Twee bijzondere ontmoetingen

Afgelopen dinsdag was ik in Doorn en daar zat ik aan tafel even bij te komen. Rustig een krantje te lezen en een kop thee te drinken. In eens kreeg ik een omhelzing en een kus op mijn wang. Ik keek om en daar was Charly. De vader die zijn zoon is verloren, door een noodlottig ongeval. Zijn zoon, Tygo, kwam enkele weken geleden onder een berg zand terecht en is overleden. 
We gingen even samen buiten zitten. Ik was helemaal stil, ik wist niet wat ik moest zeggen. Ontdaan, verdrietig, de dag was in eens niet meer zo zonnig als hij was. Wat een intens verdriet, van een vader die zijn zoon mist. Ook bij mij stroomden de tranen over mijn wangen. Wat moet het erg zijn om je kind te verliezen. Ik gaf hem een knuffel, luisterde en praatte met hem. Mijn therapie was al begonnen, maar alles was niet belangrijk meer. Ik dacht even terug aan een foto die ik enkele weken geleden tegen kwam op de computer. Een foto van mij, in coma, vlak na het ongeluk en mijn moeder ernaast, intens verdrietig. Ik kon een heel klein beetje invoelen, maar dan ook een heel klein beetje, hoe erg het moet zijn om je kind te verliezen. Doordat ik het verdriet heb gezien bij mijn ouders, om mij. En ook nu weer zag ik het intens verdriet van een vader, die zijn zoon verschrikkelijk mist.

Gistermiddag werd ik op gehaald met de taxi. Ik heb altijd bijzondere gesprekken met de taxichauffeurs, dat is iets wat ik wel ga missen straks. Een oudere man, rond de 65, bracht mij naar huis. Onderweg naar huis, kletsten we. Hij zei: 'Ik heb je een tijd niet gereden, de laatste keer was in november. Ik heb vier maanden overwinterd in Spanje. Ik ben niet zo van de winter. Maar je zei toen, volgend jaar hoop ik te lopen. En nu haal ik je op en je loopt, je hebt weer benen.'
'Ja, inderdaad dat is een hele tijd geleden. Gaaf, he, ja, ik loop weer. Nog wel met krukken en dat vind ik al geweldig. Nog even door bikkelen en dan moet het los kunnen, als mijn stompen het kunnen verdragen.'
'Dat zou geweldig zijn!'
'Hoe is het met u?' vroeg ik nadat we het over mij hadden gehad.
'Met mij gaat het goed. Alleen met mijn zoon niet, dat heb ik je toen toch verteld. Hij heeft een hersentumor, al zeven jaar en nu kunnen ze niks meer voor hem doen. Hij is achtendertig. Als de tumor doorgroeit, dan heeft hij in augustus een hoge dwarslaesie en zit hij vast aan de beademing.'
Ik viel stil. 'Maar kunnen ze dan niks meer voor hem doen? Kunnen ze die tumor niet verwijderen? Ze moeten toch iets kunnen doen. 'Nee, ze kunnen niets meer doen. En mijn zoon heeft de euthanasieverklaring al getekend. Nee, hij wil niet op zijn achtendertigste in een verpleeghuis liggen, volledig afhankelijk, tegen een plafond aan liggen te staren.'
'Ik zal voor uw zoon bidden en voor zijn gezin en voor u en uw vrouw. Gelooft u? 'Nee, ik geloof niet, maar mijn vrouw wel. We praten er eigenlijk nooit over. Maar zij bidt volgens mij wel'
'Ik kan u niet overtuigen en dat ga ik ook niet doen. Maar ik geloof wel in God. Ik geloof dat Hij uw zoon kan genezen. Probeer het er eens met u vrouw over te hebben, probeer eens samen dit in uw gebed neer te leggen. Zeg maar gewoon tegen God, ik ken u niet, maar wilt U mijn zoon genezen. Het is nooit te laat om te geloven. 
Helaas reden we de straat al in en was ik bijna thuis. Nu had ik gehoopt dat de rit langer duurde dan een halfuur. Had graag nog even doorgekletst met deze vriendelijke chauffeur.
Ik bid voor hem en zijn vrouw, zijn zoon, bid u mee? En wilt u ook bidden voor iedereen die iemand moet missen?

Nu vlak voor Pasen, denk ik ook aan Jezus, de zoon van God, die stierf aan het kruis voor ons. Wat een intens verdriet moet ook dat geweest zijn. Er is altijd een lied wat ik erg mooi vind. Het lied is van Gerald Troost en heet: 100%