Op teevee!

Aanstaande maandag 2 mei is het dan zover, wij zijn dan met ons verhaal te zien op Ned 2 om 18.25 in het programma De Verandering. En dan op 9 mei is de tweede aflevering. Aanstaande maandag sta ik centraal in het programma en op 9 mei staat Henk centraal. Ik heb hier en daar al een beetje proberen te vissen bij wat mensen van de eo. Maar ze houden goed hun mond dicht. Ben nieuwsgierig...
Vinden we het mooi? Of valt het tegen? Welke beelden hebben ze gekozen?
Jullie zullen in ieder geval een beeld krijgen van de dokters, het ziekenhuis en van dominee Jaco.

Het kan zijn dat er aankomende maandag in de kranten een bericht staat of een vooraankondiging van het programma. Volgende week komt er in ieder geval een artikel in de Visie.
Wij zeggen: Kijken! Enne laat daarna even een reactie achter hier......?!
Mocht je het missen, dan maar even naar de site van de eo: http://www.eo.nl/programma/deverandering/page/-/home.esp

Goede Vrijdag

Twee bijzondere ontmoetingen

Afgelopen dinsdag was ik in Doorn en daar zat ik aan tafel even bij te komen. Rustig een krantje te lezen en een kop thee te drinken. In eens kreeg ik een omhelzing en een kus op mijn wang. Ik keek om en daar was Charly. De vader die zijn zoon is verloren, door een noodlottig ongeval. Zijn zoon, Tygo, kwam enkele weken geleden onder een berg zand terecht en is overleden. 
We gingen even samen buiten zitten. Ik was helemaal stil, ik wist niet wat ik moest zeggen. Ontdaan, verdrietig, de dag was in eens niet meer zo zonnig als hij was. Wat een intens verdriet, van een vader die zijn zoon mist. Ook bij mij stroomden de tranen over mijn wangen. Wat moet het erg zijn om je kind te verliezen. Ik gaf hem een knuffel, luisterde en praatte met hem. Mijn therapie was al begonnen, maar alles was niet belangrijk meer. Ik dacht even terug aan een foto die ik enkele weken geleden tegen kwam op de computer. Een foto van mij, in coma, vlak na het ongeluk en mijn moeder ernaast, intens verdrietig. Ik kon een heel klein beetje invoelen, maar dan ook een heel klein beetje, hoe erg het moet zijn om je kind te verliezen. Doordat ik het verdriet heb gezien bij mijn ouders, om mij. En ook nu weer zag ik het intens verdriet van een vader, die zijn zoon verschrikkelijk mist.

Gistermiddag werd ik op gehaald met de taxi. Ik heb altijd bijzondere gesprekken met de taxichauffeurs, dat is iets wat ik wel ga missen straks. Een oudere man, rond de 65, bracht mij naar huis. Onderweg naar huis, kletsten we. Hij zei: 'Ik heb je een tijd niet gereden, de laatste keer was in november. Ik heb vier maanden overwinterd in Spanje. Ik ben niet zo van de winter. Maar je zei toen, volgend jaar hoop ik te lopen. En nu haal ik je op en je loopt, je hebt weer benen.'
'Ja, inderdaad dat is een hele tijd geleden. Gaaf, he, ja, ik loop weer. Nog wel met krukken en dat vind ik al geweldig. Nog even door bikkelen en dan moet het los kunnen, als mijn stompen het kunnen verdragen.'
'Dat zou geweldig zijn!'
'Hoe is het met u?' vroeg ik nadat we het over mij hadden gehad.
'Met mij gaat het goed. Alleen met mijn zoon niet, dat heb ik je toen toch verteld. Hij heeft een hersentumor, al zeven jaar en nu kunnen ze niks meer voor hem doen. Hij is achtendertig. Als de tumor doorgroeit, dan heeft hij in augustus een hoge dwarslaesie en zit hij vast aan de beademing.'
Ik viel stil. 'Maar kunnen ze dan niks meer voor hem doen? Kunnen ze die tumor niet verwijderen? Ze moeten toch iets kunnen doen. 'Nee, ze kunnen niets meer doen. En mijn zoon heeft de euthanasieverklaring al getekend. Nee, hij wil niet op zijn achtendertigste in een verpleeghuis liggen, volledig afhankelijk, tegen een plafond aan liggen te staren.'
'Ik zal voor uw zoon bidden en voor zijn gezin en voor u en uw vrouw. Gelooft u? 'Nee, ik geloof niet, maar mijn vrouw wel. We praten er eigenlijk nooit over. Maar zij bidt volgens mij wel'
'Ik kan u niet overtuigen en dat ga ik ook niet doen. Maar ik geloof wel in God. Ik geloof dat Hij uw zoon kan genezen. Probeer het er eens met u vrouw over te hebben, probeer eens samen dit in uw gebed neer te leggen. Zeg maar gewoon tegen God, ik ken u niet, maar wilt U mijn zoon genezen. Het is nooit te laat om te geloven. 
Helaas reden we de straat al in en was ik bijna thuis. Nu had ik gehoopt dat de rit langer duurde dan een halfuur. Had graag nog even doorgekletst met deze vriendelijke chauffeur.
Ik bid voor hem en zijn vrouw, zijn zoon, bid u mee? En wilt u ook bidden voor iedereen die iemand moet missen?

