Opeens heb je het.......je wordt taxichauffeur!

Elke maandag, dinsdag en woensdag ga ik met de taxi naar het Militair Revalidatie Centrum (MRC) in Doorn. Dit doe ik al vanaf juni...En ik kan je vertellen dat het bijzondere ritjes zijn. Nou ja, zo heel bijzonder zijn ze niet meer, maar de gesprekken die ik voer met de taxichauffeurs wel. Een paar gesprekken wil ik jullie niet onthouden. Vandaag had ik de taxichauffeur, die hiervoor uitvaartverzorger is geweest. Hij is 66 en doet dit er gewoon nog bij, omdat hij niet vijf dagen thuis wil zitten en hij zich nog zo goed voelt. De eerste keer stelde ik dus de vraag aan hem, wat heb je hiervoor gedaan? 'Ik was uitvaartverzorger.' Ik dacht interessant, hier wil ik meer van weten. 'Hoe lang ben je uitvaartverzorger geweest en hoe kom je erbij om dat te worden?' 'Ja, mijn schoonmoeder overleed en toen bemoeide ik me al een beetje met het regelen van de begrafenis en alles er om heen en een paar jaar later overleed mijn eigen moeder en toen heb ik me er aardig in verdiept. Ik vond het interessant, fascinerend. Ik ben achtien jaar uitvaartverzorger geweest.' 'Oh, dat is wel lang. Ik zou het niet kunnen, vertel eens wat is het meest bizarre wat je hebt meegemaakt?' 'Het meest bizarre,mmmm, ja, dat is toch wel helemaal in het begin geweest van mijn werk. