Kan effe geen dokter meer zien....

Zo dit was me het weekje wel.....wat betreft bezoek aan dokters. Nee, begrijp me niet verkeerd ik ben blij dat ze er zijn en kunnen helpen. Maar als je ze meer gaat zien dan je man.....dan gaat er toch iets niet goed. Voor het ongeluk had ik zelden tot nooit contact met de dokter. Nu ben ik een 'vaste klant', iets wat me tegen de borst stuit. Maar waar ik niet aan zal ontkomen.

Afgelopen maandagmiddag een neurologisch onderzoek. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. 'Vertel maar, wat is er gebeurd?', vraagt de dokter vriendelijk aan mij. En dan schiet er van alles door mijn hoofd. Waar zal ik dit keer beginnen? Moet ik alles vertellen? Wat weet hij al?
Na een paar seconden begin ik. 'Ik heb een ongeluk gehad 2 augustus 2009.'
'Wat weet je daar nog van?' Ik begin te vertellen, het is te veel, het is te bizar......
Foto's zie ik in de computer bij de dokter. Ik vraag of hij het scherm wegdraait. Ik zie het liever niet. Kan niet goed tegen bloed, ook al is het van mezelf. Daarnaast herinnert het aan een niet al te prettige periode.
Na ruim twee uur gesproken te hebben, mag ik gaan. Ik loop met Henk naar buiten en vraag aan hem: 'Hoe vaak moet dit nog?' Hij antwoord met een: ' Voorlopig ben je er even van af.'

Dinsdag krijg ik last van mijn middelvinger. Ik denk, dat is niets en ga gewoon door. Totdat de pijn 's avonds te erg wordt en ik het niet vertrouw. 's Avonds tegen 23.30u zitten wij bij de huisartsenpost. Mijn vinger is ontstoken, ik krijg antibiotica en verder doen ze er (jammer genoeg) niets mee. Woensdag check ik het toch nog even bij de huisarts. Die maakt een sneetje en haalt er iets kleins uit. De antibiotica slik ik nog steeds op het moment en pijn heb ik ook nog....grrrr. Hopen dat dit snel over gaat.

Donderdagmiddag bezoekje aan het brandwondencentrum Beverwijk. Zou je daar een kortingspas van kunnen krijgen? Zo van het 11de bezoek is gratis. Ben daar zo'n beetje vaste klant. De koffiejuffrouw had me al een tijdje gemist en vroeg: 'Waar is Henk?' Dit keer was Henk er niet bij.
Mijn zusje Jacintha was mee. Dat maakte een hoop goed. Want na het gesprek met de dokters, maar liefst zes! vroeg ze eerst aan mij, 'Komen er altijd zo veel dokters bij jou?' Ik schiet in de lach, 'Ja, de alarmbellen gaan hier af, als ze zien dat mevrouw Koelewijn komt.' Zij lacht en we lopen het ziekenhuis uit. Op naar de winkelstraat en het terras.
Als wij vervolgens na het shoppen een plekje hebben op het terras, genieten wij! Dit is heerlijk!