dinsdag 31 mei 2011

Verplicht veertig minuten ontspannen....

Gistermiddag rond vijf voor vier wil ik naar boven om mijn oplader van mijn mobiel op te halen. Ik denk dat heb ik zo gedaan, alleen even de deur dicht doen en dan ga ik naar boven. Mijn mobiel laat ik beneden liggen.
Op weg naar boven gaat alles goed, ik heb mijn protheses aan en moet wel opletten dat ik niet klem kom te zitten met mijn voet, tussen de trapleuning. Eenmaal boven ga ik even naar het toilet en dan pak ik mijn oplader en ga weer terug naar beneden. Maar dan stoot ik mijn protheses tegen de trapleuning en zit ik even klem. Ik laat gelijk de knop los van de traplift en trek mijn protheses dichter naar mij toe op het voetensteuntje. Dan wil ik verder gaan, maar doet mijn traplift het niet meer, ergens wordt er iets geblokkeert. O, neeee, het is tien over vier. Ik heb geen mobiel bij me, geen boek, helemaal niks. Eerst kijk ik om me heen...ik zet mijn handen op de traptrede boven mijn hoofd en trek mezelf op. Mmm, nee dat kan niet is te gevaarlijk. Dan schiet ik in de lach. Echt weer een actie voor mij, denk ik bij mezelf. Ik moet er het beste van maken. Ik trek mijn protheses uit en ga eens in de relaxstand zitten. Ik probeer nog een paar keer de knop van de traplift, druk nog eens op een knop, trek aan een touwtje, maar besef dit gaat hem niet worden. Het is inmiddels tien voor half vijf. Ik schat in dat Henk, rond vijf uur thuis is. Ik besluit mijn protheses uit te trekken en er een verplicht veertig minuten ontspannen van te maken.

Inderdaad om vijf voor vijf komt mijn redder binnen. Ik roep: 'Je moet me bevrijden!' Henk komt aanlopen en schiet in de lach, ik begin ook te lachen. En dan begint de reddingsactie. Henk tilt me van de stoel en ik ga zitttend naar beneden. Hieronder een foto van hoe de traplift hing. Het was het meest onhandige plekje waar hij maar kan hangen (zul je altijd zien).


Gelukkig kon en kan ik er hard om lachen. Weer een goede leerschool voor mij...
Inmiddels gaat alles weer goed, net met protheses naar boven geweest en ik had mijn mobiel mee. Maar ja, zul je altijd zien, dan gebeurt er niks......

zaterdag 28 mei 2011

mijn werk

Ik werk inmiddels weer op de basisschool waar ik werkte voor het ongeluk. Op GBS Het Zwaluwnest in groep 6. En wat geniet ik er van. Wat is het geweldig om leerkracht te zijn van een groep. Om kinderen iets te mogen leren, om kinderen te vertellen over de liefde van God, om met ze te lachen of ze te troosten als ze verdrietig zijn en nog zo veel meer.

Ja, ik ben Hem dankbaar. Dankbaar dat dit weer kan. Het kost wel veel energie. Ik merk dat mijn lichaam nog lang niet de oude is. Heb vaak na een dag werken hoofdpijn en ben uitgeteld. 
Helemaal de oude zal mijn lichaam nooit worden dat weet ik en besef ik. Mijn benen krijg ik namelijk niet terug. Maar ik hoop wel, dat ik weer meer en meer energie krijg. Veel mensen om mij heen, zeggen dan: 'Geef het de tijd.' of 'Rustig aan, je bent al zo ver'. En ja dat klopt, maar dat zit niet in het karakter van het beestje en is heel moeilijk. Ik bouw mijn werk vanaf nu rustiger op en moet echt kijken wat ik aan kan. Misschien is twee dagen wel het maximale. De tijd zal het leren....

donderdag 26 mei 2011

Geweldige actie!

Wij maken dit teveel mee......Misschien herken jij het ook wel? Even kijken dus! (neem er even de tijd voor, de moeite waard)


woensdag 25 mei 2011

UWV

Had ik gister een afspraak bij het UWV. Kom je daar aan, zie je eerst alleen maar trappen. Uiteindelijk zagen we een route voor mij.......tussen de trappen door. Heen was wat minder om boven te komen, terug geen moeite gewoon loslaten...


maandag 23 mei 2011

braai

Gisteren een heerlijke braai gehad met alle mensen die mee zijn geweest naar Zuid-Afrika. Wat een gezelligheid. Het weer was niet geweldig, maar het vlees, de vis en de salades weer wel. Haha! Het was weer errug leuk om elkaar te zien! 
Hier wat foto's.


