Symposium peri-operatieve zorg rond een amputatie

Gister naar een symposium geweest over de peri-operatieve zorg rond een amputatie. Erg interessant. Zit je tussen de dokters, professoren, revalidatieartsen en fysiotherapeuten. Allemaal hebben ze een idee over, hoe om te gaan bij een amputatie? Wanneer amputeer je? Op welk niveau amputeer je? Wanneer schakel je de revalidatiearts in? Wanneer schakel je de psycholoog in? De rol van de zorgverzekering. Enzovoort, enzovoort.

Terwijl ik daar tussen zit, denk ik, hoe is dit allemaal bij mij gegaan? Naar mijn idee heeft iedereen afzonderlijk gehandeld. De dokter heeft de guillotine-amputatie uitgevoerd, toen kregen ze de boel niet meer dicht en belandde ik na drie maanden in het brandwondenziekenhuis in Beverwijk. Waar ze besloten alles dicht te maken. Overleg tussen alle verschillende partijen, is er naar mijn idee niet geweest. Iedereen deed zijn of haar eigen 'kunstje'. 
Er is (naar mijn idee) geen multidisciplinair overleg geweest tussen alle verschillende partijen. Daarnaast werd er vaker over mijn hoofd gesproken dan met mij. 

Dat multidisciplinair overleg is iets waar ik voor pleit en wat ik erg belangrijk vind. Niet alleen binnen de zorg, maar ook binnen het onderwijs, waar ik werk. Communicatie is het sleutelwoord. Met elkaar het beste willen voor een patiënt (in het onderwijs voor een kind). En in die communicatie de patiënt meenemen. Niet over de patiënt praten, maar met de patiënt.

Ik hoop dat dit symposium de ogen opent en een stap in de goede richting is voor alle mensen die geamputeerd zijn of misschien geamputeerd moeten worden (ik hoop dat je het nooit hoeft mee te maken).
Ik hoop dat alles wat ik gemist heb, in die peri-operatieve zorg rond een amputatie in de komende jaren veranderd. Ik wil daar best mijn aandeel in hebben. Want hoe het bij mij is gegaan, wens ik anderen niet toe.

Oja, mijn grote vriend Anton (uit Zweden) was er ook en was één van de sprekers. Hij sprak over de protheses die ik heb.

Anton en ik