Gezegend 2013 gewenst!

Zo daar ben ik weer...dat was een tijdje geleden. Druk zijn we geweest met van alles en nog wat. Één ongeluk bezorgt ons een hoop werk. 

Het jaar is bijna om. Het was weer een jaar met veel zegeningen. Weer veel gezien van de wereld, mooie mensen ontmoet, indrukwekkende gesprekken gevoerd, overwinningen geboekt en nog zoveel meer. Dank aan God die dit alles gaf. 

Wij wensen jullie voor het komende jaar alle goeds toe en Gods zegen!

;-)

Tijdens het lesgeven maak ik mooie en grappige momenten mee.
Vorige week vertelde een leerling uit de klas een verhaal. 'Ja, juf, wij gingen dus spelen met elkaar en met lijm. Dat liep een beetje uit de hand. Eigenlijk waren we aan het klieren met lijm en toen duwde iemand Daan en die viel heel ongelukkig met zijn hoofd tegen een paal. Wij schrokken en ik rende snel naar de moeder toe, want het bloedde best erg.' Ik reageer op het verhaal. 'En toen zijn jullie snel naar de dokter gegaan? Daar hebben ze het zeker gelijmd ofniet?'. De hele groep begint te lachen, ik heb nog niet door waarom er wordt gelachen en vraag: 'Waarom lachen jullie?'. 'Ja, zegt een andere jongen uit de groep, dat is grappig een ongeluk met lijm en daardoor valt die jongen en dan vraagt u of ze het bij de dokter hebben gelijmd....' Ik kijk de klas aan en moet ook lachen. Tja, soms zeg je als leerkracht al iets voordat je denkt....

Nagenieten!



Wat was het een mooie dag afgelopen 4 juli!
Nagenieten van de dag door het bekijken van de foto's.



Dankdag

Dank U Heer voor alles wat U geeft!

Hunkie

Ik moet toch een blogje wijden aan Hunkie, mijn konijn. Sinds vrijdag is hij dood en ik mis hem. Een leeg hok staart me aan...

Hij is zelfs nog bij me in het ziekenhuis geweest. Heel rustig kwam hij naast me liggen. En ik was blij, dat ik hem eindelijk weer zag na een lange tijd. Welk konijn is er ooit een ziekenhuis in gesmokkeld? Precies Hunkie, niet alleen dat maakt hem bijzonder.

Hij kwam op een bijzondere manier bij ons, via vriendin Joryn. Naast dat hij bijzonder was, was hij ook heel lief. Hunkie hoorde bij ons, bij mij en ik mis hem...

Jaaaa, staand douchen!

Sinds drie jaar kan ik weer staand douchen, dit is top! Dank aan Toufic die deze protheses met zorg maakte. Ik ben blij, gisteravond dus de hele avond onder de douche gestaan ;-)!

(de voorwaarde is wel dat mijn onderbenen goed zijn, anders is het zittend douchen.....)

Duplexonderzoek

Vorige week maandag 8 oktober had ik een onderzoek in het RKZ in Beverwijk. Een onderzoek om te kijken of ik op mijn linkerbeen een goed stuk huid heb en of er een groot bloedvat loopt. Helaas was het een teleurstelling om te horen, dat de plastisch chirurg geen groot bloedvat kon vinden. 'Ik ga in overleg met mijn team, dit gaat niet makkelijk worden. De eerste vraag is of het kan. Laten we over een aantal weken elkaar weer zien en dan weet ik meer.'

We wachten af, mijn gevoel zegt dat dit hem niet gaat worden en dat hij het niet gaat doen. Ik baal, de huid links blijft slecht en als ik meer wil lopen dan moet er iets gebeuren.
En zo blijven we bezig...

Hoe gaat het met ons?

- Henk is begonnen met een studie. Dit wilde hij jaren geleden al, maar er kwam iets tussendoor. Nu gaat hij dus weer naar school en moet hij studeren....Wel gaaf dat hij de studie nu kan volgen. En ik, ik ondersteun hem, maak koffie, bak cake en geef hem regelmatig een knuffel. Als dat niet goedkomt met die studie.

