Enkele weken geleden ging ik met Henk naar de begraafplaats in Bunschoten-Spakenburg. We waren na het ongeluk niet meer bij het graf geweest van zijn vader. En we voelden een sterke drang om te gaan, te gaan naar het graf.
Bij het graf praatten we met elkaar. Wat had ik deze man graag leren kennen.
Hoe zou het zijn in de hemel? Ik denk daar regelmatig over na. Of ik voer er gesprekken over met mensen of in de klas met kinderen. Mooi hoe kinderen het zien. 'U heeft uw benen dan weer juf', zei een kind tijdens een gesprek. 'Er is geen pijn en verdriet', zei een andere leerling.
Ik moet even slikken, de hemel, Henk zijn vader, oma.
Het is daar geweldig goed en mooi. Het overtreft alles. Maar het doet pijn. Pijn om mensen hier te moeten missen.
Oma is afgelopen dinsdag overleden en vandaag begraven. Oma is in de hemel, oma is thuis.
He Jorijke, ik moest vanochtend nog aan jullie denken..
BeantwoordenVerwijderenIk heb soms ook wel eens mijn vragen over de dood en toen kwam ik een lied tegen van Gerald Troost, Veilig in Uw armen. Die vond ik zo mooi! Vooral dit stukje:
De dood is niet het einde
De dood is een gordijn
Daarachter straalt het leven
Waar we altijd samen zijn
Liefs!
Hoi Elize,
BeantwoordenVerwijderenJa, dat nummer ken ik, staat in de blog hieronder.
Toedels!