambiente sano y bendecido 2012!

Fijne feestdagen allemaal!

        Wij wensen iedereen fijne feestdagen en een liefdevol en gezegend 2012!

De schepping

Gisteren vereniging gegeven aan een groep jongeren. Gepraat over hoe je God kunt leren kennen. Je kunt hem leren kennen door de bijbel, maar ook door de schepping, die Hij wonderlijk mooi geschapen heeft. De prachtige landschappen, mensen en dieren. Onvoorstelbaar wonderlijk gedaan, Heer hoe heerlijk is Uw naam!

stil...

Vandaag te horen gekregen, dat ze geen lift vergoeden. Ze raadden ons aan te verhuizen.... Ik ben er stil van....

Bijzondere vriendschap

Toen ik in het ziekenhuis lag, had ik met een aantal verpleegkundigen een bijzondere band. Ik vertrouwde twee meiden in Nieuwegein volledig. Als er iets zwaars voor de boeg stond of moest gebeuren, wachtte ik vaak totdat zij er waren. Zij waren verpleegkundigen die mij gerust konden stellen en die hun woord hielden. Zij kwamen niet onverwachts aan het bed of mijn benen. Zeiden precies wat ze gingen doen.

Na de ziekenhuisperiode kwam ik weer in contact met ze. We spraken een aantal keer af. Bijzonder om dat te doen. Om te horen van hen, hoe zij het hebben ervaren. Gaaf ook om als vriendinnen verder te gaan nu. Om te zien hoe zij leven. Om te praten over moeilijkheden, verdriet, maar ook over mooie dingen en verlangens. Vandaag was weer zo'n mooie dag met deze meiden. 
Iets wat ons bindt, is iets heftigs, dat maakt de vriendschap erg bijzonder en waardevol. Zij hebben passie voor hun vak en liefde voor de patient. Dat heb ik in de moeilijkste periode van mijn leven gemerkt en gevoeld en voel ik vandaag door de dag heen ook.

Mariken en Lotte, dat er nog maar geregeld van deze waardevolle dagen mogen zijn. Volgende keer neem ik mijn fototoestel mee....het wordt tijd voor een nieuwe foto....

Protheses

Half zeven de wekker gaat...wat mij betreft te vroeg. Toch maar opgestaan en op weg naar Apeldoorn gegaan. Daar hebben ze weer gesleuteld aan mijn protheses.
Over twee weken mag ik nog een keer komen en dan gaan ze ze cosmetisch afwerken (een kuit en scheenbeen). Ondertussen heb ik mijn tijd daar nuttig besteed, geschreven aan mijn sinterklaasgedichten. Je moet die oude man toch een beetje helpen. Rij ik terug naar huis hoor ik een kerstnummer op de radio.....Dat mag van mij nog wel even wachten.

Afgelopen weken = drama + doktersbezoeken

Daar ben ik weer.....De afgelopen weken kunnen worden samengevat als: drama + doktersbezoeken. Vandaar dat er even geen blogs waren.

Ik liep een tijdje met te grote protheses, mijn stompen waren geslonken.  Ondertussen wel gebeld met prothesemaker. Daar kon ik 11 november terecht. Ik eigenwijs als ik ben, bleef doorlopen. Maandag 14 november een dag gewerkt, veel gelopen met mijn te grote protheses. 's Avonds was ik mijn stompen en zie dat het foute boel is. Een grote blaar op mijn rechterstomp. De boel is rood en warm. Ik besef dat ik even niet meer kan lopen. Op zo'n moment heb ik het helemaal gehad. Ben je goed op weg, loop je veel, krijg je weer een tegenslag.
Ook mijn middelvinger van mijn linkerhand doet pijn. Ik besluit uit voorzorg mijn ring maar af te doen, ik voel een ontsteking aankomen.

Ik besluit een nachtje te slapen en dinsdag te kijken hoe de stomp eruit ziet. Dinsdag zie ik dat hier een dokter aan te pas moet komen. Ook mijn vinger is rood en dik en daar zit ook een ontsteking in. Dus naar de huisarts, die vertrouwt het niet en stuurt mij door. Zo zit je dan om half vijf op de Eerste Hulp in het RKZ in Beverwijk. Een vriendelijke dokter, helpt mij en ook dokter Breederveld komt even om de hoek kijken. Ook zij willen uitsluiten dat de ontsteking niet in het bot zit en willen dat ik een röntgenfoto laat maken ('anders moet ze hier blijven.....' hoor ik de dokters zeggen, mijn hart en hoofd schreeuwen stil: 'Nee! Laat het please meevallen').

Ik krijg vervolgens een verwijzing en ga op weg naar de afdeling Radiologie. Terwijl ik daar naar toe ga, lees ik de verwijzing. 'Patient heeft bij bomaanslag, maart 2011, in Marrakech beide benen verloren'. Ik weet niet hoe het komt, maar deze dokter was ietwat van slag, ik verwijt het aan het feit dat ik zo leuk ben..... Terug naar waar ik was, ik laat wat foto's maken en vertel de mevrouw dat de verwijzing niet klopt. 'Ik verander het wel even', zegt ze vriendelijk. Na de foto's ga ik terug en worden er kweken genomen van de wond. Daarna is het wachten samen met Henk. Na een tijdje krijgen we uitslag van röntgenfoto's. De ontsteking blijkt gelukkig niet in mijn bot te zitten. Een zucht van opluchting van mij. Ik vraag of ze iets met de ontsteking in mijn vinger kunnen doen, heb mijn handen zo hard nodig. Helaas blijkt dit niet te kunnen, 'Het heeft geen zin, mevrouw Koelewijn, de ontsteking is nog niet rijp', grrrrrrrr.
Ik krijg een waslijst mee aan recepten, een antibiotica, Bactroban huidzalf, en Hibiscrub douchegel en de woorden 'We willen je donderdag weer zien'.

