Op weg naar boven gaat alles goed, ik heb mijn protheses aan en moet wel opletten dat ik niet klem kom te zitten met mijn voet, tussen de trapleuning. Eenmaal boven ga ik even naar het toilet en dan pak ik mijn oplader en ga weer terug naar beneden. Maar dan stoot ik mijn protheses tegen de trapleuning en zit ik even klem. Ik laat gelijk de knop los van de traplift en trek mijn protheses dichter naar mij toe op het voetensteuntje. Dan wil ik verder gaan, maar doet mijn traplift het niet meer, ergens wordt er iets geblokkeert. O, neeee, het is tien over vier. Ik heb geen mobiel bij me, geen boek, helemaal niks. Eerst kijk ik om me heen...ik zet mijn handen op de traptrede boven mijn hoofd en trek mezelf op. Mmm, nee dat kan niet is te gevaarlijk. Dan schiet ik in de lach. Echt weer een actie voor mij, denk ik bij mezelf. Ik moet er het beste van maken. Ik trek mijn protheses uit en ga eens in de relaxstand zitten. Ik probeer nog een paar keer de knop van de traplift, druk nog eens op een knop, trek aan een touwtje, maar besef dit gaat hem niet worden. Het is inmiddels tien voor half vijf. Ik schat in dat Henk, rond vijf uur thuis is. Ik besluit mijn protheses uit te trekken en er een verplicht veertig minuten ontspannen van te maken.
Inderdaad om vijf voor vijf komt mijn redder binnen. Ik roep: 'Je moet me bevrijden!' Henk komt aanlopen en schiet in de lach, ik begin ook te lachen. En dan begint de reddingsactie. Henk tilt me van de stoel en ik ga zitttend naar beneden. Hieronder een foto van hoe de traplift hing. Het was het meest onhandige plekje waar hij maar kan hangen (zul je altijd zien).
Inmiddels gaat alles weer goed, net met protheses naar boven geweest en ik had mijn mobiel mee. Maar ja, zul je altijd zien, dan gebeurt er niks......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten