Mensen hebben mensen nodig

Zolang God zelf niet tastbaar naast ons staat,

maar ons van hemelhoogte gadeslaat

zendt Hij ons mensen, nooit zijn wij alleen

al schijnt soms alles donker om ons heen.

Zolang ons hart voor and'ren openstaat

ontmoet het vriendschap, waar de weg ook gaat

een open hart, begrip, een vriend'lijk woord

het zijn de lichtjes naar de hemelpoort.

Zolang God zelf niet tastbaar naast ons staat

zolang Hij ons op aarde leven laat,

zolang zendt Hij ons vrienden en misschien,

leert Hij ons daarin iets van Hem te zien?

Brief aan morgen

                                                                                   28 mei 2011

Hallo morgen, Lieve morgen,

Wat breng jij mij vandaag?

Ik zit in de bank, zonder onderbenen. Een lichaam vol littekens.

De morgen is onzeker. Waar ben je? Wat wil je? Wat breng je mij?

In één seconde stond de wereld op zijn kop. Nu bijna twee jaar verder. Het gaat goed. Maar ik weet nu, de morgen is onzeker. Ik heb het niet in de hand. Kon ik maar meer van je zien.

Niet alleen voor mij ben jij onzeker, lieve morgen. Voor iedereen, ben jij dat.

Vandaag lieve morgen, zeg ik hallo tegen je. De zon schijnt uitbundig. Ik zit buiten en voel de zon warm op mijn gezicht, op mijn armen, op mijn stompen. Vogels fluiten een vrolijk lied, zittend op de frisse, groene bomen aan de overkant. Een hemelsblauwe lucht staart mij aan. Wat ben je mooi vandaag! Ik geniet van jou, meer als ooit tevoren. Een traan biggelt over mijn wang. Dankbaar dat ik er nog ben. Dankbaar dat ik er weer ben.

Hallo morgen, ik weet waar je bent. Hier. En wat ben ik blij met jou vandaag. Je wilt mij laten genieten en dat doe je. Jij brengt mij iets prachtigs. Een lach op mijn gezicht!

Ik hoop je morgen weer te ontmoeten. Dit keer lopend, mijn protheses trek ik aan. Misschien creëer je een lach.

Een kus voor jou,

fietsen

Wat een heerlijk weer vandaag. Lekker in de tuin, relaxen, glaasje rosé. En daarna lekker fietsen over het schapenpad. Wat een fantastische dag! Doe mij er nog 364....

sms

Krijg gister een sms van mijn broer. Ik open hem: Heeej zus, zit ik hier in Turkije even tv te kijken, zie ik in eens Henk en jou in beeld. Terwijl ik het smsje lees, moet ik lachen. Vervolgens stuur ik naar hem: Haha, wat grappig, daar kunnen wij dus ook al niet meer komen! ;-)

herhaling 'De Verandering'

Aanstaande zaterdag 24 september en zaterdag 1 oktober is de herhaling van het programma De Verandering op Ned. 2 om 17.59. Ik dacht laat ik het er toch maar op zetten, mocht je het nog een keer groot willen zien op de tv.

Symposium peri-operatieve zorg rond een amputatie

Gister naar een symposium geweest over de peri-operatieve zorg rond een amputatie. Erg interessant. Zit je tussen de dokters, professoren, revalidatieartsen en fysiotherapeuten. Allemaal hebben ze een idee over, hoe om te gaan bij een amputatie? Wanneer amputeer je? Op welk niveau amputeer je? Wanneer schakel je de revalidatiearts in? Wanneer schakel je de psycholoog in? De rol van de zorgverzekering. Enzovoort, enzovoort.

Terwijl ik daar tussen zit, denk ik, hoe is dit allemaal bij mij gegaan? Naar mijn idee heeft iedereen afzonderlijk gehandeld. De dokter heeft de guillotine-amputatie uitgevoerd, toen kregen ze de boel niet meer dicht en belandde ik na drie maanden in het brandwondenziekenhuis in Beverwijk. Waar ze besloten alles dicht te maken. Overleg tussen alle verschillende partijen, is er naar mijn idee niet geweest. Iedereen deed zijn of haar eigen 'kunstje'. 
Er is (naar mijn idee) geen multidisciplinair overleg geweest tussen alle verschillende partijen. Daarnaast werd er vaker over mijn hoofd gesproken dan met mij. 

