Gister sprak ik mijn vader. We kwamen in het gesprek op Tygo, een jongetje van 11 jaar uit Nijkerk. Pa vertelde dat hij was overleden en vroeg of ik daar ook iets over had gehoord. Ik vertelde dat ik er niets van wist.
Eenmaal in bed, kon ik niet slapen en liet het mij niet los. Dus op internet en zoeken. Gelijk vond ik artikelen over Tygo en zelfs een site, over dit mannetje. Ik las de berichten van zijn ouders en ook de naam van zijn vader, Charly. Maar nog steeds legde ik niet de link, die ik vandaag kon leggen.
Vanmorgen om half negen kwam ik aan in Doorn. Ik begon gelijk met fysiotherapie. Mijn fysiotherapeut vroeg of ik het gehoord had. 'Wat?' vroeg ik aan hem. 'Dat jongetje wat overleden is, uit Nijkerk, dat is de zoon van Charly. En toen vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. Tygo is het zoontje van Charly, de man die ik regelmatig spreek en ook vorige week nog sprak in Doorn. We hebben het ook wel eens gehad over zijn zoons en dus ook over Tygo. Over dat hij aan BMX racen deed en dat hij daar talent voor had. Ontdaan ging ik even in mijn rolstoel zitten. En nog steeds ben ik ontdaan. Al vanaf het moment dat ik het hoorde tot nu toe ben ik er vol van. Het raakt me. Er komen allerlei vragen in me op. Waarom? Zo jong? Waarom heb ik het wel overleefd...?
Laten we bidden voor dit gezin en voor iedereen in hun omgeving.
dinsdag 29 maart 2011
woensdag 23 maart 2011
dinsdag 22 maart 2011
zondag 20 maart 2011
Een maand geleden
Regelmatig gaan onze gedachten terug naar een paar weken geleden. Precies een maand geleden kwamen we aan in Richards Bay. Daar werden we opgewacht door Piet en Thea, onze chauffeurs van die week. Het was heerlijk warm, zo rond de 30 graden en een mooie blauwe lucht. Het leek qua weertype op de dag van vandaag alleen warmer.
En dan zit je dus vanmiddag in de zon, in je tuin en dan denk je terug. Terug aan het moment dat je naar het ziekenhuis rijdt. Het moment dat je Dr. Ragoo ziet staan, voor de ingang van het ziekenhuis. Met zijn heuptasje om. Ik hoor het piepje weer van de operatiekamer, flashbacks... En dan komt het moment dat je oog in oog staat met Dr. Ragoo. Een dikke knuffel en daarna tranen. Tranen van geluk, blijdschap, maar ook van verdriet.
Vervolgens gaan we naar binnen. Iedereen herkent Henk en geeft hem een knuffel en hand. Ik kijk toe en geniet...daarna ontdekken ze mij en word ook ik overladen met knuffels, warme handen, lieve blikken. Het hele ziekenhuis bloeit op. Wat warm, wat gaaf! Alleen hiervoor kom je al terug...
Alles komt ons weer heel bekend voor, de koffiehoek, waar Henk zoveel koffie heeft versleten en strompelend naar toe ging bijna elke dag, de lange hal, met blauwe vloerbedekking, 'ons' kamertje...kaal, geen één kaart aan de muur, de plant in het binnenhof, waar we naar keken vanuit onze kamer, de plek buiten bij het parkeerterrein, waar we een frisse neus haalden en niet te vergeten, de dokters, de verpleegkundigen, de man van de security.... en nog zoveel meer.
Het is een reis die we nooit meer zullen vergeten. Een reis die ons ontzettend goed heeft gedaan. Energie geeft!
We hebben er vrienden voor het leven bij.
Zuid-Afrika heeft een plekje in ons hart...
En dan zit je dus vanmiddag in de zon, in je tuin en dan denk je terug. Terug aan het moment dat je naar het ziekenhuis rijdt. Het moment dat je Dr. Ragoo ziet staan, voor de ingang van het ziekenhuis. Met zijn heuptasje om. Ik hoor het piepje weer van de operatiekamer, flashbacks... En dan komt het moment dat je oog in oog staat met Dr. Ragoo. Een dikke knuffel en daarna tranen. Tranen van geluk, blijdschap, maar ook van verdriet.