Op de terugweg in de auto praat ik met Henk. 'Maar hoe moet het nou morgen, dan moet ik mijn nieuwe protheses aanmeten'. 'Dat ga je gewoon doen, alleen dan moet je de boel minimaal belasten'.

Zo zit ik woensdag samen met Patricia in Apeldoorn. Ik pas mijn nieuwe kokers, vervolgens bouwt de prothesemaker mijn protheses verder. Ik krijg een multiflex voet eronder. Een voet die licht mee beweegt. Dit is zo anders. Heb het idee dat ik weer van voor af aan moet beginnen. Drama.....Ik besluit om er twee weken mee te oefenen. Morgen heb ik er twee weken mee geoefend en ga ik weer op weg naar Apeldoorn. Het voelt nog lang niet, als mijn oude protheses....het vraagt geduld en heel veel training. En dat is nou net waar ik het even helemaal mee gehad heb.

IK WIL LOPEN!

Al een paar dagen probeer ik contact te zoeken met iemand vanwege mijn protheses. Mijn linkerstomp is geslonken. Dit zorgt voor problemen in mijn koker. Ik heb een vacuümsysteem en doordat ik nu niet vacuüm zit, schuif ik erin, en dat zorgt voor blaren. Ik heb een nieuwe koker nodig en zo snel mogelijk!
Bellen en mailen naar die meneer, maar geen contact. Chagrijnig en verdrietig als ik was. Geduld, nee ik heb geen geduld. Ik heb nog steeds ruzie.

Rond 18.00uur probeer ik het nog één keer. Ik krijg de voicemail. En op dat moment zeg ik tegen Henk: 'Voor mij is het geen dankdag, wat een flutzooi'.

Dan gaat mijn telefoon......eindelijk heb ik de meneer aan de lijn. Hij gaat zijn best doen voor een afspraak op zo kort mogelijke termijn.
Als het telefoongesprek is afgelopen, besef ik, dit is iets om voor te danken. (er is echt veel meer om voor te danken, hoor, maar soms kan ik het even niet meer zien.....)

Er zit weer wat beweging in....eindelijk want IK WIL LOPEN!

ruzie

Het afgelopen weekend veel gelopen. Dit is gaaf, maar daar waar het hoofd zo veel wil, roept mijn lichaam nu stop. Gister en vandaag pijnsteken door mijn stompen en blaren. De komende dagen 'een stapje terug' doen.
Ik sprak al een keer over 'mijn vijand' geduld. Ik heb weer ruzie.......

overwinningsmoment!

Soms heb je van die momenten in je leven, die je als overwinning kunt noteren. Dit is er zo één!

Los lopen naar mijn auto, helemaal te wauw, gaaf, geweldig, fantastisch. Ik kan het wel uitschreeuwen.
(het kost wel errug veel energie, maar geeft ook heel veel energie!)

Daar gaat ze.....

Rondje planeet

Ik las vorige week in een tijdschrift dat er over vijf jaar een ruimtehotel zijn deuren opent. Kosten: 1 miljoen euro voor vijf dagen.....duur. Onbetaalbaar voor heel veel mensen en voor mij. Toch trekt het me wel de ruimte. De grootheid van het heelal, het zonnestelsel en de hemellichamen.

Ik laat daar zo mijn gedachten over gaan. Een ruimtehotel, wie bedenkt dat? Hoe kom je erbij? Wat voor drijfveer zit daarachter?
Ik ben benieuwd of dat ruimtehotel er werkelijk gaat komen. We wachten af.

Voorlopig doe ik het maar zo....

Wat heeft U alles mooi gemaakt!

Wat heb ik veel foto's gemaakt de afgelopen vakantie. Nu aan het uitzoeken, welke ik laat afdrukken en inlijsten.

Welke foto vind jij het mooist?

Ik hoor bij jou

Bouw je leven op de Rots

Heerlijk om weer te kunnen werken. Vorige week de groep een lied aangeleerd van de Christelijke kinderboekenweek 'Lef' --> Bouw je leven op de Rots!

Zie net dat een juf hem op youtube heeft gezet. Dus bij deze het lied! Ik word hier echt helemaal vrolijk van, lekker meezingen!

Healer

En zo is het.....

de trein

Tijdens mijn studie was ik best te spreken over de trein die mij steeds bracht van Amersfoort naar Zwolle en terug. Dan bedoel ik de intercity. Niet de stoptrein, dat duurt te lang.  Al die haltes, steeds weer stoppen.

Vandaag de dag heb ik het idee dat ik in een stoptrein zit. Steeds wordt er gestopt. Niet door mij. Nee, iemand anders trekt constant aan de noodrem. Het wordt tijd dat dit stopt, laat de trein nu maar rijden en breng mij verder dan deze halte.

'Ik geloof in wonderen, groot is Uw liefde, wilt U helpen?'

THUIS

Enkele weken geleden ging ik met Henk naar de begraafplaats in Bunschoten-Spakenburg. We waren na het ongeluk niet meer bij het graf geweest van zijn vader. En we voelden een sterke drang om te gaan, te gaan naar het graf.
Bij het graf praatten we met elkaar. Wat had ik deze man graag leren kennen.                            

Hoe zou het zijn in de hemel? Ik denk daar regelmatig over na. Of ik voer er gesprekken over met mensen of in de klas met kinderen. Mooi hoe kinderen het zien. 'U heeft uw benen dan weer juf', zei een kind tijdens een gesprek. 'Er is geen pijn en verdriet', zei een andere leerling.  

Ik moet even slikken, de hemel, Henk zijn vader, oma.
Het is daar geweldig goed en mooi. Het overtreft alles. Maar het doet pijn. Pijn om mensen hier te moeten missen.

Oma is afgelopen dinsdag overleden en vandaag begraven. Oma is in de hemel, oma is thuis.

Veilig in Uw armen

Er is zoveel verdriet en pijn in de wereld. Als ik om me heen kijk, dichtbij maar ook ver weg. 

Oma Koelewijn is ernstig ziek, zij heeft kanker. En het einde is in zicht hier op aarde. Wat doet het pijn en wat geeft het een verdriet. Wat een verschrikkelijke ziekte. Laten we denken en bidden voor iedereen die aan deze ziekte lijdt.
We zijn veilig in Uw armen.

Herinnering!

Vanavond de tweede aflevering van 'De Verandering' om 17.59 op Ned.2 met in die aflevering een bijzondere man.

Mensen hebben mensen nodig

Zolang God zelf niet tastbaar naast ons staat,

maar ons van hemelhoogte gadeslaat

zendt Hij ons mensen, nooit zijn wij alleen

al schijnt soms alles donker om ons heen.

Zolang ons hart voor and'ren openstaat

ontmoet het vriendschap, waar de weg ook gaat

een open hart, begrip, een vriend'lijk woord

het zijn de lichtjes naar de hemelpoort.

Zolang God zelf niet tastbaar naast ons staat

zolang Hij ons op aarde leven laat,

zolang zendt Hij ons vrienden en misschien,

leert Hij ons daarin iets van Hem te zien?

Brief aan morgen

                                                                                   28 mei 2011

Hallo morgen, Lieve morgen,

Wat breng jij mij vandaag?

Ik zit in de bank, zonder onderbenen. Een lichaam vol littekens.

De morgen is onzeker. Waar ben je? Wat wil je? Wat breng je mij?

In één seconde stond de wereld op zijn kop. Nu bijna twee jaar verder. Het gaat goed. Maar ik weet nu, de morgen is onzeker. Ik heb het niet in de hand. Kon ik maar meer van je zien.

Niet alleen voor mij ben jij onzeker, lieve morgen. Voor iedereen, ben jij dat.

Vandaag lieve morgen, zeg ik hallo tegen je. De zon schijnt uitbundig. Ik zit buiten en voel de zon warm op mijn gezicht, op mijn armen, op mijn stompen. Vogels fluiten een vrolijk lied, zittend op de frisse, groene bomen aan de overkant. Een hemelsblauwe lucht staart mij aan. Wat ben je mooi vandaag! Ik geniet van jou, meer als ooit tevoren. Een traan biggelt over mijn wang. Dankbaar dat ik er nog ben. Dankbaar dat ik er weer ben.

Hallo morgen, ik weet waar je bent. Hier. En wat ben ik blij met jou vandaag. Je wilt mij laten genieten en dat doe je. Jij brengt mij iets prachtigs. Een lach op mijn gezicht!

Ik hoop je morgen weer te ontmoeten. Dit keer lopend, mijn protheses trek ik aan. Misschien creëer je een lach.

Een kus voor jou,

fietsen

Wat een heerlijk weer vandaag. Lekker in de tuin, relaxen, glaasje rosé. En daarna lekker fietsen over het schapenpad. Wat een fantastische dag! Doe mij er nog 364....

sms

Krijg gister een sms van mijn broer. Ik open hem: Heeej zus, zit ik hier in Turkije even tv te kijken, zie ik in eens Henk en jou in beeld. Terwijl ik het smsje lees, moet ik lachen. Vervolgens stuur ik naar hem: Haha, wat grappig, daar kunnen wij dus ook al niet meer komen! ;-)

herhaling 'De Verandering'

Aanstaande zaterdag 24 september en zaterdag 1 oktober is de herhaling van het programma De Verandering op Ned. 2 om 17.59. Ik dacht laat ik het er toch maar op zetten, mocht je het nog een keer groot willen zien op de tv.

Symposium peri-operatieve zorg rond een amputatie

Gister naar een symposium geweest over de peri-operatieve zorg rond een amputatie. Erg interessant. Zit je tussen de dokters, professoren, revalidatieartsen en fysiotherapeuten. Allemaal hebben ze een idee over, hoe om te gaan bij een amputatie? Wanneer amputeer je? Op welk niveau amputeer je? Wanneer schakel je de revalidatiearts in? Wanneer schakel je de psycholoog in? De rol van de zorgverzekering. Enzovoort, enzovoort.

Terwijl ik daar tussen zit, denk ik, hoe is dit allemaal bij mij gegaan? Naar mijn idee heeft iedereen afzonderlijk gehandeld. De dokter heeft de guillotine-amputatie uitgevoerd, toen kregen ze de boel niet meer dicht en belandde ik na drie maanden in het brandwondenziekenhuis in Beverwijk. Waar ze besloten alles dicht te maken. Overleg tussen alle verschillende partijen, is er naar mijn idee niet geweest. Iedereen deed zijn of haar eigen 'kunstje'. 
Er is (naar mijn idee) geen multidisciplinair overleg geweest tussen alle verschillende partijen. Daarnaast werd er vaker over mijn hoofd gesproken dan met mij. 