Dat multidisciplinair overleg is iets waar ik voor pleit en wat ik erg belangrijk vind. Niet alleen binnen de zorg, maar ook binnen het onderwijs, waar ik werk. Communicatie is het sleutelwoord. Met elkaar het beste willen voor een patiënt (in het onderwijs voor een kind). En in die communicatie de patiënt meenemen. Niet over de patiënt praten, maar met de patiënt.

Ik hoop dat dit symposium de ogen opent en een stap in de goede richting is voor alle mensen die geamputeerd zijn of misschien geamputeerd moeten worden (ik hoop dat je het nooit hoeft mee te maken).
Ik hoop dat alles wat ik gemist heb, in die peri-operatieve zorg rond een amputatie in de komende jaren veranderd. Ik wil daar best mijn aandeel in hebben. Want hoe het bij mij is gegaan, wens ik anderen niet toe.

Oja, mijn grote vriend Anton (uit Zweden) was er ook en was één van de sprekers. Hij sprak over de protheses die ik heb.

Anton en ik

'hand'

Ben aan de betere 'hand'..... ;-)

(thanks all)

Zeven vette jaren?

Wakker ben ik. En ik kan gewoon niet meer slapen. De pijn in mijn hand triggert me.

Ik verlang naar drie jaar geleden. Alles kunnen doen, rennen de trap op, sporten, skiën, nooit moe zijn, energie voor tien, mijn eigen benen, gezond, reizen,....

Ik heb het even helemaal gehad met al die dokters. Met al die uren die ik al gewacht heb, bij een dokter of in een ziekenhuis. Wat ga ik diep en wat voel ik me alleen. Tranen over mijn wangen, tranen van verdriet, tranen van een verlangen naar die tijd van toen...

En nu zit ik dus met een dikke, pijnlijke hand. Ik leef op paracetamols en antibiotica. Ik ben er klaar mee, helemaal klaar. Dus please, please, genees. Ik verlang zo naar de zeven vette jaren.

Here ik vertrouw op U.

Disco feest!

Afgelopen zaterdag hadden wij een feestje. Met als thema, the 80's. Ondanks de extra lichtflitsen en een tent die de lucht in vloog, was het erg leuk. Henk en ik hebben voor het eerst weer eens samen gedanst. Na het ongeluk is dit niet meer gebeurd. Voor ons was het een avond met een 'disco' rand! GAAF!
 (ik mocht eigenlijk niet lopen, maar dat vergeten we even)

GOUD!

Er zijn mensen in mijn leven, die veel voor mij betekenen. Bij wie ik mezelf kan zijn. Sommige ken ik al een lange tijd, andere nog maar kort. De ene zie ik wekelijks, de ander maandelijks en soms halfjaarlijks. Maar het is goed, ook als we elkaar een tijd niet hebben gesproken.

Het voelt goed om met elkaar te lachen en te huilen. Het is fijn om je leven te delen met anderen. Ik vind het zoveel belangrijker dan al die verplichtingen die ik heb. En daarom kies ik er regelmatig bewust voor om leuke dingen te doen. Lekker uit eten te gaan, een verkleedfeestje, keuvelen in de tuin, terrasje pakken. 

Marjan en Esther, het was weer gaaf, bedankt! Jullie zijn gave vriendinnen! Zet hem op in alles

en tot snel maar weer. Oja Esther, maak je auto even.... ;-)! We hebben weer voor wat overlast gezorgd...

Maria, je bent een mooi mens, onze afspraak dinsdag was te kort. Snel weer daten? 
Roland (en Inge), dank voor het gesprek. Dank voor het vertrouwen wat je geeft. Dank voor de tips. Het doet ons/mij goed!
Johan and Anton, thanks for everything. You are fantastic.Thank you for the trust and opportunity that you give me.  
Meneer de fysiotherapeut. Ik weet dat je dit leest. Dus ik pas op wat ik schrijf. Je doet me veel pijn, maar ik ben je dankbaar. Dankbaar voor de tijd en energie die je er in steekt. Ik ben doelen aan het bedenken, SMART-doelen. Het is moeilijk, want ik wil weer fietsen, lopen, sporten. Ik wil weer doen, wat ik deed voor het ongeluk. Niet helemaal realistisch....ik weet het, grrrrr. Laat ik mijn oefeningen zo maar gaan doen.
Mam, bedankt voor wie je bent.....je bent Goud!
Pap, jij ook....vinger dik...jij komt me redden. Met trekzalf. En ik denk dat het heeft gewerkt, je bent zo gek nog niet ;-)! Dokter worden een idee?