Vervolgens gaan we naar binnen. Iedereen herkent Henk en geeft hem een knuffel en hand. Ik kijk toe en geniet...daarna ontdekken ze mij en word ook ik overladen met knuffels, warme handen, lieve blikken. Het hele ziekenhuis bloeit op. Wat warm, wat gaaf! Alleen hiervoor kom je al terug...
Alles komt ons weer heel bekend voor, de koffiehoek, waar Henk zoveel koffie heeft versleten en strompelend naar toe ging bijna elke dag, de lange hal, met blauwe vloerbedekking, 'ons' kamertje...kaal, geen één kaart aan de muur, de plant in het binnenhof, waar we naar keken vanuit onze kamer, de plek buiten bij het parkeerterrein, waar we een frisse neus haalden en niet te vergeten, de dokters, de verpleegkundigen, de man van de security.... en nog zoveel meer.
 |
| Verpleegkundigen die veel hebben betekend voor ons. Helemaal rechts Cynthia met wie ik een speciale band had. |
We hebben er vrienden voor het leven bij.
Zuid-Afrika heeft een plekje in ons hart...
woensdag 16 maart 2011
maandag 14 maart 2011
Overdenking....
Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij. Openbaring 21:4
Mensen, als je verwacht dat het er in jouw leven eerlijk aan toe zal gaan, vergeet het maar! Zo zal het niet zijn. Je zult te maken krijgen met ziekte. En je lichaam zal aftakelen. Je wordt misschien slachtoffer van de fout van iemand anders. Maar je kunt door die zware tijden heen komen als je je hart nu voorbereidt. Leef om je Verlosser te kennen en te dienen. Hij houdt van jou en stierf zodat jij een eeuwig thuis kon krijgen, vrij van pijn en zorgen.
(uit Levend Water, 365 overdenkingen, Max Lucado)
Vandaag kwam ik beneden en las ik bovenstaande tekst die gekoppeld is aan vandaag, 14 maart. Het stukje raakte mij. Vooral de zin: ' Je wordt misschien slachtoffer van de fout van iemand anders'.
Wat een troost te mogen weten dat ooit alle pijn en verdriet weg zal zijn! Geen tsunami's meer, aardbevingen, oorlogen, pesterijtjes, ongelukken, ziekte, amputaties....enz. Maar vrij van alle pijn en zorgen. Ergens diep in mij, is al wel een verlangen naar die dag...
Mensen, als je verwacht dat het er in jouw leven eerlijk aan toe zal gaan, vergeet het maar! Zo zal het niet zijn. Je zult te maken krijgen met ziekte. En je lichaam zal aftakelen. Je wordt misschien slachtoffer van de fout van iemand anders. Maar je kunt door die zware tijden heen komen als je je hart nu voorbereidt. Leef om je Verlosser te kennen en te dienen. Hij houdt van jou en stierf zodat jij een eeuwig thuis kon krijgen, vrij van pijn en zorgen.
(uit Levend Water, 365 overdenkingen, Max Lucado)
Vandaag kwam ik beneden en las ik bovenstaande tekst die gekoppeld is aan vandaag, 14 maart. Het stukje raakte mij. Vooral de zin: ' Je wordt misschien slachtoffer van de fout van iemand anders'.
Wat een troost te mogen weten dat ooit alle pijn en verdriet weg zal zijn! Geen tsunami's meer, aardbevingen, oorlogen, pesterijtjes, ongelukken, ziekte, amputaties....enz. Maar vrij van alle pijn en zorgen. Ergens diep in mij, is al wel een verlangen naar die dag...
zaterdag 12 maart 2011
Omringd door bijzondere mensen...
 |
| Tom poes en Ollie B Bommel (echte namen Ivo en Ron) zij hebben de boel vastgelegd... |
 |
| De vrouw van dr. Taqvi en dr. Ragoo. |
 |
| Dr. Taqvi, Dr. Ragoo en ik. |
 |
| Beachconcert... |
 |
| Samen met Gerald Troost, de schrijver en zanger van Zand. |
 |
| Afrikaans koor, prachtig! |
 |
| Mensen die veel voor ons betekenen. |
 |
| Sharon Kips en Henk. Sharon zong Henk zijn lied: Zout. |
woensdag 9 maart 2011
Lachwekkend, niet zo slim, pijnlijk, bijzonder of mooi?