Nu vlak voor Pasen, denk ik ook aan Jezus, de zoon van God, die stierf aan het kruis voor ons. Wat een intens verdriet moet ook dat geweest zijn. Er is altijd een lied wat ik erg mooi vind. Het lied is van Gerald Troost en heet: 100%

50 jaar getrouwd!

Vandaag zijn mijn opa en oma van de Geest 50 jaar getrouwd. Een prachtige, zonnige dag was het. Vanmiddag heerlijk met zijn allen gevaren op het Eemmeer, daarna met zijn allen naar Putten. Daar hebben we gebowld en heerlijk gegeten. Het was een dag om niet te vergeten! Bijzonder om dit met zijn allen te kunnen vieren in goede gezondheid. Dank u wel Vader!
Het fototoestel ging mee deze dag en heeft voor leuke plaatjes gezorgd!

Daar komt het bruidspaar aan!

Jan en Rijkje van de Geest- Poort

Mooie bloemetjes! Voor opa en oma plukken?

Broer en zussen

Zwagers en schoonzusje er ook bij!

Met z'n allen op de boot!

Samen met oma, naar wie ik vernoemd ben. Rijkje en Rijkje....

Meer gebruik maken van je GSM!

Vanmiddag naar een prachtige kerkdienst geweest in Wezep. Daar deden zestien mensen belijdens. Waaronder een vriend van ons. Het was een mooie dienst. De dienst had als thema: 'Vrienden voor het leven'. Jezus is een vriend. Iemand bij wie je altijd terecht kan. Er voor je is. Hij heeft jou, mij al aangenomen als vriend. De vraag is alleen: Is Hij ook jou vriend? Ga je met alles naar hem toe?

We steken een hoop tijd in facebook, hyves, twitter, onze telefoon. We zouden meer gebruik moeten maken van onze GSM. Nee, niet dat ding waar je mee kan bellen, smsen, mailen en weet ik het niet wat nog allemaal meer. Maar van je Geestelijk Stille Moment. Hoe vaak heb jij een Geestelijk Stil Moment op de dag? Hoe vaak neem je de tijd voor Hem?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo goed ben met telefoontjes (laat ze nog wel eens vallen in een theemok, in de wc, op straat), en ik maak ook niet zo veel tijd vrij voor mijn GSM. Ik ben van plan om dat vanaf nu meer te gaan doen. Ik ben benieuwd of het me lukt...

Hieronder nog een lied, wat we vanmiddag zongen in de dienst en wat mij altijd raakt. Ik vind het een prachtig lied!

CAREN

Vandaag weer naar Doorn geweest.
Het ging goed. Buiten gelopen, heuveltjes gepakt (met de afspraak dat als ik zou vallen, mijn fysiotherapeut me zou opvangen). Wel de grootste gedeeltes met krukken gelopen. Ook een paar stukjes losgelopen. En dat gaat op zich wel goed, alleen heb wel veel pijn. Pijn aan mijn rechterstomp. En door de pijn moet ik op een gegeven moment stoppen met los lopen. Ik kijk het nog een week aan en als de pijn niet minder wordt, dan ga ik naar de Orthopedisch Instrument Makerij in Doorn. Misschien kunnen ze nog iets bedenken, waardoor niet alle druk terecht komt op de onderkant van mijn stomp. 
Na fysio, door naar CAREN. CAREN (Computer Assisted Rehabilitation Environment) is een computergestuurde revalidatieomgeving. Je revalideert dus in een virtuele wereld. Het is wel bijzonder dat ik daar op kan oefenen. Dit is het enige revalidatiecentrum in Nederland, wat hier gebruik van maakt.
Het is prettig om hierop te revalideren. Je zit in een tuigje, vast aan een touw en val je dan blijf je iets hangen boven de grond, zodat je je niet echt pijn kunt doen. Doordat je deze zekerheid hebt, kun je heel goed de grenzen op zoeken met je protheses. En durf je net iets meer, want als je valt, blijf je hangen, in tegenstelling tot wanneer je thuis valt of op straat....