Een kus voor al die anderen! 

Einde van het begin

Hier word ik vrolijk van! Jij ook?

lummelen

Wat heerlijk om te lummelen. Om niets te doen. Gewoon een halfuurtje per dag. Niets moeten, maar zitten en denken en dromen. Het maakt je creatief. Het maakt je bewust van je leven. Het zet je even stil in deze wereld van rennen en vliegen. Het voelt goed.
Ik zou zeggen, probeer het eens!

Ik ben het niet gewend om niets te doen. Er is namelijk altijd wel iets wat ik moet/kan doen (herkenbaar?).
Voor mezelf, de protheses, de rechtszaak, in het huis of voor het werk.
Toch probeer ik elke dag te lummelen. Omdat ik merk dat het me goed doet.

Het is tijd om te lummelen nu.....

Ik wil even bij U komen

Kan effe geen dokter meer zien....

Zo dit was me het weekje wel.....wat betreft bezoek aan dokters. Nee, begrijp me niet verkeerd ik ben blij dat ze er zijn en kunnen helpen. Maar als je ze meer gaat zien dan je man.....dan gaat er toch iets niet goed. Voor het ongeluk had ik zelden tot nooit contact met de dokter. Nu ben ik een 'vaste klant', iets wat me tegen de borst stuit. Maar waar ik niet aan zal ontkomen.

Afgelopen maandagmiddag een neurologisch onderzoek. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. 'Vertel maar, wat is er gebeurd?', vraagt de dokter vriendelijk aan mij. En dan schiet er van alles door mijn hoofd. Waar zal ik dit keer beginnen? Moet ik alles vertellen? Wat weet hij al?
Na een paar seconden begin ik. 'Ik heb een ongeluk gehad 2 augustus 2009.'
'Wat weet je daar nog van?' Ik begin te vertellen, het is te veel, het is te bizar......
Foto's zie ik in de computer bij de dokter. Ik vraag of hij het scherm wegdraait. Ik zie het liever niet. Kan niet goed tegen bloed, ook al is het van mezelf. Daarnaast herinnert het aan een niet al te prettige periode.
Na ruim twee uur gesproken te hebben, mag ik gaan. Ik loop met Henk naar buiten en vraag aan hem: 'Hoe vaak moet dit nog?' Hij antwoord met een: ' Voorlopig ben je er even van af.'

Dinsdag krijg ik last van mijn middelvinger. Ik denk, dat is niets en ga gewoon door. Totdat de pijn 's avonds te erg wordt en ik het niet vertrouw. 's Avonds tegen 23.30u zitten wij bij de huisartsenpost. Mijn vinger is ontstoken, ik krijg antibiotica en verder doen ze er (jammer genoeg) niets mee. Woensdag check ik het toch nog even bij de huisarts. Die maakt een sneetje en haalt er iets kleins uit. De antibiotica slik ik nog steeds op het moment en pijn heb ik ook nog....grrrr. Hopen dat dit snel over gaat.

Donderdagmiddag bezoekje aan het brandwondencentrum Beverwijk. Zou je daar een kortingspas van kunnen krijgen? Zo van het 11de bezoek is gratis. Ben daar zo'n beetje vaste klant. De koffiejuffrouw had me al een tijdje gemist en vroeg: 'Waar is Henk?' Dit keer was Henk er niet bij.
Mijn zusje Jacintha was mee. Dat maakte een hoop goed. Want na het gesprek met de dokters, maar liefst zes! vroeg ze eerst aan mij, 'Komen er altijd zo veel dokters bij jou?' Ik schiet in de lach, 'Ja, de alarmbellen gaan hier af, als ze zien dat mevrouw Koelewijn komt.' Zij lacht en we lopen het ziekenhuis uit. Op naar de winkelstraat en het terras.
Als wij vervolgens na het shoppen een plekje hebben op het terras, genieten wij! Dit is heerlijk!