Soms zijn er van die uitspraken, die je niet snel meer vergeet. Uitspraken die anderen doen of die jezelf doet. Ze kunnen lachwekkend, niet zo slim, pijnlijk, bijzonder of mooi zijn. Ik heb ook enkele uitspraken die ik niet zo snel vergeet....eentje daarvan heb ik afgelopen dinsdag zelf gemaakt.Typisch gevalletje van niet zo slim, dom...
Ik zit in de auto op weg naar de Hogeschool Utrecht. Ik hoor dat iemand uit het MRC zijn vriendin ten huwelijk heeft gevraagd. Kom ik op school, kom ik die jongen tegen. Hij is ruim boven de knie geamputeerd. Ik spreek hem aan. 'Wat leuk, je hebt je vriendin ten huwelijk gevraagd. Vertel hoe ben je op je knieën gegaan?' Gelukkig kon hij er wel om lachen, maar je begrijpt ik voelde me nogal dom....
Die dinsdag fungeerde ik nog een keer als proefpersoon. Het is leerzaam voor toekomstige fysiotherapeuten om in aanraking te komen met mensen die geamputeerd zijn. Er zijn verschillende oorzaken om te amputeren. Vaatproblemen is de meest voorkomende en komt vooral voor bij oudere mensen. Een andere oorzaak (die veel minder vaak voorkomt) kan een trauma zijn. Dit is bij mij het geval. De toekomstige fysiotherapeuten mochten mij vragen stellen. We stelden de situatie voor. Je bent fysiotherapeut en je krijgt een nieuwe cliënt. Jorijke Koelewijn komt binnen. Welke vragen stel je dan? Vervolgens kreeg ik vragen en vertelde ik over wat er was gebeurd. Op een gegeven moment vertel ik, dat ze bij mij eigenlijk nog van plan waren om aan beide kanten door de knie te amputeren, een knie-exarticulatie. Vraagt een jongen uit de groep aan Willem, mijn fysiotherapeut van het MRC in Doorn: 'Amputeren ze door de knie, zodat je dan niet meer door je knie kan gaan?'
'Ja, hahaha, antwoord Willem, 'dat gebeurt inderdaad dan niet meer, maar dat is niet de reden...
Ik zit in de auto op weg naar de Hogeschool Utrecht. Ik hoor dat iemand uit het MRC zijn vriendin ten huwelijk heeft gevraagd. Kom ik op school, kom ik die jongen tegen. Hij is ruim boven de knie geamputeerd. Ik spreek hem aan. 'Wat leuk, je hebt je vriendin ten huwelijk gevraagd. Vertel hoe ben je op je knieën gegaan?' Gelukkig kon hij er wel om lachen, maar je begrijpt ik voelde me nogal dom....
Die dinsdag fungeerde ik nog een keer als proefpersoon. Het is leerzaam voor toekomstige fysiotherapeuten om in aanraking te komen met mensen die geamputeerd zijn. Er zijn verschillende oorzaken om te amputeren. Vaatproblemen is de meest voorkomende en komt vooral voor bij oudere mensen. Een andere oorzaak (die veel minder vaak voorkomt) kan een trauma zijn. Dit is bij mij het geval. De toekomstige fysiotherapeuten mochten mij vragen stellen. We stelden de situatie voor. Je bent fysiotherapeut en je krijgt een nieuwe cliënt. Jorijke Koelewijn komt binnen. Welke vragen stel je dan? Vervolgens kreeg ik vragen en vertelde ik over wat er was gebeurd. Op een gegeven moment vertel ik, dat ze bij mij eigenlijk nog van plan waren om aan beide kanten door de knie te amputeren, een knie-exarticulatie. Vraagt een jongen uit de groep aan Willem, mijn fysiotherapeut van het MRC in Doorn: 'Amputeren ze door de knie, zodat je dan niet meer door je knie kan gaan?'
