Beverwijk

En dan zit je vanmiddag weer in het ziekenhuis. Ik was om half elf weer bij mijn huisarts (was er vrijdag geweest en afgelopen maandag) en die kon me niet echt geruststellen. Ik wilde graag dat er gekeken werd door iemand die mij kent, de wonden kent, de situatie kent en die ik vertrouw. Dus Henk laten bellen met dokter Breederveld van het brandwondenziekenhuis Beverwijk. Ik durf namelijk nog steeds niet naar de wond te kijken onder mijn linkerstomp. Henk weet hoe het er uit ziet en kon dat dus beter beschrijven aan de dokter. Het kwam er op neer, dat de dokter mij wilde zien. Hij kon het zo niet beoordelen. Dus om kwart voor één richting Beverwijk. Hoe dichter we bij Beverwijk kwamen, hoe zonniger het werd. En Henk en ik hadden het over vorig jaar, rond deze tijd lag ik toen hier. Toen was het redelijk uitzichtloos....Wat nu? Wat zou de dokter zeggen? Zou het ernstig zijn? Moet er weer een huidtransplantatie plaatsvinden?

Wat ik alleen al erg bijzonder vind, is dat dokter Breederveld heel druk was en 's middags nog verschillende keren moest opereren, maar mij toch wilde laten komen. Hij zei: 'Ik regel het wel even. Kom maar, ik zie jullie om twee uur. Het kan ook wel even duren, want het kan zijn dat ik aan het opereren ben'. Dit vind ik een dokter met een hart voor zijn werk. Wij waarderen dit heel erg. Ik heb het ook anders meegemaakt. Ja, ik hou van die man!

Toen om kwart voor drie kwam de dokter. Hij nam uitgebreid de tijd, zijn telefoon bleef maar rinkelen, maar hij nam niet op. Nadat hij drie keer was gegaan en weer ging, zei ik, 'Ze hebben u nodig...' 'Oke, ik neem hem even op.' En na het telefoongesprek weer in gesprek met ons. 'Sjonge dat is wel een hele ongelukkige plek. Wat heb je gedaan?' 'Ik ben gevallen met de fiets.' 'Tja, dit blijft heel kwetsbaar. Het beste zou zijn als we het bot gaan bij slijpen, de huid er overheen trekken. Dan wordt de stomp beter. Ze hebben bij jou de guillotine amputatie uitgevoerd ruim een jaar geleden. Dan houden ze niet rekening met de afwerking. Het is dan niet de bedoeling om een mooie amputatiestomp te maken.'
'Ehmm...een operatie, raadt u dat aan?.' 'Het ziet er nu wel rustig uit, ik wil je over een week weer zien en ik hoop dat de wond vanzelf geneest, maar het zal lang duren. Maar ik denk dat je uiteindelijk die operatie wel moet doen. Ik roep even een verpleegkundige die het komt verbinden en jij moet het elke dag schoonspoelen, behandelen met Betadine en afplakken.' 'Bedankt dokter, en bedankt dat u tijd heeft vrijgemaakt voor mij'. De dokter schudde ons met een vriendelijk gezicht de hand en verliet de kamer. En ik dacht nog een keer, ik hou van die man!