- De rechtszaak loopt nog steeds. Af en toe moeten wij wat aanleveren, het blijft aandacht vragen.....

- Ik werk één dag op een nieuwe school en het bevalt. In de vakantie dacht ik nog wat heb ik gedaan, maar nu kan ik zeggen, het is een goede stap geweest.

- We wachten op bericht van de gemeente, dat kan elk moment komen. Dan kunnen we kijken hoe we het huis kunnen aanpassen. Wat duurt het allemaal lang....geduld.....

- Problemen met linkerbeen, gister in het ziekenhuis geweest en een operatie lijkt het beste. Ik begin aan het idee te wennen. Over een paar weken een onderzoek of ik een goed stuk huid heb op mijn been en waar de bloedvaten lopen. En dan moet ik het maar gaan doen....

Toon mijn liefde

Prachtige dienst gehad vanmiddag. We zongen het lied hieronder. Indrukwekkend hoeveel liefde God geeft door Zijn zoon Jezus. Jezus die stierf aan het kruis voor ons. Wat een offer.

irritant

Al een geruime tijd loop ik niet. Inmiddels zo'n zes tot acht weken denk ik. En wat is dat irritant. Zo veel minder kun je, als je je protheses niet aan kunt/hebt. En wat is dat frustrerend. Vanaf vorig jaar augustus tot mei dit jaar heb ik veel gelopen. Waarschijnlijk te veel voor de getransplanteerde huid die ik heb op mijn onderbenen, geven de dokters aan. Mijn rechterbeen kan het wel aan, maar links niet. Gister dus even gelopen (max. 10 minuten) en zelfs dat vindt mijn been niet leuk. Warm, rood en beschadigde huid....
Inmiddels geef ik dus zittend les (met mijn hoog-/laagstoel) en dat is anders en wennen en irritant. Voor de vakantie liep ik 'gewoon' en gaf ik staand les. Ik dacht dat ik dat dit nieuwe schooljaar ook wel weer zou doen en kunnen....

De vraag is nu hoe pakken we dit probleem aan? De dokters die geven aan, dat een operatie het beste is. Er zijn eerst onderzoeken nodig of ik ergens een goed stuk huid heb en of het echt zinvol is. Maar ik denk na, weer een operatie; Hoe zinvol is het?, Hoe lang ben ik uit de roulatie?, Wat als....? En ergens zegt mijn hoofd ook gelijk, je moet het doen. Je wilt toch lopen, nou zo gaat het niet lukken. Ik plan in mijn achterhoofd, zomervakantie 2013, dat is dan de meest geschikte tijd voor een operatie....denk ik.....weer een operatie.....nummertje 38 ofzoiets......pfffffff.

Back to work...

Zo vorige week bezig geweest met het inrichten van het klaslokaal en mezelf verdiept in de nieuwe kinderen die ik in de klas krijg. 
Deze week gestart, gaaf, weer 30 nieuwe kinderen om een jaar les aan te mogen geven samen met Marjan. De eerste dag in groep 7/8 is goed verlopen. Natuurlijk ook mijn protheses laten zien, want dat is erg interessant en dat is begrijpelijk. Onbeperkt vragen stellen aan juf, over hoe dat met protheses werkt en voelt. Ik heb er zin in!

Dankbaar ben ik dat dit nog kan, één van de vele zegeningen in mijn leven.

99 Luftballons

Wat een verrassing, afgelopen dinsdag was ik jarig. 's Avonds had man Henk een verrassing. We reden tegen kwart voor zeven het terrein op van kasteel Hooge Vuursche. Henk had net verteld dat we zo naar de film zouden gaan in Hilversum, maar hij wilde eerst nog even kijken bij het kasteel, daar waar wij vier jaar geleden waren getrouwd. Ik vond het best, maar toen het wat lang duurde, werd ik ongeduldig en een beetje pissig. 'We komen zo te laat voor de film, Henk, draai nou om!'. 'Rustig, nou maar, misschien hoort dit wel bij het plan', zegt hij zo rustig als hij kan zijn. Ik denk die film gaan we missen en blijf nog wat doorzeuren.
Ondertussen rijdt Henk een soort van bos in en dan om het hoekje, zie ik het......een leeg grasveld en op dat grasveld, jawel een luchtballon. 'Waaaah, ja hoor, echt gaan we met een luchtballon, nee, echt, serieus, jij bent gek, dus dat van die film dat was niet serieus......' Henk moet alleen maar lachen en ik, ik vind het fantastisch. Hoe heeft hij het weer geflikt, die man van me.......dit wordt gaaf! (en dat was het ook!!)