'Ja, hahaha, antwoord Willem, 'dat gebeurt inderdaad dan niet meer, maar dat is niet de reden...
dinsdag 8 maart 2011
From Holland with love
Krantenartikel: The Zululand Observer, 25 februari 2011
Dutch couple, Henk en Rijkje 'Jorijke' Koelewijn, returned to Zululand on Sunday to say thank you to all those who saved their lives. The couple spent six weeks in the Life Empangeni Garden Clinic following a horrific car accident in 2009 in which both were seriously injured.
"The reunion was an incredibly emotional moment,' said Leanne Nyiri, Regional Marketing Manager for Life Healthcare.
Dr. Sailesh Ragoo, Orthopaedic Surgeon at the hospital, said: 'It is always good to see patients who were so badly injured pull through the way they did.' 'And after so long, you realise by the fact that so many staff remember them, just what an impact they had on the hospital.'
Coming home
Henk says South Africa changed their lives forever. 'Coming back to Empangeni is like coming home.' 'The last time we were here, the circumstances were very difficult, but this time, we have an opportunity to say thank you to all the people who helped us.
'If we had not come to this hospital, my wife would have died.' Jorijke, once more a vivacious young woman, underwent no less than 15 surgeries during her stay at the Clinic. 'I am very happy to be back. Last time I was very sick, but now I am full of energy, and every day goes better.'
Filming is a miracle
Part of the reason the couple is back in South Africa is to film their incredibly story as part of the Dutch local television programme 'The Change'.
'When we were contacted about the programme, we said yes, but only if they film in South Africa,' says Henk. 'We were going to come back anyway, to heal. When we were here last time, we made so many friends. The community just came to help us with whatever they could, and we want to tell the world about it.'
"The reunion was an incredibly emotional moment,' said Leanne Nyiri, Regional Marketing Manager for Life Healthcare.
Dr. Sailesh Ragoo, Orthopaedic Surgeon at the hospital, said: 'It is always good to see patients who were so badly injured pull through the way they did.' 'And after so long, you realise by the fact that so many staff remember them, just what an impact they had on the hospital.'
Coming home
Henk says South Africa changed their lives forever. 'Coming back to Empangeni is like coming home.' 'The last time we were here, the circumstances were very difficult, but this time, we have an opportunity to say thank you to all the people who helped us.
'If we had not come to this hospital, my wife would have died.' Jorijke, once more a vivacious young woman, underwent no less than 15 surgeries during her stay at the Clinic. 'I am very happy to be back. Last time I was very sick, but now I am full of energy, and every day goes better.'
Filming is a miracle
Part of the reason the couple is back in South Africa is to film their incredibly story as part of the Dutch local television programme 'The Change'.
'When we were contacted about the programme, we said yes, but only if they film in South Africa,' says Henk. 'We were going to come back anyway, to heal. When we were here last time, we made so many friends. The community just came to help us with whatever they could, and we want to tell the world about it.'
maandag 7 maart 2011
'Thank you for saving my life'
Krantenartikel: The Mercury, South Africa, 24 februari 2011
After being rated as having a 10 percent chance of surviving the injuries she received in a head-on collision 10 km north of Mtunzini in August 2009, Jorijke Koelewijn had returned from Holland with her husband, Henk, to thank the doctors and nurses at the Empangeni Garden Clinic for saving her life. Her remarkable recovery is being documented for a Dutch Christian television programme that recounts events that change people's lives.