Ollie B. Bommel achter de bbq. Knakel vindt het allemaal goed!

Lekker genieten!



 

zaterdag 21 mei 2011

Een heerlijke dag!

Heerlijk zo'n dag als vandaag. Lekker rustig opstaan. Geen verplichtingen. Daarna rustig douchen, naar beneden even ontbijten. Ik hoef niets vandaag. Vandaag kan ik helemaal zelf bepalen wat ik ga doen. Rond vieren hoor ik een stem: 'Hallo, zijn jullie er?' Henk reageert. 'Ja, we zijn er' Henk loopt naar buiten en ik ga er achter aan. Daar zijn mijn opa en oma op de fiets. Leuk! 'Kom even wat drinken hier' zegt Henk. En zo zitten wij vanmiddag lekker even in de tuin bij te kletsen. Geweldig! Dit is genieten! Genieten van het weer en van opa en oma. Dit is top. Hier houd ik van.

Je agenda staat zo snel vol met afspraken en dat is nou juist datgene waar ik vanaf wil. Een volle agenda. Zoeken naar een datum om af te spreken.
Vanmiddag in het gesprek hadden we het er over dat ik een jaar uit het ziekenhuis ben. Ik weet even niet welke datum het precies was in mei. Maar wat ik me nog herinner van die periode is dat ik nergens om hoefde te denken. Ik hoefde mijn mail niet te checken, had geen agenda. Dat is het enige wat me toen wel bevallen is, moet ik eerlijk zeggen. 
Nu moet ik weer mijn mail checken en ik heb een agenda nodig om mijn afspraken in te zetten. En dat is ook goed, maar ik wil er een beetje vanaf dat als ik een afspraak wil maken met iemand dat ik moet zeggen: 'Ik kan pas in augustus.' Dus ik plan soms een dag of een weekend helemaal niks. En dan doe ik hier en daar wat verrassingsbezoeken of ik geniet heerlijk van het feit dat ik niks moet en alles mag!

Vandaag was dus zo'n dag. Heerlijk!

woensdag 18 mei 2011

Nieuwe huisdieren...

Er drijven sinds een paar weken twee nijlpaarden in onze vijver....

En elke keer als ik Tijl en Nijl zie, dan gaan mijn gedachten weer even terug.
Nijlpaarden zijn erg gevaarlijk. Ze zien er uit om te knuffelen, maar dat kun je beter niet doen. In Zuid-Afrika maakt het dier, na de malariamug de meeste menselijke slachtoffers. Ze lijken sloom en traag, maar ze kunnen aan land tot 30 km per uur halen. Oppassen geblazen dus!
Hier nog wat kiekjes die wij geschoten hebben in Zuid-Afrika van dit prachtige, maar gevaarlijk dier.



Mooi om te zien, maar gevaarlijk! Wat een tanden....


zondag 15 mei 2011

Zoveel reacties! Bedankt!

Beide afleveringen zijn op tv geweest. Wij zijn er blij mee. Natuurlijk missen we wel stukjes, maar we wisten dat dat zou gebeuren. Het programma duurt 25 minuten en ze filmen uren. Dus ja, dan weet je dat er mooie stukken niet in komen. Maar wij moeten wel een compliment geven aan de redacteuren en iedereen die er aan gewerkt heeft bij de EO. Want ze hebben er echt iets moois van gemaakt. We zijn blij met deze documenten. Hoewel (en dat horen wij ook in veel reacties die wij krijgen) het maar een gedeelte is van wat er allemaal is gebeurd. De hoofdlijn, laten we zeggen. Mensen die heel dicht bij ons staan, familie, vrienden, buren, mensen uit de kerk, die weten en zeggen ook, er is nog zo veel meer gebeurd.

Henk heeft reacties gekregen van mensen die ooit met hem op reis zijn geweest. Hij is lange tijd reisleider geweest. Ik heb reacties gekregen van oudleerlingen van de havo of medestudenten van de Pabo. Maar ook van ouders van leerlingen die ik ooit les heb gegeven. Het doet ons goed.