Opstijgen bij kasteel Hooge Vuursche

Paleis Soestdijk

Vind jij ons huis?

zesentwintig jaar!

Uiteindelijk tellen niet het aantal jaren in je leven, maar het leven in je jaren.
Abraham Lincoln

Weer een jaartje ouder. Dit mocht ik afgelopen zondag al vieren met familie en vrienden. Op naar een nieuw levensjaar!

Spanje, Santa Susanna

Zo langzamerhand gaan we richting het einde van de zomervakantie. In het zuiden zijn de scholen vandaag gestart en volgende week begint voor mij het 'gewone' leven weer. Werken, sporten, fysio'en enz. Maar eerst nog even genieten van de afgelopen vakantie en de foto's.

Wij hebben genoten van een heerlijke vakantie in Spanje, Santa Susanna. Op het laatste moment geboekt ivm andere prioriteiten in het eerste halfjaar (dat doen we nooit meer).
Wat we graag wilden was zon en een zwembad. Nou, dat hebben we gekregen. Heerlijk 10 dagen, rond de 30 graden. Dat was 9 dagen liggen bij het zwembad en 1 dag naar Barcelona.

Bij het zwembad heb ik verschillende boeken gelezen, Dubbele Stilte van Mari Jungstedt, Ontsluierd van Francine Rivers en De zeven eigenschappen van effectief leiderschap van Stephen R. Covey (moet toch een beetje kunnen blijven praten met mijn man ;-) ). Af en toe een hand in de lucht en een Passoa Jus bestellen, maakte het allemaal nog aangenamer.
Een klein, donker jongetje kwam op vrijdag naar mij toe, toen ik op een ligbed lag in mijn bikini. Hij keek eerst naar mijn benen die vol met littekens zitten en toen naar mij: 'Hoe gaat het met u, mevrouw?' 'Goed', zeg ik. Het jongetje knikt even en draait vervolgens om. Zo van, ik heb gehoord wat ik wilde horen, het gaat goed met die mevrouw, dus ik kan weer gaan. Lief!

In Barcelona waren we al eens geweest. Dit maakte het bezoek niet minder prettig. Met onze huurauto moesten we een halfuurtje rijden en toen stonden we midden in de stad. Als eerste gingen we op weg naar de basiliek van Barcelona. De indrukwekkende Sagrada Familia naar een ontwerp van Antoni Gaudi maakte ons even stil. Wat een werk! Met een gids kregen wij een rondleiding en uitleg. Werkelijk alles heeft een betekenis van die basiliek. De kruisiging van Jezus, de kus van Judas, de weg die Jezus loopt, Zijn geboorte enz. het wordt allemaal in beelden weergegeven. De moeite waard om eens te gaan bekijken.
Na de bezichtiging waren wij toe aan de lunch. Manlief aan een broodje tonijn, ik aan de pannenkoek op een terras met uitzicht op de Sagrada Familia.  Ja, dit is genieten!
's Middags richting het strand van Barcelona, het aquarium bekeken (die kan trouwens niet tippen aan het aquarium in Kaapstap), daarna over de Ramblas gelopen en gegeten bij een restaurant. Tot slot sloten we de dag af bij de Starbucks en stapten wij voldaan in de auto om terug te gaan naar het hotel.
Het was genieten!

3 jaar later

Vandaag 3 jaar geleden stond ons leven op zijn kop. Een frontale botsing van 260 km per uur in Zuid-Afrika. Wonder boven wonder overleefden wij dit ongeluk. Altijd op deze dag denk je er weer aan, meer dan anders.

Dankbaar zijn we dat we nog leven, dank aan God, die ons bewaarde!

artikel VROUW magazine

Komend weekend is het dan zover, een artikel in VROUW magazine van De Telegraaf.

Toen de vraag mij werd gesteld, heb ik er wel een tijd over nagedacht en met verschillende mensen over gesproken. Uiteindelijk toch besloten het te doen.
En nu komend weekend is het dus zo ver. Spannend! Het artikel heb ik al gelezen, maar het totaalplaatje heb ik nog niet gezien.
Bizar dat ze het weten te plannen in het weekend wat het dichtst valt bij 2 augustus. Nog een paar dagen en dan zie ik (en twee miljoen lezers met mij) hoe het is geworden.

Fijne vakantie!

Het is weer zomervakantie! Wat gaat de tijd snel....geniet allemaal van de weken die je vrij hebt. Heerlijk uitslapen elke dag ;-), niks moeten, onbeperkt luieren in de tuin, op de bank, op het strand, prettig!
Een fijne vakantie allemaal!

Robert en Daphne getrouwd!

Gister is hij getrouwd, mijn broer. Het was een prachtige dag! Nagenieten van de foto's...

4 jaar!

Tot ziens!

Het einde van het schooljaar nadert en daarbij komt ook mijn vertrek in zicht. Voor een aantal van jullie een verrassing, voor een aantal niet. Ik heb vijf jaar mogen werken op Het Zwaluwnest. Vijf bijzondere jaren met een kleurrijke rand! Er is een (juf) Jorijke van voor het ongeluk, van tijdens het ongeluk en van daarna.                                                                                                                                           
Ik kwam als jonge meid in 2007 op school. Wat was ik blij, ik had een baan. Samen met Anke Balkenende mocht ik lesgeven aan groep 6/7. Een fantastisch jaar! Daarna volgde nog een jaar en deed ik de gymopleiding. Maar toen, toen veranderde ineens alles op die bewuste 2 augustus 2009. Misschien weet u nog wel precies waar u was. Iedereen heeft het zo op zijn of haar manier ervaren. Wat was het een heftige periode. Wat kreeg ik veel steun van u en van de kinderen. Kaarten, mailtjes, foto’s, bezoekjes, cadeautjes, telefoontjes, en niet te vergeten het belangrijkste al die gebeden…..Bedankt daarvoor! Ik (maar ook mijn man) heb(ben) dit zeer gewaardeerd.                        
In oktober 2010 liet ik af en toe weer eens mijn hoofd zien op school. In januari 2011 ging in lesgeven in groep 6. Zo kwam ik langzaam weer terug op school. Wie had dat 
gedacht.                                            
Dit schooljaar mocht ik groep 6/7 lesgeven. Gaandeweg het schooljaar kwam ik erachter dat, ondanks dat ik naar beneden ben gegaan, het schoolgebouw toch lastig blijft voor iemand in een rolstoel. Dat heeft uiteindelijk, in overleg met Jan Overweg, mij doen besluiten om te vertrekken. Te vertrekken naar een school, die beter toegankelijk is.    

Genoten heb ik van alle kinderen, van de lessen die ik mocht geven en van het contact met u. 
 Ik wens u het beste. Bedankt en tot ziens!

Groeten,
Jorijke Koelewijn

Vaderdag!

Mijn vader vandaag maar even in het zonnetje zetten!

Lachen met mijn groep!

Een paar weken geleden gaf ik een les sociaal-emotionele ontwikkeling in mijn groep. Dit vind ik altijd erg gave lessen.

In deze les ging het om karaktereigenschappen. Kinderen moesten eerst in een soort doolhof allerlei eigenschappen aanstrepen. Vervolgens moesten de kinderen achter eigenschappen op papier een naam zetten van een medeleerling. Ook mijn naam werd hier en daar ingevuld. Na deze opdrachten gedaan te hebben, steekt een leerling zijn vinger in de lucht. Ik geef haar de beurt: 'Juf, ik ben heel lenig, ik kan mijn been in mijn nek leggen'. Vervolgens doet ze een poging om haar been in haar nek te leggen.
Door mijn hoofd schiet, dat kan ik ook en kan ik dit doen. Vervolgens denk ik niet na en zeg: 'Ho, stop, dat kan ik ook.' Ik ga zitten op mijn bureaustoel, trek mijn linkerprothese uit en leg mijn been in mijn nek. De kinderen kijken eerst elkaar aan en liggen dan helemaal in de deuk. 'Juf, u bent echt gek.' 'Ja, dat zal best', reageer ik, 'maar ik kan het wel!'