Dat multidisciplinair overleg is iets waar ik voor pleit en wat ik erg belangrijk vind. Niet alleen binnen de zorg, maar ook binnen het onderwijs, waar ik werk. Communicatie is het sleutelwoord. Met elkaar het beste willen voor een patiënt (in het onderwijs voor een kind). En in die communicatie de patiënt meenemen. Niet over de patiënt praten, maar met de patiënt.

Ik hoop dat dit symposium de ogen opent en een stap in de goede richting is voor alle mensen die geamputeerd zijn of misschien geamputeerd moeten worden (ik hoop dat je het nooit hoeft mee te maken).
Ik hoop dat alles wat ik gemist heb, in die peri-operatieve zorg rond een amputatie in de komende jaren veranderd. Ik wil daar best mijn aandeel in hebben. Want hoe het bij mij is gegaan, wens ik anderen niet toe.

Oja, mijn grote vriend Anton (uit Zweden) was er ook en was één van de sprekers. Hij sprak over de protheses die ik heb.

Anton en ik

'hand'

Ben aan de betere 'hand'..... ;-)

(thanks all)

Zeven vette jaren?

Wakker ben ik. En ik kan gewoon niet meer slapen. De pijn in mijn hand triggert me.

Ik verlang naar drie jaar geleden. Alles kunnen doen, rennen de trap op, sporten, skiën, nooit moe zijn, energie voor tien, mijn eigen benen, gezond, reizen,....

Ik heb het even helemaal gehad met al die dokters. Met al die uren die ik al gewacht heb, bij een dokter of in een ziekenhuis. Wat ga ik diep en wat voel ik me alleen. Tranen over mijn wangen, tranen van verdriet, tranen van een verlangen naar die tijd van toen...

En nu zit ik dus met een dikke, pijnlijke hand. Ik leef op paracetamols en antibiotica. Ik ben er klaar mee, helemaal klaar. Dus please, please, genees. Ik verlang zo naar de zeven vette jaren.

Here ik vertrouw op U.

Disco feest!

Afgelopen zaterdag hadden wij een feestje. Met als thema, the 80's. Ondanks de extra lichtflitsen en een tent die de lucht in vloog, was het erg leuk. Henk en ik hebben voor het eerst weer eens samen gedanst. Na het ongeluk is dit niet meer gebeurd. Voor ons was het een avond met een 'disco' rand! GAAF!
 (ik mocht eigenlijk niet lopen, maar dat vergeten we even)

GOUD!

Er zijn mensen in mijn leven, die veel voor mij betekenen. Bij wie ik mezelf kan zijn. Sommige ken ik al een lange tijd, andere nog maar kort. De ene zie ik wekelijks, de ander maandelijks en soms halfjaarlijks. Maar het is goed, ook als we elkaar een tijd niet hebben gesproken.

Het voelt goed om met elkaar te lachen en te huilen. Het is fijn om je leven te delen met anderen. Ik vind het zoveel belangrijker dan al die verplichtingen die ik heb. En daarom kies ik er regelmatig bewust voor om leuke dingen te doen. Lekker uit eten te gaan, een verkleedfeestje, keuvelen in de tuin, terrasje pakken. 

Marjan en Esther, het was weer gaaf, bedankt! Jullie zijn gave vriendinnen! Zet hem op in alles

en tot snel maar weer. Oja Esther, maak je auto even.... ;-)! We hebben weer voor wat overlast gezorgd...

Maria, je bent een mooi mens, onze afspraak dinsdag was te kort. Snel weer daten? 
Roland (en Inge), dank voor het gesprek. Dank voor het vertrouwen wat je geeft. Dank voor de tips. Het doet ons/mij goed!
Johan and Anton, thanks for everything. You are fantastic.Thank you for the trust and opportunity that you give me.  
Meneer de fysiotherapeut. Ik weet dat je dit leest. Dus ik pas op wat ik schrijf. Je doet me veel pijn, maar ik ben je dankbaar. Dankbaar voor de tijd en energie die je er in steekt. Ik ben doelen aan het bedenken, SMART-doelen. Het is moeilijk, want ik wil weer fietsen, lopen, sporten. Ik wil weer doen, wat ik deed voor het ongeluk. Niet helemaal realistisch....ik weet het, grrrrr. Laat ik mijn oefeningen zo maar gaan doen.
Mam, bedankt voor wie je bent.....je bent Goud!
Pap, jij ook....vinger dik...jij komt me redden. Met trekzalf. En ik denk dat het heeft gewerkt, je bent zo gek nog niet ;-)! Dokter worden een idee?

Een kus voor al die anderen! 

Einde van het begin

Hier word ik vrolijk van! Jij ook?

lummelen

Wat heerlijk om te lummelen. Om niets te doen. Gewoon een halfuurtje per dag. Niets moeten, maar zitten en denken en dromen. Het maakt je creatief. Het maakt je bewust van je leven. Het zet je even stil in deze wereld van rennen en vliegen. Het voelt goed.
Ik zou zeggen, probeer het eens!

Ik ben het niet gewend om niets te doen. Er is namelijk altijd wel iets wat ik moet/kan doen (herkenbaar?).
Voor mezelf, de protheses, de rechtszaak, in het huis of voor het werk.
Toch probeer ik elke dag te lummelen. Omdat ik merk dat het me goed doet.