En dan natuurlijk nog alle reacties op straat, op school, in de supermarkt of waar dan ook. Wij weten lang niet altijd wie het zijn. We hebben het idee dat heel Nederland de uitzending heeft gezien... 
Het is voor Henk en mij niet te doen om alle reacties persoonlijk te beantwoorden. Dus maar even zo, BEDANKT!

Afgelopen week gingen mijn gedachten weer even terug. Ergens vorig jaar, september, werden wij gebeld door de EO. Ene Myriam. Of zij een keer langs mocht komen, praten over een tv programma. Ik overlegde met Henk en samen vonden wij wel, dat ze een keer langs mocht komen. Dus 15 september waren wij in gesprek met Myriam. Wij hebben haar eerst een uur ondervraagd. Wat ze wilde? En waarom ze ons wilde voor het programma, De Verandering? Myriam ging naar huis en wij hadden een week of twee tijd nodig om na te denken of we dit wilden en waarom we dit zouden moeten doen. Uiteindelijk hebben we het dus gedaan. En daar zijn wij nog steeds blij mee. Want er zijn mensen geraakt door het programma, gelovige en ongelovige mensen en dat is de reden geweest waarom wij mee wilden doen in het programma, De Verandering.

woensdag 11 mei 2011

maandag 9 mei 2011

Aflevering Henk

Vanavond is de tweede aflevering er voor. Ik ben even door de opnames gegaan die gemaakt zijn door voornamelijk Henk. Wij kunnen wel the making of gaan maken van deze twee uitzendingen. Hieronder de tekst en het liedje wat geschreven is voor Henk. Gezongen door Sharon Kips! Wat een stem! In het filmpje wat gemaakt is door Nelinda Troost, zie je ook Gerald Troost. Achter de piano zit Henk Pool. Jay-P speelt mee met de gitaar, wauw wat kan hij goed en mooi spelen. Dan zie je nog Ivo (Tompoes), de geluidsman en Ron ( Ollie B. Bommel) de cameraman. Wat was het gaaf met z'n allen. Ik stel voor over 5 jaar terug met z'n allen..... ;-)!

Zout
© tekst en muziek: Henk Pool & Matthijn Buwalda, 2011

Het water kwam zo onverwacht
Ik kon de vloedgolf niet ontwijken
Zo loop je in de volle zon
Zo zie je al je dromen drijven

(Neem het mee)

De toekomst die ik voor ons zag
Ligt nu opeens in het verleden
De storm kwam als een donderslag
Mijn stralend blauwe hemel tegen

(Neem het mee)

Chorus:          Wanneer het zout komt met het water van de zee
Reinig dan mijn wonden
                        En neem de pijn weer met U mee
                        En als mijn zekerheid wordt weggespoeld als zand
                        Komt U mij dan redden
                        En draag me door het water naar het vaste land

Mijn dromen zijn verdronken
Maar de hoop in mij is nog in leven
Ik hoop mijn zoute tranen op een dag
Weer aan de zee te geven

(Neem het mee)

Coda:
Neem het mee


zondag 8 mei 2011

mam

jij
lieve vrouw
gezellig, gevoelig, mooi
plek in mijn hart
kus

woensdag 4 mei 2011

Week vol emoties

Wat een week....Afgelopen zaterdag en zondag hebben we de verjaardag van mijn man mogen vieren. Het was mooi om dit te doen. Bijzonder ook! Het is niet vanzelfsprekend dat je je verjaardag kan vieren. Daarnaast is het ook zo, dat mijn man vanaf 1 mei, weer 100% arbeidsgeschikt is. Dus weer volledig aan het werk. We zijn dankbaar. 

Zondagavond zaten we in het ziekenhuis, voor het eerst was het zo dat ik op bezoek ging bij iemand die in het ziekenhuis ligt. De rollen waren omgekeerd. We gingen naar oma. Vandaag hebben we te horen gekregen dat oma ernstig ziek is. Verdriet. Vragen. Het doet pijn. Het geeft verdriet. Het raakt me. Gaat het eindelijk goed met Henk en mij, is er eindelijk een beetje rust, dan krijg je dit te horen. Het is altijd erg als je het hoort, begrijp me niet verkeerd. Maar het is op het moment wel veel. Voor opa en oma, mijn ouders en familie, moeilijk, verdrietig. We bidden. We hebben de kracht van gebed ervaren bij ons en die ervaren we nog steeds. Bidt u mee?