Pap 50 jaar!

50 jaar is mijn vader vandaag geworden! Wat een feest! Van harte gefeliciteerd, pap!

Wat hou ik van uw huis!

Dit lied afgelopen zondag en donderdag gehoord in de dienst. Zo waar! Geniet!

Support Beurs

Afgelopen zaterdag naar de Support Beurs geweest in Utrecht. Dit is een beurs voor mensen met een fysieke beperking. Je vindt op deze beurs de nieuwste trends, technieken en handige tips. Wat informatie ingewonnen voor mij om te skiën, leuheuk!
Over twee jaar is de beurs er weer, van 7 -10 mei.

Er werd ook gedanst op de beurs....bekijk het korte filmpje!

                                                   

Oost Berlijn, ünter den Linden....

Vorige week naar Berlijn geweest. Een stad met een indrukwekkend, maar ook verdrietig verhaal. Samen met gids Miranda en Alie.

Deze trip was in het najaar van 2008 al bedacht. Maar toen kwam dat ongeluk en liep alles anders. Nu vier jaar later hebben we de stad eindelijk bezocht.

Miranda heeft ons de Brandenburger Tor laten zien. Dit is de enige bewaard gebleven stadspoort van Berlijn. De plek waar deze poort staat, was vroeger de stadsgrens van het centrum. Je moest tol betalen, als je door de poort wilde.

Ook zijn we naar de Berliner Dom geweest. Dit is één van de belangrijkste kerken van Berlijn. In de Tweede Wereldoorlog werd deze kerk zwaar beschadigd. Ze hebben hem vanaf 1975 gereconstrueerd en in 1992 werd de nieuwe kerk geopend.
Wij mochten deze kerk op een iets andere manier meemaken, dan de meeste mensen. Wij gingen met de lift naar binnen via de zijkant. Nadat wij de kerk hadden bekeken, gingen Henk en ik weer richting de lift. Eenmaal in de lift wilden wij, samen met een Duitse mevrouw die hier werkte, weer naar beneden. De lift ging iets naar beneden en toen stopte de lift......Er was geen beweging meer in te krijgen. Daar zaten we dan, met z'n drietjes in de lift, vast....Henk probeerde nog grappig te doen, door te vertellen dat we het wel zouden overleven. Er kon, volgens Henk, precies een pizza langs de lift, dus die konden wat mensen best laten zakken. Dan hadden we in ieder geval eten.......Ik schoot in de lach, maar die mevrouw kon er niet echt om lachen. Na 25 minuten kwam er hulp. De deuren werden opengebroken en wij konden uit de lift. Vervolgens maar gewoon via de trap naar beneden gelopen.

Berliner Dom

Verder nog naar het Joods Museum geweest. En ook hebben we de overblijfselen van de Berlijnse Muur bekeken en zijn we naar een plek geweest waar ze een stuk muur hebben nagebouwd. Wat ik erg indrukwekkend vond, was het Holocaust- Mahnmal (monument).

Foto genomen in het Joods Museum. Al die hoofden stellen (volgens mij) de slachtoffers voor van de oorlog.

Wat lopen er trouwens bijzondere mensen rond in Berlijn, met een vreemde kledingstijl en overal piercings en tatoeages. Ik ben al op redelijk wat plekken geweest, maar dit viel me echt op. Hoe je de straat op gaat in Berlijn maakt niet uit. Wel prettig.... Wij liepen dus ook vier dagen in onze hak-strak-in-mijn-trainingspak-broek en slobbertrui.
Wat mij ook opviel was, dat je overal mannen ziet met bier, op straat, in de metro, in het park. Positief punt is dat er op elk metrostation een lift is.  