Hier sta ik op het beweegbare platform. Klaar om een spel te spelen.

Hieronder zie je mij bij CAREN. Ik speel een spel, waarbij ik met mijn handen balletjes moet wegslaan. Ondertussen ga ik door een virtuele gang, met heuvels, schuine gedeeltes, opstapjes enz. Ik voel dat ook, want ik sta op een beweegbaar platform. Door het spel te spelen oefen ik al deze moeilijkheden. Het komt aan op uitstappen en balans houden. Moeilijk....vooral de heuveltjes....

Bidden hoeft niet meer...

Afgelopen maandag en dinsdag had ik een studietweedaagse. Ik sprak toen een collega en we kwamen in het gesprek op onze ontmoeting van enkele weken geleden in de stad. Zij had toen haar dochtertje mee en Henk en ik stonden toen een tijdje te praten met haar.
'Weet je wat mijn dochtertje zei, Jorijke toen ik thuiskwam met haar.' Ze zei, 'nou, mam, voor Jorijke hoeven we niet meer te bidden, ze is zo vrolijk!' Ik schoot in de lach. 'Zei ze dat echt?' 'Ja, ze vond het niet meer nodig.....'

Verraste verbazing

Vandaag kwam ik uit school en onderweg naar huis op het fietspad kwamen twee kinderen mij tegemoet lopen. Ze liepen in het gras. Ik ging vrij hard, want ik was wat laat en er zou iemand naar mij toe komen. De jongen en het meisje keken naar mij en toen ik voorbij was, hoorde ik hard gefluister. Ze wilde fluisteren en zorgen dat ik het niet hoorde. In haar verraste verbazing fluisterde ze harder dan ze wilde: 'Heb je dat gezien, die mevrouw heeft geen benen meer.' Ik schoot in de lach en dacht, dat heb je goed gezien.
(Mijn lach kwam omdat het meisje het zacht wilde zeggen, maar door haar verbazing het toch zo hard zei, dat ik alles hoorde.)

Ja, het blijft natuurlijk ook gek, om iemand te zien, zonder onderbenen.

Beverwijk

En dan zit je vanmiddag weer in het ziekenhuis. Ik was om half elf weer bij mijn huisarts (was er vrijdag geweest en afgelopen maandag) en die kon me niet echt geruststellen. Ik wilde graag dat er gekeken werd door iemand die mij kent, de wonden kent, de situatie kent en die ik vertrouw. Dus Henk laten bellen met dokter Breederveld van het brandwondenziekenhuis Beverwijk. Ik durf namelijk nog steeds niet naar de wond te kijken onder mijn linkerstomp. Henk weet hoe het er uit ziet en kon dat dus beter beschrijven aan de dokter. Het kwam er op neer, dat de dokter mij wilde zien. Hij kon het zo niet beoordelen. Dus om kwart voor één richting Beverwijk. Hoe dichter we bij Beverwijk kwamen, hoe zonniger het werd. En Henk en ik hadden het over vorig jaar, rond deze tijd lag ik toen hier. Toen was het redelijk uitzichtloos....Wat nu? Wat zou de dokter zeggen? Zou het ernstig zijn? Moet er weer een huidtransplantatie plaatsvinden?

Wat ik alleen al erg bijzonder vind, is dat dokter Breederveld heel druk was en 's middags nog verschillende keren moest opereren, maar mij toch wilde laten komen. Hij zei: 'Ik regel het wel even. Kom maar, ik zie jullie om twee uur. Het kan ook wel even duren, want het kan zijn dat ik aan het opereren ben'. Dit vind ik een dokter met een hart voor zijn werk. Wij waarderen dit heel erg. Ik heb het ook anders meegemaakt. Ja, ik hou van die man!

