Tjaaaa....wat zal ik hier van zeggen........

                                        Met z'n allen in Zuid-Afrika!

Zand en Zout

Afgelopen donderdag hebben we het lied van ons leven gehoord. Op het strand van Richards Bay bij het geruis van de golven, onder een stralende zon. Gerald Troost zong mijn lied als eerste. Het lied wat hij voor mij geschreven heeft, heet 'zand'.  Een gevoelig lied, bij de eerste zin voelde ik de tranen al opkomen. Het lied klopt, past bij wat er is gebeurd. Daarna werd het lied gezongen voor Henk, door Sharon Kips. Zijn lied heet ' zout'. Halverwege kwam er een koor aan lopen. Zij gingen halverwege meezingen. Erg mooi! Een aantal mensen die veel voor ons hebben gedaan, waren ook aanwezig op het strand. Een beachconcert! Maandag 2 mei en 9 mei kun je de uitzending bekijken op Ned 2 om 18.25 en kun je het lied van ons leven horen!

28 graden, strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje!

Een mooie nieuwe dag. De zon schijnt en we horen allerlei dierengeluiden om ons heen. Ik ga naar buiten en sta oog in oog met een aap, haha! Inmiddels is Sharon Kips ook hier en zijn we compleet. Wat is het een bijzondere week! Dit zullen wij nooit meer vergeten en de crew geeft aan dat ze dit nog nooit zo hebben meegemaakt. Gerald Troost en zijn vrouw zijn hier ook. Gerald heeft mijn lied geschreven en de muziek er onder gezet. Vanmiddag gaan we naar het strand en zullen we het lied van ons leven horen. Wij zijn heel benieuwd! Sharon zal Henk zijn lied zingen.
Gisteravond gegeten bij dokter Ragoo en dokter Taqvi, wat indrukwekkend (gegeten dus met mijn dokter, dat maak je in Nederland niet mee....). Hun vrouwen ontmoet en kinderen, het voelt als een tweede familie. We hebben veel gepraat met ze, ze vinden het zo bijzonder dat wij terug zijn. Het doet de dokters heel goed. Ik besef half niet, hoe zware patient ik was. Ik had 10 procent overlevingskans. Ze maakten dagen van 7 uur tot 2, 3 uur 's nachts. Heel anders dan in Nederland. Ze willen papa en mama weer ontmoeten en Diane. Al met al een week om nooit meer te vergeten. We lachen ook wat af. Nog even een leuk ' embarrasing moment'. De presentatrice van het programma, Mirjam, die zegt aan het eind van het interview met drie dokters: ' Thank you guys!'. Haha, ja we lachen ook wat af hier met zijn allen!
Een dikke kus en om jullie nog even jaloers te maken. Het is hier 28 graden, mooie blauwe lucht en een heerlijk zonnetje!!!

BEDANKT!

En dan in eens ben je terug. Terug op de plek, waar alles veranderde. Het zijn hectische, emotionele en bijzondere dagen. Maar het voelt goed, heel goed. Het voelt als een tweede familie. De dokters weer ontmoet, de verpleegkundigen, de koffiejuffrouw, dominee Jaco en nog zo veel meer mensen, die voor ons klaar hebben gestaan. Iedereen in tranen. Tot de filmploeg toe. Dank U GOD, dat U deze mogelijkheid geeft. Dat U ons zo sterk maakt! Dat we terug zijn en iedereen hier kunnen bedanken!

Opeens heb je het.......je wordt taxichauffeur!

Elke maandag, dinsdag en woensdag ga ik met de taxi naar het Militair Revalidatie Centrum (MRC) in Doorn. Dit doe ik al vanaf juni...En ik kan je vertellen dat het bijzondere ritjes zijn. Nou ja, zo heel bijzonder zijn ze niet meer, maar de gesprekken die ik voer met de taxichauffeurs wel. Een paar gesprekken wil ik jullie niet onthouden. Vandaag had ik de taxichauffeur, die hiervoor uitvaartverzorger is geweest. Hij is 66 en doet dit er gewoon nog bij, omdat hij niet vijf dagen thuis wil zitten en hij zich nog zo goed voelt. De eerste keer stelde ik dus de vraag aan hem, wat heb je hiervoor gedaan? 'Ik was uitvaartverzorger.' Ik dacht interessant, hier wil ik meer van weten. 'Hoe lang ben je uitvaartverzorger geweest en hoe kom je erbij om dat te worden?' 'Ja, mijn schoonmoeder overleed en toen bemoeide ik me al een beetje met het regelen van de begrafenis en alles er om heen en een paar jaar later overleed mijn eigen moeder en toen heb ik me er aardig in verdiept. Ik vond het interessant, fascinerend. Ik ben achtien jaar uitvaartverzorger geweest.' 'Oh, dat is wel lang. Ik zou het niet kunnen, vertel eens wat is het meest bizarre wat je hebt meegemaakt?' 'Het meest bizarre,mmmm, ja, dat is toch wel helemaal in het begin geweest van mijn werk. Ik denk dat ik een jaar uitvaartverzorger was en toen werd ik gebeld. Samen met mijn collega moesten we naar een man, die was overleden. Hij woonde ergens boven. Ik weet het nog erg goed en vergeet dit niet meer.' 'Ik werd al nieuwsgieriger en dacht waar gaat dit eindigen'. 'Dus mijn collega en ik naar dat huis toe, de trap op en boven lag de man. We waren alleen vergeten, iets mee te nemen waar we het lichaam in konden vervoeren. Er lag wel een oud vloerkleed, dus mijn collega en ik zeiden tegen elkaar. Laten we het lichaam daar in rollen. Dat hebben we gedaan en zo liepen we de trap af. Maar halverwege de trap, viel het lichaam door het kleed heen. Het kleed was gewoon verrot in het midden, maar dat hadden wij niet gezien. Het lichaam gleed zo van de trap af.' Ik hoorde dit verhaal en schoot in de lag. Niet echt respectvol, maar ik zag het al voor me. En hoe die man het dan vertelde. Sjongejonge ik heb de rest van de dag hier over nagedacht. Hij had nog meer verhalen, maar sommige zijn te schokkend om te vertellen, dus die houd ik voor mezelf. 
Een paar weken geleden had ik een taxichauffeur, die mij regelmatig naar Doorn brengt. Het is een oudere man, allang met pensioen, maar nog gezond. Ik vroeg: 'Waarom werkt u nog?' 'Ooh, mijn vrouw en ik gingen op een gegeven moment ruzie maken over de schoenen, die niet recht stonden. Toen dacht ik, ik moet weer werken!' Ik schoot in de lach toen ik dit hoorde. Misschien omdat ik zelf ook wel eens loop te zeuren over de schoenen, die boven staan en op de trap en in de woonkamer. Vervolgens kreeg ik het één en ander te horen over zijn huwelijk, maar dit mag ik vanwege de privacywet niet vertellen ;-). Oké, vooruit nog eentje. Vorige week dinsdag had ik een taxichauffeur, die mij nog nooit had gereden. Ik stapte in en we reden weg. Bij een stoplicht keek hij teveel naar de rechterbaan, omdat hij naar rechts wilde, maar links stond iedereen stil. Ik schrok en zei: 'Kijk uit!'. Hij gooide nog snel zijn stuur naar rechts en het scheelde echt weinig of we hadden een botsing gehad. Vervolgens reden we verder en pakte hij bij een rotonde, een stuk van de modder mee (midden van de rotonde). Ik voelde me echt niet veilig. De motor sloeg twee keer af en toen had ik het gehad. 'Ik vind dat u echt slecht rijdt'. Het bleef stil aan de andere kant. 'Ik voel me niet veilig'. Weer bleef het stil, na een paar minuten zei hij, 'Dat vind jij'. Ik wist niet wat ik hoorde en heb de rest van de rit mijn mond gehouden, twintig angstige minuten. Uiteindelijk werd ik heelhuids gedropt in Doorn. Maar ik was er helemaal vol van en vertelde het aan de instrumentmaker Henk. Henk vond dat ik groot gelijk had, dat ik het gezegd had. Ondertussen trok ik mijn protheses aan, zodat Henk er even aan kon sleutelen. Na ongeveer een kwartier werd Henk weggeroepen. Een paar seconden later staat Henk weer voor mijn neus. 'De taxichauffeur wil je spreken'. 'Slik'. 'Laat hem maar hierheen komen', zeg ik vervolgens. Even later komt de taxichauffeur de kamer binnen waar ik sta. 'Sorry, voor het slechte rijden. Ik heb een hoop aan mijn hoofd en je hebt gelijk dat je het gezegd hebt. Ik reed slecht en wil mijn excuses aabieden'. Ik zie een hele andere man voor me, dan vanmorgen. Klein en ergens wel zielig. 'Het is goed, chauffeur', zeg ik 'uw excuses zijn aanvaard'. Vervolgens draait de taxichauffeur zich om en loopt weg. Ik blijf wat verbaasd achter.

Ga weg blaar!

Ik kamp al ongeveer vier weken met een blaar onder mijn rechter stomp. Was de blaar afgelopen dinsdag eindelijk weg, vrijdag was hij er weer. Ontzettend balen! En omdat we niet weten, waarom de blaar daar steeds komt (ja, we weten wel dat het door wrijving komt, maar de vraag is, Hoe ontstaat die wrijving? En wat wrijft dan precies over elkaar?), is het nog vervelender. Deze blaar zorgt ervoor dat ik niet goed kan revalideren. Elke dag kan ik maar een paar minuten lopen, met krukken of tussen de loopbrug.
Met de vorige blaar, heb ik geluisterd naar de dokter. Rustig afwachten, niet lopen en niet lek prikken. Uiteindelijk verdween de blaar. Tot afgelopen vrijdag. Ik had lesgegeven, vijfentwintig minuten gestaan en voor de rest gezeten. Ik kwam thuis, doe mijn prothese af en liner uit en tot mijn verdriet ontdek ik een enorme bloedblaar en een kleine blaar ernaast. Ik dacht toen, nu ga ik het anders doen (hé, dat rijmt). Na gebeld te hebben met de dokter in het Brandwondencentrum Beverwijk en de huisarts besloot ik hem lek te prikken. Zo gezegd zo gedaan, naald goed verwarmen, steriel maken en prikken! Alles goed schoongemaakt onder de kraan en vervolgens met gaasje afgedekt. Nu maar hopen, dat dat ding snel verdwijnt, want ik wil lopen!
En omdat ik vandaag dus niet echt kon lopen, besloot ik mee te gaan met mijn fysiotherapeut Willem naar de Hogeschool Utrecht. Hij moest daar vier uur les geven en ik zou wel goed als proefpersoon kunnen fungeren. Dan zouden de fysiotherapeuten in opleiding mij vragen kunnen stellen, mijn stompen kunnen bekijken en kunnen oefenen met zwachtelen van de stomp. Ik moet je zeggen, dat ik het interessant vond en ook het één en ander heb geleerd. De studenten vonden het erg interessant en leerzaam.
Ja, een goede keus om daar heen te gaan!

Héééé, heb jij geen benen meer?

Afgelopen zaterdag lopen Henk en ik door de winkelstraat. Plots horen we een stem: 'Hééééé, heb jij geen benen?' Wij horen dat het geluid van achter komt en lopen langzaam door. 'Héééé, heb jij geen benen meer?' Horen we nogmaals. Rustig lopen we door. Voor we het weten komt er een klein mannetje aangerend. Ik schat hem 6/7 jaar. Hij kijkt mij aan en ik stop. Iets rustiger, vraagt hij nogmaals aan mij, 'Heb jij geen benen meer?'. 'Nee, antwoord ik, 'die ben ik verloren door een ongeluk.' 'Ooh, wat voor een ongeluk?' 'Een auto ongeluk, maar ik heb wel weer benen thuis, nep benen'. Even blijft het stil en kijkt hij me met lieve ogen aan. 'Wel zielig voor je', antwoord het jochie vervolgens en hij rent weer weg.

Dit eerlijke vind ik prachtig. Kom maar naar me toe en vraag maar. Ik vertel wel en vind het absoluut niet erg om te vertellen. Natuurlijk zit ik er niet altijd op te wachten, dus soms hou ik het heel kort. Maar 9 van de 10 keer neem ik in zo'n situatie wel even de tijd en maak ik een praatje met het kind. Ze vinden het erg interessant en vragen van alles. Ouders schamen zich vaak en duwen hun kind de andere kant op. Ik zeg niet doen, laat maar kijken en ga het gesprek maar aan met de persoon in kwestie (natuurlijk als die persoon er open voor staat).
Omdat je zelf juf bent, heb je altijd veel contact met kinderen. Dat maakt het contact, denk ik, zo makkelijk voor mij. Kinderen zijn nieuwsgierig, willen dingen weten, stellen vragen. En ik vind dat helemaal niet erg!

'Ik denk, dus ik besta' (Descartes)

Ruim anderhalf jaar later....anderhalf jaar na die zondag. Die zondag die ons leven veranderde. Het zet je aan het denken. Wat wil ik? Waar leef ik voor? Waar wil ik 'staan' over vijf jaar, tien jaar? Wat vind ik belangrijk? 
Ik heb het afgelopen jaar, meer tijd gehad om na te denken. Na te denken over al deze vragen en nog zoveel meer. 

Er hebben zoveel mensen meegeleefd met ons en leven nog steeds mee. 'Wanneer komt er weer een mail?' 'Dan kunnen we jullie nog een beetje volgen'. Wordt er dan gezegd tegen ons. 'Of is het geen idee om gewoon een blog bij te houden?' 
Al een tijdje liep ik rond met de gedachte, bloggen of toch niet? En vandaag heb ik besloten, ik doe het! Een proefperiode van drie maanden en dan bekijk ik of het me bevalt. Vanaf nu ben ik dus te volgen.