Het is een bijzondere stad, met een indrukwekkende geschiedenis. We hebben genoten. Een stad waar je zeker een keer geweest moet zijn!

Rolstoelbasketballen met de klas!

Drie weken geleden, woensdag 18 april, kwam Paul Toes op school. Hij kwam in mijn groep 6/7 vertellen over wie hij was en wat hij deed.

Paul Toes zit het grootste gedeelte van een dag in een rolstoel. Zijn linkerbeen is verlamd. Dit is het gevolg van een ongeluk. Hij zat enkele jaren geleden op een scooter en is aangereden door een auto. Vandaag de dag speelt hij in het nationale rolstoelbasketbalteam (wat een woord!).

Nadat Paul Toes van alles had verteld en de kinderen hem de oren van het hoofd hadden gevraagd. Gingen we richting de gymzaal. Dertien rolstoelen had hij meegenomen, zodat de kinderen in tweetallen oefeningen konden doen. Allereerst moesten de kinderen een parcours afleggen, over een mat heen, om pionnen heen rijden enz. Een hoop gelach van veel kinderen. Af en toe een rolstoel die achterover kiepte. 'Het is eigenlijk best leuk, juf, in een rolstoel zitten.' En 'Kunnen we dit niet elke gymles doen, het is zo gaaf!', waren maar een paar opmerkingen van enkele leerlingen uit mijn groep.

Tot slot nog een estafette en een paar wedstrijdjes spelen tegen elkaar. Best moeilijk, rijden, een bal meenemen, overspelen en dan ook nog proberen te scoren.

Het was een zeer geslaagde morgen, waarin de leerlingen (volgens mij) veel hebben geleerd! Zeker voor herhaling vatbaar!

GEFELICITEERD!

Vandaag is hij jarig, Henk, mijn man! Afgelopen zaterdag hebben wij het feest al gevierd. Het was een mooi feest! Op naar een mooi, gezegend, nieuw jaar! Dat we samen nog maar heel veel mogen genieten, reizen, lachen, enz..

Je t'aime Paris!

Eén keer per jaar moet ik naar Parijs. Wat vind ik dat een ongelofelijke, gave, mooie, fantastische stad. En het is om de hoek! Vijf uur rijden en je staat in hartje Parijs. Nog nooit geweest? Dan raad ik je aan, snel te gaan.

Wij hadden vorig jaar bij onze auto een weekendje weg gekregen. Broekhuis vond het zo vervelend dat onze auto zo lang op zich liet wachten. En toen hij er eindelijk was, ontvingen we een weekendje weg ter compensatie. Perfect!!!

Dus gingen wij afgelopen Pasen naar de stad van de liefde. Ons huwelijk kon wel een oppepper gebruiken en die van mijn ouders helemaal ;-)...... Nee, zonder gekheid, we gingen dus met mijn ouders en hebben hun ook de stad laten zien. Het was onze vijfde keer, inmiddels.

Wat kiekjes hieronder!

In de Tuileries drinken we een glaasje wijn en eten we een toastje met brie en Boursin.

Het graf van Napoleon.

Kabam!

Kabam! Zaterdag 31 maart rond de klok van negen uur rijden we Maarssen in. We zijn op weg naar een feestje van een bijzondere vriendin. We rijden binnen de bebouwde kom, dus vijftig kilometer per uur. Plotseling gierende banden en een knal. Ik schiet naar voren. Besef nog niet wat er gebeurt. Dan schreeuw ik en het hart klopt in mijn keel. Een aanrijding. We stoppen. Vier opgeschoten jongens stappen uit hun Golf. Ze schreeuwen: 'Ja, hoor m'n hele auto naar de ***** en er volgen nog wat meer vloeken.' Ik denk, ik moet de politie bellen. En toets 112 in. Het duurt lang voordat ik eindelijk iemand aan de lijn krijg, ik vraag om politie en leg uit wat er is gebeurd. Na enkele minuten komt de politie. De schrik bij mij zit er aardig in. Wij rijden naar een benzinestation en vertellen daar de politie wat er is gebeurd. We stellen voor om de papieren in te vullen op het politiebureau. Enkele mensen die achter de weg wonen, zijn op het geluid afgekomen. Ze vragen of ze iets kunnen betekenen voor ons. Ik vraag of ze misschien wat thee kunnen brengen. Dit regelen ze vervolgens. Na de thee rijden we richting het bureau en ondertussen bel ik naar de vriendin en vraag of ze een borrel klaar wil zetten.

