snelste tweevoeter

De struisvogel is de snelste tweevoeter ter wereld. Het is de enige vogel die niet in bomen kan zitten of kan vliegen. Een struisvogel kan snelheden behalen van boven de 70km/u. Ik heb het nooit een heel mooi dier gevonden, toch moest ik er wat fotootjes van maken bij `Cape of good hope`.

Gek zijn is gezond!

Regelmatig gek doen, doet mij goed. Voor een feestje jezelf verkleden, zorgt voor een hoop pret en ook veel bekijks.....

kiekjes Zuid-Afrika!

De zomervakantie lijkt al weer heel ver weg, maar als ik weer even door de foto's blader, dan geniet ik. Wauw wat was het gaaf. Wat is alles mooi gemaakt. Wat een rijkdom om dit te mogen en kunnen doen. Om 2 jaar later weer terug te gaan naar Zuid-Afrika met ouders en zusje. Om de reis van 2009 gedeeltelijk over te doen. We zijn gelukkig weer veilig thuisgekomen. Iets wat niet vanzelfsprekend is. Hieronder wat kiekjes van de vakantie en het prachtige Zuid-Afrika.

Op de Tafelberg

Uitzicht vanaf de Tafelberg. In de zee, Robbeneiland.

Vanaf het Bloubergstrand, uitzicht op de Tafelberg, Lion's Head en Devil's Peak.

Heerlijk het strand!

25

Gister was ik jarig. 25 ben ik nu.

Vorig jaar met mijn verjaardag had ik een geweldig verkleedfeest, maar ergens was ik toen nog niet helemaal op 'aarde'. Had nog medicijnen, zat in rolstoel de hele tijd, geen protheses, ik was nog ziek.

Maar gister was ik er weer, meer dan vorig jaar. Ik merk dat ik meer en meer de 'oude' word. Ik heb geen medicijnen meer, zit af en toe in de rolstoel, heb protheses en ik loop meer dan ik tot nu toe heb gedaan na het ongeluk. Natuurlijk helemaal de oude word ik niet, want ik krijg mijn benen niet terug. Maar ik zeg altijd tegen mensen die vragen aan mij hoe het is. Het is goed, het is lastig zonder benen, heel lastig....grrrrr, maar ik voel me nog dezelfde als voor het ongeluk. En dat is iets wat ik krijg. Het was allemaal zo onzeker na het ongeluk, 2 augustus 2009. Maar ik ben er weer!
God is goed!

Bedankt lieve man, ouders, familie, vrienden, kennissen voor de mooie dag gister! En voor alle steun, die jullie geven!

Toerist in eigen land

Afgelopen maandagmiddag haalde ik ds. Jaco en Marie Dreyer op van het station Amersfoort. Vanuit Hamburg (in verband met een conferentie) kwamen zij een paar dagen bij ons in huis.
Ds. Jaco heeft in de periode dat wij in het ziekenhuis lagen in Zuid-Afrika veel voor ons betekend en dat doet hij nog.

Met camera's liepen zij door de binnenstad van Amersfoort, door Bunschoten-Spakenburg, Kinderdijk en Doorn. Ik moest wel lachen. Zo loop ik dus ook altijd in het buitenland. Klik, klak. Beide waren ze verbaasd over alle verschillende soorten fietsen en de meeste gingen dan ook op de foto. Maar ook de vrijheid viel hen op. Dat is in Zuid-Afrika wel anders. Daar heb je hekken om je huis. Daar is het om zes/zeven uur donker. Hier daarentegen pas om tien uur.
Ook hebben we ze meegenomen naar de Hollandse snackbar. Je hoorde dan na een hap: 'Baie lekker!' En niet één keer, maar wel drie, vier keer.

Bijzonder om eens met 'toeristen' door je eigen land te gaan. Mijn ogen zijn opnieuw geopend. Nederland is mooi. 

vijanden

De vakantie is voorbij. Afgelopen week mocht ik al weer rustig starten. Leuk, ik heb er weer zin in. In de vakantie is er het één en ander gebeurd en ben ik een aantal 'vijanden' tegen het lijf gelopen.

Op dit moment is 'geduld' mijn grootste vijand. Grrrrr.....alles duurt zo lang, veel langer dan met eigen benen. Dus wees dankbaar als je ze hebt en even snel de trap op kan rennen. Ik heb nieuwe protheses, maar sjongejonge zo prettig als je eigen benen 'zitten', zitten deze 'benen' niet (en dan druk ik het nog heel netjes uit). 
Pijn is dan denk ik vijand twee. Want wanneer is het te erg en neem je een pijnstiller. Of kies ik er gewoon voor om de protheses dan maar niet te dragen.

Een derde vijand op het moment zijn al die instanties, die niet duidelijk zijn of het niet weten. Ik geef na vier/vijf keer bellen op en zeg tegen Henk: 'Ik betaal het wel'. En dan zegt Henk, 'Nee, nee, ik schrijf een brief. Ben je gek, dit handelen ze maar af. Zij zijn niet duidelijk geweest.' En dan ja hoor, uiteindelijk krijgen we het voor elkaar.  

Een vierde vijand is de tegenpartij waar wij tegen strijden, het RAF (Road Accident Fund). Die wat ik merkte afgelopen vrijdag bij de advocaat, alles ontkennen. Maar dan ook alles. Dus bijvoorbeeld zeggen dat wij toch hadden kunnen remmen met de auto, of de tegenligger hadden kunnen ontwijken (terwijl de zaak volgens getuigen en foto's overduidelijk is). Henk blijft dan heel rustig en ik begin van binnen te koken. Ik vraag me af, wat voor pipo's er voor zo'n instelling willen werken. Of die mensen een 'hart' hebben. Dat ze door dit soort acties, gedrag uitlokken. Dat ik de neiging heb om alles maar dan ook alles bij te houden en te verhalen op de tegenpartij. Het punt is alleen dat ik helemaal niet zo wil werken.
Gelukkig is dan altijd Henk er nog. Die rustig op zijn stoel zit en zegt: 'Maar Jorijke dit wisten we toch al. Het RAF gaat alles ontkennen. Dat is hun manier van werken. Wij gaan gewoon door.'
We hoeven het niet alleen te doen, denk ik dan, Hij gaat met ons mee, dat maakt me rustig.

Twee andere protheses

Weer heerlijk terug in eigen land, met het belangrijkste, twee nieuwe protheses. Ik loop met mijn knieën, jaja, mijn eigen knieën. Nu op zoek naar een goede fysiotherapeut die mij kan helpen met het sterker maken van rug-, buik- en beenspieren. En die mij kan helpen met recht lopen!

Ik weet nog niet of mijn stompen en mijn huid het gaat houden. Ik moet gewoon gaan lopen volgens de prothesemaker. Problemen zijn er om opgelost te worden. 'Als je blaren krijgt afplakken en doorlopen.' Pijn, ja dat heb ik, maar goed dat hoort erbij volgens de prothesemaker. 'Dan slik je maar een pijnstiller.'
'Oke, oke.' Vanaf nu altijd je liners om, zodra je opstaat protheses aan en lopen. Wel opbouwen, want het is heel anders dan wat je had'.

En daar ben ik dus vanmorgen mee begonnen. En wat zijn deze protheses vele malen makkelijker om aan te trekken. En ze zijn lichter.... Ja, ze zijn nu al beter.

Ik sta nog met een holle rug. Mijn knieën kan ik nog niet volledig strekken op dit moment.

Zweden

In Zweden kwamen wij dus woensdagmorgen aan bij het ziekenhuis. Om tien uur hadden we de afspraak. Toen we richting het ziekenhuis liepen, stond daar de prothesemaker al. Hij nam ons mee naar de afdeling 'Orthopedteknik'. In het Engels vertelde ik over hoe het zo ver was gekomen, mijn Zweeds is wat beperkt ;-)

Ook hij was van mening dat ik met andere protheses kon lopen. En dat ik in ieder geval de kans moest krijgen om te lopen met mijn linkerknie. Hij pakte wat spullen en ik moest op een stoel gaan zitten, hij noemde het 'de troon'. Vervolgens ging hij aan de gang. En werd er voor links een prothese gemaakt, in zo'n drie uur. 's Middags met die nieuwe linkerbeen prothese geoefend. Om vier uur gingen wij naar ons hotel. Allebei ons hoofd vol met vragen.

Donderdag waren wij om kwart over negen weer in het ziekenhuis. 'Ja', zei hij, 'ik kan je niet laten lopen met je huidige rechterbeen prothese. Je hele knie staat daar gedraait in, ik stel voor dat we daar ook maar een andere prothese voor gaan maken.' Ik keek Henk aan en we besloten samen (met het risico dat we de protheses zelf moeten betalen) dat we het maar moesten doen. En zo werd er afgelopen donderdag ook een nieuwe rechterbeen prothese gemaakt. 'Ik maak de prothese vanavond af (cosmetische afwerking, kuit en scheenbeen) en dan wil ik jullie morgen zien, om tien uur. 'Prima', zei ik.

