Week vol emoties

Wat een week....Afgelopen zaterdag en zondag hebben we de verjaardag van mijn man mogen vieren. Het was mooi om dit te doen. Bijzonder ook! Het is niet vanzelfsprekend dat je je verjaardag kan vieren. Daarnaast is het ook zo, dat mijn man vanaf 1 mei, weer 100% arbeidsgeschikt is. Dus weer volledig aan het werk. We zijn dankbaar. 

Zondagavond zaten we in het ziekenhuis, voor het eerst was het zo dat ik op bezoek ging bij iemand die in het ziekenhuis ligt. De rollen waren omgekeerd. We gingen naar oma. Vandaag hebben we te horen gekregen dat oma ernstig ziek is. Verdriet. Vragen. Het doet pijn. Het geeft verdriet. Het raakt me. Gaat het eindelijk goed met Henk en mij, is er eindelijk een beetje rust, dan krijg je dit te horen. Het is altijd erg als je het hoort, begrijp me niet verkeerd. Maar het is op het moment wel veel. Voor opa en oma, mijn ouders en familie, moeilijk, verdrietig. We bidden. We hebben de kracht van gebed ervaren bij ons en die ervaren we nog steeds. Bidt u mee?

Maandagavond de uitzending. We zijn er erg blij mee, de uitzending is mooi geworden. Hij had van ons wel langer mogen duren, maar helaas dat kon niet. We mistten nog wel paar mooie momenten, maar ja wij snappen ook wel dat ze moeten kiezen. Aanstaande maandag nog een tweede uitzending. Maar eens kijken hoe die geworden is.

En dan vandaag mijn laatste revalidatiedag in het MRC in Doorn. Raar, te weten dat je er niet meer heen hoeft voor therapieën. Ik heb er wel naar uitgekeken naar dit moment. Het maakt me blij, maar ergens ook verdrietig. Natuurlijk blijf ik wel verbonden aan het MRC. Mochten mijn protheses aangepast moeten worden of ik een gesprek hebben met mijn arts.
Met mijn fysiotherapeut blikte ik even terug. Hij zei: 'Jorijke weet je dat het heel bijzonder is, dat je hier zo loopt. Je bent van zo ver gekomen. En nu ben je klaar hier. Natuurlijk moet je thuis wel blijven oefenen en lopen. Maar de doelen die je had heb je hier allemaal behaald.' Ik was even stil en keek hem aan. 'Ja, weet je Willem, ik vind het al helemaal niet meer bijzonder.' 'Nee, dat merk ik, maar dat is het dus wel. Het is goed dat je dat af en toe hoort van mensen om je heen. Je loopt gewoon'. Ik was weer even stil. En nu ik alleen hier op de bank zit en dit typ besef ik meer en meer dat het heel bijzonder is. Het is bijzonder dat ik kan lopen. Het is geweldig dat ik zo ver ben gekomen. Ik moet blijven oefenen, ben er nooit klaar mee. Maar het is een wonder hoe ver ik nu al ben.
En nu ik dit zo schrijf, moet ik ook even vermelden dat alle steun om ons heen, van mijn ouders en mijn man zijn moeder, mijn zusje Diane in het bijzonder, mijn vriendinnen, al onze familie (broers, zussen, zwagers en schoonzussen) en alle kinderen van school en ouders en mensen uit de kerken, iedereen die voor ons heeft gebeden en nog steeds bidt, er ook toe bij heeft gedragen dat wij zo ver zijn gekomen. Niet te vergeten alle 3000 kaarten, bezoekjes, cadeautjes, daarvoor allemaal DANK! Het doet ons heel goed.