Om elf uur stappen wij het feestje binnen, het wordt ondanks de aanrijding, nog een erg gezellige avond! Maar wat ben ik geschrokken.....en wat ben ik blij dat wij (en die jongens) niets hebben!

Yes, het is lente!

Het is lente, wat ontzettend lekker. Wat hebben we al mooie zonnige dagen gehad en wat een prachtige dag was het vandaag. Het maakt vrolijk. Ik heb er wel een tijdje naar uitgekeken, naar de warmte, de zon op mijn gezicht.
De vogels die fluiten een blij lied. Alle bomen en struiken lopen weer uit. Wat heeft God alles mooi gemaakt. Vanmiddag heb ik in de tuin genoten van alles. Het leven is mooi en wat heb ik veel om voor te danken.

Wat gaat de tijd snel. Ik zit niet alleen maar in de tuin hoor....heb ook nog een tijdje gezocht naar mijn stem ;-).... Inmiddels heb ik hem weer terug en kan ik weer lekker kletsen.

Vorige week woensdagavond bij de opnames geweest van De Verandering van Stéphanie. Een vrouw met een verhaal. Heftig, pijnlijk. Wat is er in haar leven ook veel gebeurd. Maar wat is ze een doorzetter!
Ik mocht het lied horen, wat speciaal voor haar is geschreven. 14 april is de uitzending, schrijf hem in de agenda!
Voor Henk en mij was het een kleine reünie. Wat leuk om een aantal weer te zien, die vorige jaar mee naar Zuid-Afrika gingen voor de opnames van onze afleveringen. Inmiddels ben ik heel veel verder dan toen. En er is nog steeds vooruitgang, dat maakt dankbaar!

Stille waters, Laurika Rauch

Ik vind het een mooi lied!

Troost

Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.
Openbaring 21:4

Mensen, als je verwacht dat het er in jou leven eerlijk aan toe zal gaan, vergeet het maar! Zo zal het niet zijn. Je zult te maken krijgen met ziekte. En je lichaam zal aftakelen. Je wordt misschien slachtoffer van de fout van iemand anders. Maar je kunt door die zware tijden heen komen als je je hart nu voorbereidt. Leef om je Verlosser te kennen en te dienen. Hij houdt van jou en stierf zodat jij een eeuwig thuis kon krijgen, vrij van pijn en zorgen.

(uit Levend Water, 365 overdenkingen van Max Lucado)

Lijstjes..

Toen ik na ruim 10 maanden uit het ziekenhuis kwam, was het een feest om weer thuis te zijn. Niets is fijner dan je eigen huis. 

Na die ziekenhuisperiode ging ik het huis door en ontdekte een lekkage in een kamer. Dit was ons niet opgevallen, omdat we weinig thuis waren geweest. Nu loopt net de schilder de deur uit. Het plafond is weer wit...top! Weer iets wat van het lijstje af kan worden gestreept. Ik ben benieuwd naar de dag, dat er geen lijstje meer is. Dat alles gewoon gedaan en klaar is. 
Na het ongeluk is dat niet meer gelukt. Er is altijd nog wel iets wat moet gebeuren...
De meeste dingen zijn saai en die stel ik zo lang mogelijk uit. De leuke dingen doe ik wel.

Op dit moment ben ik op zoek naar een reis. Wat zullen we gaan doen deze zomer? Frankrijk, Spanje? Of toch iets heel anders Thailand of China? Of blijven we een keer thuis? Gek om dit uit mijn mond te horen. Nee, we weten het nog niet. Hebben jullie misschien tips?

Hallo wereld.

Hallo wereld. Langzaam ontwaak ik uit mijn winterslaap. Haha, vandaar dat het zo rustig was hier de afgelopen maanden. Ben echt niet van de winter. Bah. Ben zelfs nog twee weken weggeweest, heerlijk in de zon, maar ondanks dat duurt de winter hier in Nederland te lang. De komende weken en maanden zullen er weer meer blogs te lezen zijn.