"The whole event not only changed our lives, but also saved our lives," said Henk. Jorijke spent more than six weeks in hospital after the accident and had numerous operations, but she does not remember much of the first three weeks, even missing out on celebrating her 23rd birthday. Orthopaedic surgeon Sailesh Ragoo recalls that she arrived at the hospital in a semi-comatose state with a brain contusion, punctured left lung, broken ribs on both sides, internal bleeding caused by her ruptured small intestine, four long bone fractures in both legs, and huge open wounds. "She needed a lot of surgery and was on a ventilator for the first three weeks. Added to that surgery, she developed ventilator-related pneumonia and septicaemia," said Ragoo. "Because of the trauma her body had suffered, we opted not to harvest skin from her and rather ordered graft material from the tissue bank to close her wounds." Although her parents were here, being in a foreign country and battling with communication contributed to Jorijke's becoming depressed. According to anaesthetist Sayed Naqi Taqvi, the staff had a tough time trying to get her to eat. The couple decided to return to Holland, where Jorijke's treatment continued. Henk said that once they were back home, things went from bad to worse. "She had been improving steadily every day in South Africa, but
With skin grafts on her left thigh not healing and the onset of infection in both lower limbs, the tough decision was made to amputate her legs just below the knees. "The two areas of skin grafts on her left leg were not healing satisfactorily and we decided to move her to another hospital where the specialise in the treatment of burn wounds."said Henk. While the couple were happy to be reunited with the people who saved her life, Jorijke said it was hard to hear that she need not have lost her right leg. Ragoo believes that if he had been able to continue treating her, "we could have saved her right leg. In South Africa we do things differently, we don't only look at treating injuries, but look to the long-term outcome of the treatment."
Despite the trauma she has been through, Jorijke is positive. "I am very happy to be alive. We came back to say thanks to the doctors and staff who not only saved my life but who took care of us."
After being rated as having a 10 percent chance of surviving the injuries she received in a head-on collision 10 km north of Mtunzini in August 2009, Jorijke Koelewijn had returned from Holland with her husband, Henk, to thank the doctors and nurses at the Empangeni Garden Clinic for saving her life. Her remarkable recovery is being documented for a Dutch Christian television programme that recounts events that change people's lives.
"The whole event not only changed our lives, but also saved our lives," said Henk. Jorijke spent more than six weeks in hospital after the accident and had numerous operations, but she does not remember much of the first three weeks, even missing out on celebrating her 23rd birthday. Orthopaedic surgeon Sailesh Ragoo recalls that she arrived at the hospital in a semi-comatose state with a brain contusion, punctured left lung, broken ribs on both sides, internal bleeding caused by her ruptured small intestine, four long bone fractures in both legs, and huge open wounds. "She needed a lot of surgery and was on a ventilator for the first three weeks. Added to that surgery, she developed ventilator-related pneumonia and septicaemia," said Ragoo. "Because of the trauma her body had suffered, we opted not to harvest skin from her and rather ordered graft material from the tissue bank to close her wounds." Although her parents were here, being in a foreign country and battling with communication contributed to Jorijke's becoming depressed. According to anaesthetist Sayed Naqi Taqvi, the staff had a tough time trying to get her to eat. The couple decided to return to Holland, where Jorijke's treatment continued. Henk said that once they were back home, things went from bad to worse. "She had been improving steadily every day in South Africa, butonce we were back in Holland she started deteriorating."
Despite the trauma she has been through, Jorijke is positive. "I am very happy to be alive. We came back to say thanks to the doctors and staff who not only saved my life but who took care of us."
zaterdag 5 maart 2011
Welkom thuis!
Vrijdag 4 maart vertrokken we na twee prachtige weken terug naar Nederland. Wat een reis, was het. Heel bijzonder! Emotioneel, maar goed. Een lach en een traan.
De terugreis is goed verlopen.
Eerst vlogen we vanaf Nelspruit naar Johannesburg. Daar werden we opgehaald door Harm en Heleen en hun dochter. We hebben heerlijk bij hen gegeten en rond 21.00 uur brachten zij ons weer terug naar het vliegveld. Om 00.20 vlogen wij met KLM naar Nederland. Ook deze vlucht zou bijzonder worden (wat wij toen nog niet wisten). De gezagvoerder zou voor de laatste keer naar huis vliegen, hij ging met pensioen. We spraken voordat we de lucht in gingen even met een aantal van de crew. In het vliegtuig kwamen we in gesprek met een Amerikaan en een Duitser. Zij zaten de heenvlucht ook bij ons in het vliegtuig en vroegen wat wij hadden gedaan. En waar de camera was. Want wij werden op de heenreis gefilmd. Dus wij het verhaal verteld en de krant laten lezen. Tranen in de ogen van de Duitser. Dat is niet niks, zei hij. Ze waren beide onder de indruk.