Maandagavond de uitzending. We zijn er erg blij mee, de uitzending is mooi geworden. Hij had van ons wel langer mogen duren, maar helaas dat kon niet. We mistten nog wel paar mooie momenten, maar ja wij snappen ook wel dat ze moeten kiezen. Aanstaande maandag nog een tweede uitzending. Maar eens kijken hoe die geworden is.

En dan vandaag mijn laatste revalidatiedag in het MRC in Doorn. Raar, te weten dat je er niet meer heen hoeft voor therapieën. Ik heb er wel naar uitgekeken naar dit moment. Het maakt me blij, maar ergens ook verdrietig. Natuurlijk blijf ik wel verbonden aan het MRC. Mochten mijn protheses aangepast moeten worden of ik een gesprek hebben met mijn arts.
Met mijn fysiotherapeut blikte ik even terug. Hij zei: 'Jorijke weet je dat het heel bijzonder is, dat je hier zo loopt. Je bent van zo ver gekomen. En nu ben je klaar hier. Natuurlijk moet je thuis wel blijven oefenen en lopen. Maar de doelen die je had heb je hier allemaal behaald.' Ik was even stil en keek hem aan. 'Ja, weet je Willem, ik vind het al helemaal niet meer bijzonder.' 'Nee, dat merk ik, maar dat is het dus wel. Het is goed dat je dat af en toe hoort van mensen om je heen. Je loopt gewoon'. Ik was weer even stil. En nu ik alleen hier op de bank zit en dit typ besef ik meer en meer dat het heel bijzonder is. Het is bijzonder dat ik kan lopen. Het is geweldig dat ik zo ver ben gekomen. Ik moet blijven oefenen, ben er nooit klaar mee. Maar het is een wonder hoe ver ik nu al ben.
En nu ik dit zo schrijf, moet ik ook even vermelden dat alle steun om ons heen, van mijn ouders en mijn man zijn moeder, mijn zusje Diane in het bijzonder, mijn vriendinnen, al onze familie (broers, zussen, zwagers en schoonzussen) en alle kinderen van school en ouders en mensen uit de kerken, iedereen die voor ons heeft gebeden en nog steeds bidt, er ook toe bij heeft gedragen dat wij zo ver zijn gekomen. Niet te vergeten alle 3000 kaarten, bezoekjes, cadeautjes, daarvoor allemaal DANK! Het doet ons heel goed.

maandag 2 mei 2011

Zand

Zand
© tekst & muziek Gerald Troost

In een moment, werd alles anders.
In een seconde brak mijn hart.

De zekerheid, versmolt tot drijfzand.
En in een ver land werd alles zwart.

Er zijn zoveel vragen
in deze diepe duisternis.
Wie zal mij dragen, totdat de zon weer helder is?

De vaste grond is weggeslagen
Wat blijft, zijn vragen. Waar moet ik heen?

Ik heb geschreeuwd, van pijn en boosheid.
De machteloosheid. Ik ben alleen.

Er zijn zoveel vragen,
in deze diepe duisternis.
Wie zal mij dragen, totdat de zon weer helder is?
Mag ik vertrouwen? Is er een God die mij nu ziet?
Mag ik weer bouwen? Is er nog hoop in mijn verdriet?

Zoals het zand
op deze stranden,
zo zijn jouw vragen
ontelbaar veel.

Er is een God
Hij pakt jouw handen.
Hij heeft een plan.
Hij maakt jou heel.



zondag 1 mei 2011

Hieperdepiep!

Vandaag is mijn man jarig! We maken er een feest van, 43! Wat ben ik blij met hem. Wat ben ik blij dat het niet anders is afgelopen, ruim 1,5 jaar geleden. 
Ja, ik heb het getroffen en hoop oud met hem te worden! 


Oeps, verkeerde foto....


Daarnaast gaat hij na de meivakantie weer volledig aan het werk, bijzonder en ook een feestje waard! Langzaam wordt ons leventje weer een beetje de oude.





Daar zit hij! Mijn man!