Het is tijd om te lummelen nu.....

Ik wil even bij U komen

Kan effe geen dokter meer zien....

Zo dit was me het weekje wel.....wat betreft bezoek aan dokters. Nee, begrijp me niet verkeerd ik ben blij dat ze er zijn en kunnen helpen. Maar als je ze meer gaat zien dan je man.....dan gaat er toch iets niet goed. Voor het ongeluk had ik zelden tot nooit contact met de dokter. Nu ben ik een 'vaste klant', iets wat me tegen de borst stuit. Maar waar ik niet aan zal ontkomen.

Afgelopen maandagmiddag een neurologisch onderzoek. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. 'Vertel maar, wat is er gebeurd?', vraagt de dokter vriendelijk aan mij. En dan schiet er van alles door mijn hoofd. Waar zal ik dit keer beginnen? Moet ik alles vertellen? Wat weet hij al?
Na een paar seconden begin ik. 'Ik heb een ongeluk gehad 2 augustus 2009.'
'Wat weet je daar nog van?' Ik begin te vertellen, het is te veel, het is te bizar......
Foto's zie ik in de computer bij de dokter. Ik vraag of hij het scherm wegdraait. Ik zie het liever niet. Kan niet goed tegen bloed, ook al is het van mezelf. Daarnaast herinnert het aan een niet al te prettige periode.
Na ruim twee uur gesproken te hebben, mag ik gaan. Ik loop met Henk naar buiten en vraag aan hem: 'Hoe vaak moet dit nog?' Hij antwoord met een: ' Voorlopig ben je er even van af.'

Dinsdag krijg ik last van mijn middelvinger. Ik denk, dat is niets en ga gewoon door. Totdat de pijn 's avonds te erg wordt en ik het niet vertrouw. 's Avonds tegen 23.30u zitten wij bij de huisartsenpost. Mijn vinger is ontstoken, ik krijg antibiotica en verder doen ze er (jammer genoeg) niets mee. Woensdag check ik het toch nog even bij de huisarts. Die maakt een sneetje en haalt er iets kleins uit. De antibiotica slik ik nog steeds op het moment en pijn heb ik ook nog....grrrr. Hopen dat dit snel over gaat.

Donderdagmiddag bezoekje aan het brandwondencentrum Beverwijk. Zou je daar een kortingspas van kunnen krijgen? Zo van het 11de bezoek is gratis. Ben daar zo'n beetje vaste klant. De koffiejuffrouw had me al een tijdje gemist en vroeg: 'Waar is Henk?' Dit keer was Henk er niet bij.
Mijn zusje Jacintha was mee. Dat maakte een hoop goed. Want na het gesprek met de dokters, maar liefst zes! vroeg ze eerst aan mij, 'Komen er altijd zo veel dokters bij jou?' Ik schiet in de lach, 'Ja, de alarmbellen gaan hier af, als ze zien dat mevrouw Koelewijn komt.' Zij lacht en we lopen het ziekenhuis uit. Op naar de winkelstraat en het terras.
Als wij vervolgens na het shoppen een plekje hebben op het terras, genieten wij! Dit is heerlijk!

snelste tweevoeter

De struisvogel is de snelste tweevoeter ter wereld. Het is de enige vogel die niet in bomen kan zitten of kan vliegen. Een struisvogel kan snelheden behalen van boven de 70km/u. Ik heb het nooit een heel mooi dier gevonden, toch moest ik er wat fotootjes van maken bij `Cape of good hope`.

Gek zijn is gezond!

Regelmatig gek doen, doet mij goed. Voor een feestje jezelf verkleden, zorgt voor een hoop pret en ook veel bekijks.....

kiekjes Zuid-Afrika!

De zomervakantie lijkt al weer heel ver weg, maar als ik weer even door de foto's blader, dan geniet ik. Wauw wat was het gaaf. Wat is alles mooi gemaakt. Wat een rijkdom om dit te mogen en kunnen doen. Om 2 jaar later weer terug te gaan naar Zuid-Afrika met ouders en zusje. Om de reis van 2009 gedeeltelijk over te doen. We zijn gelukkig weer veilig thuisgekomen. Iets wat niet vanzelfsprekend is. Hieronder wat kiekjes van de vakantie en het prachtige Zuid-Afrika.

Op de Tafelberg

Uitzicht vanaf de Tafelberg. In de zee, Robbeneiland.

Vanaf het Bloubergstrand, uitzicht op de Tafelberg, Lion's Head en Devil's Peak.

Heerlijk het strand!

25

Gister was ik jarig. 25 ben ik nu.

Vorig jaar met mijn verjaardag had ik een geweldig verkleedfeest, maar ergens was ik toen nog niet helemaal op 'aarde'. Had nog medicijnen, zat in rolstoel de hele tijd, geen protheses, ik was nog ziek.

Maar gister was ik er weer, meer dan vorig jaar. Ik merk dat ik meer en meer de 'oude' word. Ik heb geen medicijnen meer, zit af en toe in de rolstoel, heb protheses en ik loop meer dan ik tot nu toe heb gedaan na het ongeluk. Natuurlijk helemaal de oude word ik niet, want ik krijg mijn benen niet terug. Maar ik zeg altijd tegen mensen die vragen aan mij hoe het is. Het is goed, het is lastig zonder benen, heel lastig....grrrrr, maar ik voel me nog dezelfde als voor het ongeluk. En dat is iets wat ik krijg. Het was allemaal zo onzeker na het ongeluk, 2 augustus 2009. Maar ik ben er weer!
God is goed!