Toen om kwart voor drie kwam de dokter. Hij nam uitgebreid de tijd, zijn telefoon bleef maar rinkelen, maar hij nam niet op. Nadat hij drie keer was gegaan en weer ging, zei ik, 'Ze hebben u nodig...' 'Oke, ik neem hem even op.' En na het telefoongesprek weer in gesprek met ons. 'Sjonge dat is wel een hele ongelukkige plek. Wat heb je gedaan?' 'Ik ben gevallen met de fiets.' 'Tja, dit blijft heel kwetsbaar. Het beste zou zijn als we het bot gaan bij slijpen, de huid er overheen trekken. Dan wordt de stomp beter. Ze hebben bij jou de guillotine amputatie uitgevoerd ruim een jaar geleden. Dan houden ze niet rekening met de afwerking. Het is dan niet de bedoeling om een mooie amputatiestomp te maken.'
'Ehmm...een operatie, raadt u dat aan?.' 'Het ziet er nu wel rustig uit, ik wil je over een week weer zien en ik hoop dat de wond vanzelf geneest, maar het zal lang duren. Maar ik denk dat je uiteindelijk die operatie wel moet doen. Ik roep even een verpleegkundige die het komt verbinden en jij moet het elke dag schoonspoelen, behandelen met Betadine en afplakken.' 'Bedankt dokter, en bedankt dat u tijd heeft vrijgemaakt voor mij'. De dokter schudde ons met een vriendelijk gezicht de hand en verliet de kamer. En ik dacht nog een keer, ik hou van die man!

Wijzer (dan je was)

Zal mijn spiegelbeeld, mij ooit bedriegen
Of blijft dit de werkelijkheid, verlangen naar verleden tijd
Foto’s ze zijn het levende bewijs ...

Laat jouw spiegelbeeld, zien wie je wezen wilt
Niet eenzaam en alleen ...
Jouw pad leidt ergens heen ... de toekomst
Dat is het levende bewijs

Houd niet je adem in, beleef het leven niet met tegenzin!
Maar neem de tijd en duw de wijzers vooruit!
Het maakt je wijzer dan je was
Het maakt je wijzer dan je was ...

Met angst en beven kijk ik naar het heden
Het verleden groeit per uur, de toekomst is van korte duur ...
Onzeker ... Ik ben het levende bewijs ...

Pak jouw fotoboek en ga bewust op zoek
Momenten van weleer, herleef ze nog een keer ...
Beleven ... Wees toch het levende bewijs [2x]

Houd niet je adem in, beleef het leven niet met tegenzin!
Maar neem de tijd en duw de wijzers vooruit!
Het maakt je wijzer dan je was
Het maakt je wijzer dan je was
Het maakt je wijzer dan je was ...

Houd niet je adem in, beleef het leven niet met tegenzin!
Maar neem de tijd en duw de wijzers vooruit !
Het maakt je wijzer dan je was
Houd niet je adem in, beleef het leven niet met tegenzin!
Maar neem de tijd en duw de wijzers vooruit!
Het maakt je wijzer dan je was
Het maakt je wijzer dan je was

Pech

De handbike

Afgelopen vrijdag had ik pech....Om half vier maakte ik mijn fiets vast aan de rolstoel en wilde ik gaan fietsen naar Zon en Schild naar mijn zwager. Ik fietste de straat uit richting de rotonde bij ons en daar gebeurde het. Daar is een wel erg haakse bocht en ik pakte de bocht (denk ik) toch te scherp....Gevolg, een flinke valpartij...auw! Dan lig je in eens op de grond....
Al snel kwam er een man op de motor naar me toe gereden. We keken samen even naar mijn stompen en het bloedde al aardig. Hij hield een fietser aan die even een verbanddoos moest gaan halen aan de overkant bij een bedrijf. Ondertussen ging ik maar eens rondbellen, eerst Henk, maar die zat in vergadering...telefoon stond uit. Toen dacht ik, ik bel Patricia, de buurvrouw. 'Je moet me redden, Patries', 'Wat dan?'
'Ik ben gevallen' 'Ooh, nee, echt? Ik kom eraan.'
Na een paar minuutjes was Patricia er, zij tilde mij samen met de man in de rolstoel en nam wat spullen mee en ik fietste terug naar huis. Daar de boel schoonspoelen en de wonden bekijken samen met Patricia. Ik had weer even wat flashbacks....zo ging het in Nieuwegein ook. Patricia hielp regelmatig met douchen.
Ondertussen belde ik nog wat rond en kreeg ik Henk te pakken. Die kwam naar huis. Ook belde ik even met mijn huisarts, die wilde me nog zien. Dus rond half vijf zat ik bij de dokter. De boel werd schoongemaakt en afgeplakt. 'De huid is er afgeschaaft, het is niet heel erg diep.' Ik dacht, gelukkig maar. 'Maar ik wil je maandag wel weer zien.' 'Oke, graag.' Ik heb liever dat er teveel naar me gekeken wordt, dan te weinig. Ik moet er namelijk geen ontsteking of iets bij krijgen.

Na deze valpartij besef ik wel weer dat ik veel kwetsbaarder ben, dan voor het ongeluk. Nu maar hopen dat het snel geneest....