Vrijdagmorgen gingen wij nog een keer naar de prothesemaker. En daar stonden mijn twee nieuwe benen. Klinkt een beetje raar als ik dat zo schrijf, maar zo is het wel. Ik trok ze aan en liep wat heen en weer. Helemaal top!
Hij gaf allerlei tips en oefeningen waarmee ik vanaf deze week aan de gang moet. Ook hadden we het over de gemaakte kosten, protheses zijn duur. Nu maar eens kijken of de zorgverzekering die wil gaan betalen.
Wij bedankten hem voor alles wat hij gedaan had en beloofden hem wat foto's en filmpjes te sturen over de vorderingen.

Met een niet te beschrijven gevoel, stapten wij vervolgens in de auto en reden wij naar Nederland. 
Ik dankte de Here voor deze nieuwe stap, voor mijn nieuwe protheses en voor de ontmoeting met deze wijze en lieve man.

Omgekeerde wereld: bizar...

Terug van vakantie uit Zuid-Afrika (waar ik nog wel wat over vertellen kan tzt) stapten wij in de auto op weg naar Zweden. Maar wat moet je nu weer in Zweden?

In Zuid-Afrika spraken we met Dr. Ragoo. We aten bij hem thuis. Tijdens dit bezoek brandden er nog wat vragen op mijn lippen. Ik praatte een tijdje met hem over de protheses die ik nu had. Dat ik er niet blij mee was. Dat het een hele tijd duurt voordat ik ze aan heb, dat ze zwaar zijn, dat het niet lekker loopt enz. Dr. Ragoo bekeek mijn knieën en samen bespraken we een aantal opties. Daarnaast zei hij tegen me dat ik naar iemand moest in Pretoria. Een prothesemaker. De man die de prothese heeft gemaakt voor de Cheetah (zie vorige blog). 
Zo gebeurde het dat ik afgelopen 1 augustus in de kamer zat bij Johan in Pretoria. Na met elkaar gesproken te hebben, kwam het er op neer dat het volgens hem mogelijk was om ook te lopen met mijn linkerknie. Ondanks dat deze knie voornamelijk bedekt is met getransplanteerde huid en ik de knie niet volledig kan strekken en buigen. Hij zei zelfs dat ik op dit moment met protheses loop uit de stone age oftewel het stenen tijdperk.......

Dit alles doet pijn en komt hard aan. Ik was juist zo blij dat ik weer kon lopen (oke, minimaal even uit de rolstoel of lopend naar de auto) en ik dacht dat ik de beste protheses had, dat werd ook tegen mij gezegd. 'In jouw situatie heb je de beste protheses ter wereld...' En dit werd gezegd tegen mij. 'Er is geen mogelijkheid om te lopen met je linkerknie, je zult een operatie moeten doen of je zult op je knie moeten lopen met een stijfbeenprothese'.
Maar ik heb altijd gevoeld en gedacht dat het beter moest kunnen dan de protheses die ik heb op dit moment.

In Nederland zeggen ze bij korte stompen: 'Je moet je benen verkorten, dus door de knie amputeren of boven de knie om beter te kunnen lopen.' En in Zuid-Afrika zeggen ze: 'We passen de protheses aan op de lengte van de benen die je hebt en natuurlijk gaan we niet als eerste opereren. Eerst kijken of het werkt met je eigen knieën, opereren kan altijd nog. Het is makkelijker lopen met je eigen knieën dan met kunstknieën.' Het voelt alsof in Nederland het systeem leidend is en in Zuid-Afrika en Zweden de patient leidend is. Dat laatste spreekt mij meer aan. Ik moet er mee lopen, niet de verzekering of de arts.

Terug naar Johan in Pretoria. Hij vertelde over contacten in Zweden, een goede vriend van hem werkt daar en daar moest ik heen, dat was dichter bij dan Zuid-Afrika, Pretoria. Hij belde gelijk op en regelde een afspraak voor afgelopen woensdag 10 uur. Dinsdagmiddag kwamen we aan in Nederland om 15.00. 's Avonds stapten wij in de auto en reden wij samen naar Zweden.
De rest van het verhaal volgt later Henk is toe aan een wijntje en ik ook.

Een lotgenoot...

Ik heb een man ontmoet in Zuid-Afrika die gespecialiseerd is in het maken van protheses. Hij heeft er al heel veel gemaakt. Hij heeft ook een prothese gemaakt voor een wel heel bijzondere klant......