Bedankt lieve man, ouders, familie, vrienden, kennissen voor de mooie dag gister! En voor alle steun, die jullie geven!

Toerist in eigen land

Afgelopen maandagmiddag haalde ik ds. Jaco en Marie Dreyer op van het station Amersfoort. Vanuit Hamburg (in verband met een conferentie) kwamen zij een paar dagen bij ons in huis.
Ds. Jaco heeft in de periode dat wij in het ziekenhuis lagen in Zuid-Afrika veel voor ons betekend en dat doet hij nog.

Met camera's liepen zij door de binnenstad van Amersfoort, door Bunschoten-Spakenburg, Kinderdijk en Doorn. Ik moest wel lachen. Zo loop ik dus ook altijd in het buitenland. Klik, klak. Beide waren ze verbaasd over alle verschillende soorten fietsen en de meeste gingen dan ook op de foto. Maar ook de vrijheid viel hen op. Dat is in Zuid-Afrika wel anders. Daar heb je hekken om je huis. Daar is het om zes/zeven uur donker. Hier daarentegen pas om tien uur.
Ook hebben we ze meegenomen naar de Hollandse snackbar. Je hoorde dan na een hap: 'Baie lekker!' En niet één keer, maar wel drie, vier keer.

Bijzonder om eens met 'toeristen' door je eigen land te gaan. Mijn ogen zijn opnieuw geopend. Nederland is mooi. 

vijanden

De vakantie is voorbij. Afgelopen week mocht ik al weer rustig starten. Leuk, ik heb er weer zin in. In de vakantie is er het één en ander gebeurd en ben ik een aantal 'vijanden' tegen het lijf gelopen.

Op dit moment is 'geduld' mijn grootste vijand. Grrrrr.....alles duurt zo lang, veel langer dan met eigen benen. Dus wees dankbaar als je ze hebt en even snel de trap op kan rennen. Ik heb nieuwe protheses, maar sjongejonge zo prettig als je eigen benen 'zitten', zitten deze 'benen' niet (en dan druk ik het nog heel netjes uit). 
Pijn is dan denk ik vijand twee. Want wanneer is het te erg en neem je een pijnstiller. Of kies ik er gewoon voor om de protheses dan maar niet te dragen.

Een derde vijand op het moment zijn al die instanties, die niet duidelijk zijn of het niet weten. Ik geef na vier/vijf keer bellen op en zeg tegen Henk: 'Ik betaal het wel'. En dan zegt Henk, 'Nee, nee, ik schrijf een brief. Ben je gek, dit handelen ze maar af. Zij zijn niet duidelijk geweest.' En dan ja hoor, uiteindelijk krijgen we het voor elkaar.  

Een vierde vijand is de tegenpartij waar wij tegen strijden, het RAF (Road Accident Fund). Die wat ik merkte afgelopen vrijdag bij de advocaat, alles ontkennen. Maar dan ook alles. Dus bijvoorbeeld zeggen dat wij toch hadden kunnen remmen met de auto, of de tegenligger hadden kunnen ontwijken (terwijl de zaak volgens getuigen en foto's overduidelijk is). Henk blijft dan heel rustig en ik begin van binnen te koken. Ik vraag me af, wat voor pipo's er voor zo'n instelling willen werken. Of die mensen een 'hart' hebben. Dat ze door dit soort acties, gedrag uitlokken. Dat ik de neiging heb om alles maar dan ook alles bij te houden en te verhalen op de tegenpartij. Het punt is alleen dat ik helemaal niet zo wil werken.
Gelukkig is dan altijd Henk er nog. Die rustig op zijn stoel zit en zegt: 'Maar Jorijke dit wisten we toch al. Het RAF gaat alles ontkennen. Dat is hun manier van werken. Wij gaan gewoon door.'
We hoeven het niet alleen te doen, denk ik dan, Hij gaat met ons mee, dat maakt me rustig.

Twee andere protheses

Weer heerlijk terug in eigen land, met het belangrijkste, twee nieuwe protheses. Ik loop met mijn knieën, jaja, mijn eigen knieën. Nu op zoek naar een goede fysiotherapeut die mij kan helpen met het sterker maken van rug-, buik- en beenspieren. En die mij kan helpen met recht lopen!

Ik weet nog niet of mijn stompen en mijn huid het gaat houden. Ik moet gewoon gaan lopen volgens de prothesemaker. Problemen zijn er om opgelost te worden. 'Als je blaren krijgt afplakken en doorlopen.' Pijn, ja dat heb ik, maar goed dat hoort erbij volgens de prothesemaker. 'Dan slik je maar een pijnstiller.'
'Oke, oke.' Vanaf nu altijd je liners om, zodra je opstaat protheses aan en lopen. Wel opbouwen, want het is heel anders dan wat je had'.

En daar ben ik dus vanmorgen mee begonnen. En wat zijn deze protheses vele malen makkelijker om aan te trekken. En ze zijn lichter.... Ja, ze zijn nu al beter.

Ik sta nog met een holle rug. Mijn knieën kan ik nog niet volledig strekken op dit moment.