Iets waar ik mee bezig ben geweest, afgelopen weken is.......tromgeroffel.....met schrijven. Weliswaar niet op deze blog, maar wel op mijn computer. Ik ben bezig met een boek. Wanneer? Hoe? Wat? Dat zijn voor mij ook nog vragen. Maar het begin is er...

klikklak!

Zus en zus doen sinds twee weken een cursus fotograferen. 

Knipoog!

Altijd leuk een onverwacht bezoek, een kaartje of een bloemetje. Vorige week kregen wij een mooie kaart binnen met lieve tekst. En deze week een prachtige bos bloemen! Ik zie het als knipogen van boven. Dat Hij voor ons zorgt en dat als het even wat minder gaat, Hij dingen op je pad brengt om je even op te fleuren of om je even wat kracht te geven om door te gaan. 
GEWELDIG!   

1 jaar!

Lieve lezers van deze blog,

Alweer 1 jaar aan het bloggen. Wat gaat de tijd snel. Jullie hebben het afgelopen jaar een beetje kunnen volgen waar ik/ waar wij mee bezig ben/zijn. Het is prettig om regelmatig van me af te schrijven en te delen wat ik mee maak/ wat wij mee maken. 

Op dit moment zijn wij nog steeds bezig om een lift te krijgen aan huis. Een bezwaarschrift is verstuurd naar de gemeente en we wachten nu op een reactie van de gemeente. Top, dat we hier mee geholpen worden door mensen uit de gemeente.
Verder probeer ik nog meer te reïntegreren als leerkracht. Ik sta nu met veel plezier één dag voor groep 6/7. Dit is gaaf. Ik zou het graag verder willen uitbreiden, de vraag is alleen of dit ook lukt. De tijd zal het leren.  
Dan loopt er ook nog een rechtszaak tegen het RAF. En ben ik nog steeds bezig met revalideren. Wat een nasleep heeft zo'n ongeluk. Iets waar we elke dag mee bezig zijn en mee geconfronteerd worden.

Op naar een nieuw jaar bloggen.
Ik ben benieuwd, wie dit allemaal lezen...Dus een reactie hieronder zou ik wel leuk vinden. En mocht je iets willen weten, (ik kan me voorstellen dat je misschien een vraag hebt, mbt mijn leven, protheses of iets anders) schroom niet en stel de vraag!

Een lieve groet!

Doe mij de lente!

En er ligt nog steeds sneeuw....het ziet er mooi uit. De witte wondere wereld. Maar het is zo lastig. Lastig als je in een rolstoel zit. Ik kan me moeilijk voortbewegen door de sneeuw.
Met protheses is het ook gevaarlijk. Ik wil niet vallen. Daar waar jullie kunnen corrigeren met je enkels, kuitspieren, kan ik dat niet.
Dus sinds een paar dagen kom ik niet veel buiten. De wereld is klein. Irritant....

Ik verlang naar de lente. Nog zes weken. Ik tel af....

sneeuw

Heerlijk om te neuzen in foto's. En nu er sneeuw ligt hier, bekijk ik even de foto's van enkele skireizen. Wat was dat gaaf! Het brengt een lach op mijn gezicht. Kun je dat nog wel bekijken, hoor ik je denken. Ik wel, kan er van genieten, nog steeds, ondanks dat de dingen nu anders zijn. Sluit niet uit dat ik volgend jaar een skireisje doe.....

En oja, wat betreft de sneeuw hier, die mag van mij verdwijnen, is zo lastig en gevaarlijk voor iemand met protheses. Daarnaast vind ik sneeuw prima, ik wil het alleen graag zelf opzoeken...

De kolibrie

Toch wel iets meegekregen van mijn vader. De liefde voor vogels. Op onze reis in Panama vloog er een bijzonder klein vogeltje langs mijn hoofd. Ik vroeg aan de eigenaar van het restaurant wat voor vogeltje het was. Een kolibrie. Wauw! Wat mooi!