Daarna kwamen we in gesprek met de purser. Zij had mijn protheses in het begin op een plek in het vliegtuig gezet, waar ze veilig stonden. Protheses zijn kwetsbaar en ik durfde ze niet gewoon boven in de handbagage bakken te leggen. De purser vroeg, wat is er met jullie gebeurd? Toen kwam het hele verhaal en gaven we de kranten mee, waarin de artikelen stonden die in de afgelopen weken geschreven waren en gepubliceerd. En ook zij was ontroerd. De rest van de vlucht werden we een beetje verwend. Op de heenvlucht, kwam de crew al met champagne aanzetten ;-)! Lekker! Bedankt! En nu kreeg Henk heerlijke whisky en helemaal aan het eind kregen we van de hele crew, een fles wijn om thuis samen op te drinken. Toen we veilig geland waren kwam ook de gezagvoerder (met zijn gouden schoenen en Hawaii slinger om) naar ons toe. Hij vertelde dat hij het een eer vond, ons naar huis te vliegen. Hij had het verhaal gehoord van de crew en was onder de indruk. Op dat moment werd het mij even te veel, al die aandacht, in tranen vertelde ik hem kort iets over de reis.
Na een tijdje namen we afscheid en kreeg ik van één van de crewleden, de Hawaii slinger.
Op naar de bagageband. Ik belde even met mijn ouders, dat we er waren en dat we er zo aankwamen. Toen we de bagage hadden gingen we naar buiten en daar (tot onze verrassing) waren mijn ouders, broer en zusjes met aanhang, ome Klaas en tante Marianne en de kinderen en tante Magda. Ontzettend leuk en gaaf! Een groot spandoek en bloemen.
Een hart met daarop de tekst: Welkom thuis! Ik had me voorgenomen niet meer te huilen, maar dat ging niet. Het was zo gaaf, zo fijn! Bedankt allemaal! En vooral Diane, jij schijnt hier achter te zitten, boef! Je vertelde dat het in 2009 niet kon, toen wij terugkwamen, omdat we gelijk de ambulances ingingen. Daarom nu maar. Heel gaaf en zeer gewaardeerd door ons. We wisten het al, maar nu werd het weer even heel duidelijk. Familie en vrienden zijn erg belangrijk. Daar krijg je zoveel van en geeft je kracht. Kracht om door te gaan, na alles wat ons is overkomen.
Daarna naar huis en met z'n allen wat drinken en de verhalen delen. Toen iedereen naar huis ging, hebben wij ons op de post gestort. Enkele prachtige kaarten lazen wij. Eentje van drie vriendinnen, die veel voor mij betekend hebben en betekenen. Bedankt lieve vriendinnen!
Wat een dag......weer eentje om nooit te vergeten...
De terugreis is goed verlopen.
Eerst vlogen we vanaf Nelspruit naar Johannesburg. Daar werden we opgehaald door Harm en Heleen en hun dochter. We hebben heerlijk bij hen gegeten en rond 21.00 uur brachten zij ons weer terug naar het vliegveld. Om 00.20 vlogen wij met KLM naar Nederland. Ook deze vlucht zou bijzonder worden (wat wij toen nog niet wisten). De gezagvoerder zou voor de laatste keer naar huis vliegen, hij ging met pensioen. We spraken voordat we de lucht in gingen even met een aantal van de crew. In het vliegtuig kwamen we in gesprek met een Amerikaan en een Duitser. Zij zaten de heenvlucht ook bij ons in het vliegtuig en vroegen wat wij hadden gedaan. En waar de camera was. Want wij werden op de heenreis gefilmd. Dus wij het verhaal verteld en de krant laten lezen. Tranen in de ogen van de Duitser. Dat is niet niks, zei hij. Ze waren beide onder de indruk.