Zweden

In Zweden kwamen wij dus woensdagmorgen aan bij het ziekenhuis. Om tien uur hadden we de afspraak. Toen we richting het ziekenhuis liepen, stond daar de prothesemaker al. Hij nam ons mee naar de afdeling 'Orthopedteknik'. In het Engels vertelde ik over hoe het zo ver was gekomen, mijn Zweeds is wat beperkt ;-)

Ook hij was van mening dat ik met andere protheses kon lopen. En dat ik in ieder geval de kans moest krijgen om te lopen met mijn linkerknie. Hij pakte wat spullen en ik moest op een stoel gaan zitten, hij noemde het 'de troon'. Vervolgens ging hij aan de gang. En werd er voor links een prothese gemaakt, in zo'n drie uur. 's Middags met die nieuwe linkerbeen prothese geoefend. Om vier uur gingen wij naar ons hotel. Allebei ons hoofd vol met vragen.

Donderdag waren wij om kwart over negen weer in het ziekenhuis. 'Ja', zei hij, 'ik kan je niet laten lopen met je huidige rechterbeen prothese. Je hele knie staat daar gedraait in, ik stel voor dat we daar ook maar een andere prothese voor gaan maken.' Ik keek Henk aan en we besloten samen (met het risico dat we de protheses zelf moeten betalen) dat we het maar moesten doen. En zo werd er afgelopen donderdag ook een nieuwe rechterbeen prothese gemaakt. 'Ik maak de prothese vanavond af (cosmetische afwerking, kuit en scheenbeen) en dan wil ik jullie morgen zien, om tien uur. 'Prima', zei ik.

Vrijdagmorgen gingen wij nog een keer naar de prothesemaker. En daar stonden mijn twee nieuwe benen. Klinkt een beetje raar als ik dat zo schrijf, maar zo is het wel. Ik trok ze aan en liep wat heen en weer. Helemaal top!
Hij gaf allerlei tips en oefeningen waarmee ik vanaf deze week aan de gang moet. Ook hadden we het over de gemaakte kosten, protheses zijn duur. Nu maar eens kijken of de zorgverzekering die wil gaan betalen.
Wij bedankten hem voor alles wat hij gedaan had en beloofden hem wat foto's en filmpjes te sturen over de vorderingen.

Met een niet te beschrijven gevoel, stapten wij vervolgens in de auto en reden wij naar Nederland. 
Ik dankte de Here voor deze nieuwe stap, voor mijn nieuwe protheses en voor de ontmoeting met deze wijze en lieve man.

Omgekeerde wereld: bizar...

Terug van vakantie uit Zuid-Afrika (waar ik nog wel wat over vertellen kan tzt) stapten wij in de auto op weg naar Zweden. Maar wat moet je nu weer in Zweden?

In Zuid-Afrika spraken we met Dr. Ragoo. We aten bij hem thuis. Tijdens dit bezoek brandden er nog wat vragen op mijn lippen. Ik praatte een tijdje met hem over de protheses die ik nu had. Dat ik er niet blij mee was. Dat het een hele tijd duurt voordat ik ze aan heb, dat ze zwaar zijn, dat het niet lekker loopt enz. Dr. Ragoo bekeek mijn knieën en samen bespraken we een aantal opties. Daarnaast zei hij tegen me dat ik naar iemand moest in Pretoria. Een prothesemaker. De man die de prothese heeft gemaakt voor de Cheetah (zie vorige blog). 
Zo gebeurde het dat ik afgelopen 1 augustus in de kamer zat bij Johan in Pretoria. Na met elkaar gesproken te hebben, kwam het er op neer dat het volgens hem mogelijk was om ook te lopen met mijn linkerknie. Ondanks dat deze knie voornamelijk bedekt is met getransplanteerde huid en ik de knie niet volledig kan strekken en buigen. Hij zei zelfs dat ik op dit moment met protheses loop uit de stone age oftewel het stenen tijdperk.......

Dit alles doet pijn en komt hard aan. Ik was juist zo blij dat ik weer kon lopen (oke, minimaal even uit de rolstoel of lopend naar de auto) en ik dacht dat ik de beste protheses had, dat werd ook tegen mij gezegd. 'In jouw situatie heb je de beste protheses ter wereld...' En dit werd gezegd tegen mij. 'Er is geen mogelijkheid om te lopen met je linkerknie, je zult een operatie moeten doen of je zult op je knie moeten lopen met een stijfbeenprothese'.
Maar ik heb altijd gevoeld en gedacht dat het beter moest kunnen dan de protheses die ik heb op dit moment.

In Nederland zeggen ze bij korte stompen: 'Je moet je benen verkorten, dus door de knie amputeren of boven de knie om beter te kunnen lopen.' En in Zuid-Afrika zeggen ze: 'We passen de protheses aan op de lengte van de benen die je hebt en natuurlijk gaan we niet als eerste opereren. Eerst kijken of het werkt met je eigen knieën, opereren kan altijd nog. Het is makkelijker lopen met je eigen knieën dan met kunstknieën.' Het voelt alsof in Nederland het systeem leidend is en in Zuid-Afrika en Zweden de patient leidend is. Dat laatste spreekt mij meer aan. Ik moet er mee lopen, niet de verzekering of de arts.

Terug naar Johan in Pretoria. Hij vertelde over contacten in Zweden, een goede vriend van hem werkt daar en daar moest ik heen, dat was dichter bij dan Zuid-Afrika, Pretoria. Hij belde gelijk op en regelde een afspraak voor afgelopen woensdag 10 uur. Dinsdagmiddag kwamen we aan in Nederland om 15.00. 's Avonds stapten wij in de auto en reden wij samen naar Zweden.
De rest van het verhaal volgt later Henk is toe aan een wijntje en ik ook.

Een lotgenoot...

Ik heb een man ontmoet in Zuid-Afrika die gespecialiseerd is in het maken van protheses. Hij heeft er al heel veel gemaakt. Hij heeft ook een prothese gemaakt voor een wel heel bijzondere klant......

Lopen met protheses

De laatste tijd loop ik aardig wat met protheses. Een lange jurk, rok of broek aan en niemand ziet wat aan je. Dat is een voordeel. Maar er zit ook een nadeel aan dat niemand wat aan je ziet. Als ik loop met krukken, dan wordt er wel eens door mensen aan mij gevraagd of ik mijn enkel heb gebroken of mijn been. Ik zeg dan vaak dat het iets ingewikkelder is....en loop dan rustig verder.

Ook zat ik laatst in een kroeg op een kruk(had mijn rolstoel bij de garderobe gezet, die werd bewaakt door een brede kerel, ik dacht daar staat tie wel veilig). Het was heel druk en er kwam iemand van de kroeg naar mij toe en die zei: 'Die kruk waar je op zit, die moet weg, want het is te druk'. Ik uitleggen aan die man dat dat niet kon, omdat ik op protheses liep en ik niet de hele avond kon blijven staan. Het was een heel gedoe, die man kwam nog twee keer zeggen dat de kruk er uit moest. Uiteindelijk heb ik het maar laten zien en toen begreep hij het en mocht ik de kruk houden. Een lekkere en gratis cocktail hield ik er wel aan over.....

Voor de lange afstanden neem ik wel altijd mijn rolstoel mee. Heb er geen plezier in om lange afstanden te lopen. Ik moet bij elke stap die ik zet opletten. Daarnaast duurt het ook allemaal veel te lang naar mijn zin....

Here I go again

Into the wild

Een prachtige film, die je minsten één keer gezien moet hebben.

Songtrack 'Society' 

Eddie Vedder (Into the Wild)

Oh it's a mystery to me.
We have a greed, with which we have agreed...
and you think you have to want more than you need...
until you have it all, you won't be free.

Society, you're a crazy breed.
I hope you're not lonely, without me.

When you want more than you have, you think you need...
and when you think more then you want, your thoughts begin to bleed.
I think I need to find a bigger place...
cause when you have more than you think, you need more space.

Society, you're a crazy breed.
I hope you're not lonely, without me.
Society, crazy indeed...
I hope you're not lonely, without me.

There's those thinkin' more or less, less is more,
but if less is more, how you keepin' score?
It means for every point you make, your level drops.
Kinda like you're startin' from the top...
and you can't do that.

Society, you're a crazy breed.
I hope you're not lonely, without me.
Society, crazy indeed...
I hope you're not lonely, without me
Society, have mercy on me.
I hope you're not angry, if I disagree.
Society, crazy indeed.
I hope you're not lonely...
without me.

citaten, wijsheden, uitspraken

Wees niet
wie je dacht
te zijn
Wees wie je
wilt zijn

Als je niet in
beweging
bent dan loop
je nergens
tegensaan

De groei
van mensen
gaat vooraf
aan de groei
van de onderneming

Delegeren is loslaten
(aan een touwtje)

De weg naar het
grote succes
bestaat niet uit
kleine succesjes
maar uit
kleine foutjes

Sommige mensen
zullen nooit iets
leren
omdat ze alles
te vroeg
begrijpen

Mighty to save

Een prachtig nummer!

In de aap gelogeerd

Een aantal weken geleden lag er een envelop op de mat met daarop de aanhef: Juf Koelewijn. Ik was benieuwd en maakte de envelop open. Een uitnodiging voor de afscheidsmusical van groep 8 van De Bron in Barneveld. De school waar ik mijn eindstage heb gelopen voor mijn opleiding. Ik had toen groep 4/5. En deze groep 4 is nu groep 8 en zij nodigden mij uit voor hun musical.
Ik dacht bij mezelf, ik moet het zo regelen (qua afspraken) dat ik daar heen kan. Vorige week donderdag woonden wij de musical bij in de Veluwehal.

Allerhartelijkst werden Henk en ik begroet en kregen een plek helemaal voor aan. De hele avond hebben wij genoten van een erg grappige musical over dieren. Ik herkende alle kinderen nog, wist zelfs van de meeste kinderen de namen ook nog. Sommige kinderen waren 4 jaar geleden erg verlegen en gingen nu 'los'. Gaaf om te zien, wat gaat de tijd toch snel.....

3 jaar getrouwd!

Vandaag zijn we 3 jaar getrouwd. Ik weet het nog als de dag van gister, onze bruiloft. Het was geweldig! Wat hebben we er van genoten.
Nu zijn we 3 jaar verder en ik heb het idee dat we al 20 jaar getrouwd zijn. Wat hebben we al veel meegemaakt. Maar wat ben ik blij dat we elkaar nog hebben. Wat ben ik blij dat jij mijn man bent. En ik hoop op nog heel veel jaren met jou.

Ik ben even door de foto's gebladerd van die dag...

musical groep 8

Gisteravond was de musical van groep 8. De groep achters die nu van school gaan, dat was de laatste groep die ik les heb gegeven voor het ongeluk. Mooi herinneringen heb ik aan die kinderen, aan dat jaar. Geweldig om ze dan gisteravond te zien optreden. Verborgen talenten komen nu naar voren. Mooi om te zien! Jullie hebben het goed gedaan!

Beste groep achters, ik wens jullie het beste! Enne....kom nog eens buurten hier ;-)!