Daarna kwamen we in gesprek met de purser. Zij had mijn protheses in het begin op een plek in het vliegtuig gezet, waar ze veilig stonden. Protheses zijn kwetsbaar en ik durfde ze niet gewoon boven in de handbagage bakken te leggen. De purser vroeg, wat is er met jullie gebeurd? Toen kwam het hele verhaal en gaven we de kranten mee, waarin de artikelen stonden die in de afgelopen weken geschreven waren en gepubliceerd. En ook zij was ontroerd. De rest van de vlucht werden we een beetje verwend. Op de heenvlucht, kwam de crew al met champagne aanzetten ;-)! Lekker! Bedankt! En nu kreeg Henk heerlijke whisky en helemaal aan het eind kregen we van de hele crew, een fles wijn om thuis samen op te drinken. Toen we veilig geland waren kwam ook de gezagvoerder (met zijn gouden schoenen en Hawaii slinger om) naar ons toe. Hij vertelde dat hij het een eer vond, ons naar huis te vliegen. Hij had het verhaal gehoord van de crew en was onder de indruk. Op dat moment werd het mij even te veel, al die aandacht, in tranen vertelde ik hem kort iets over de reis.
Na een tijdje namen we afscheid en kreeg ik van één van de crewleden, de Hawaii slinger.
Op naar de bagageband. Ik belde even met mijn ouders, dat we er waren en dat we er zo aankwamen. Toen we de bagage hadden gingen we naar buiten en daar (tot onze verrassing) waren mijn ouders, broer en zusjes met aanhang, ome Klaas en tante Marianne en de kinderen en tante Magda. Ontzettend leuk en gaaf! Een groot spandoek en bloemen.
Wat een dag......weer eentje om nooit te vergeten...
donderdag 3 maart 2011
Die sorge van die lewe
22Verder het Jesus vir sy dissipels gesê: ' Daarom sê Ek vir julle: Moet julle nie bekommer oor julle lewe, oor wat julle moet eet nie, of oor julle liggaam, oor wat julle moet aantrek nie. 23Die lewe is tog belangriker as kos en die liggaam as klere. 24Kijk na die kraaie: hulle saai nie en oes nie; hulle het geen spens of skuur nie, maar God sorg vir hulle. Julle is tog baie meer werd as voëls. 25Trouens, wie van julle kan deur hom te bekommer sy lewe met een uur verleng? 26As julle nie eens so 'n klein dingetjiekan regkry nie, waarom bekommer julle julle oor die ander dinge? 27' Kyk hoe groei die lelies: hulle swoeg nie en hulle maak nie klere nie, maar Ek sê vir julle: Selfs Salomo in al sy prag was nie geklee soos een van hulle nie. 28Als God die gras van die veld, wat vandag nog daar is en môre in die vuur gegooi word, só mooi maak, hoeveel te meer sal Hy julle versorg, julle kleingelowiges! 29Julle moet julle ook nie gedurig afvra wat julle gaan eet of drink nie, en julle moenie besorg wees nie. 30Dit is alles dinge waaroor die ongelowiges in die wêreld begaan is, maar julle het 'n Vader wat weet dat julle dit nodig het. 31Beywer julle vir sy koninkryk, dan sal Hy julle ook hierdie dinge gee.
32 'Moenie bang wees nie, klein kuddetjie, want dit was die wil van julle Vader om die koninkryk aan julle te gee.
33 'Verkoop julle besittings en gee bydraes vir die armes. Skaf vir julle 'n beurs aan wat nie leeg raak nie, 'n onuitputlike rykdom in die hemel, waar geen dief dit kan bykom en geen mot dit kan verniel nie. 34Waar jullie skat is, daar sal julle hart ook wees.'
(Lukas 12:22-34)
Dit stukje lazen we gister in de bijbel, die naast ons bed ligt.
32 'Moenie bang wees nie, klein kuddetjie, want dit was die wil van julle Vader om die koninkryk aan julle te gee.
33 'Verkoop julle besittings en gee bydraes vir die armes. Skaf vir julle 'n beurs aan wat nie leeg raak nie, 'n onuitputlike rykdom in die hemel, waar geen dief dit kan bykom en geen mot dit kan verniel nie. 34Waar jullie skat is, daar sal julle hart ook wees.'
(Lukas 12:22-34)
Dit stukje lazen we gister in de bijbel, die naast ons bed ligt.
woensdag 2 maart 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)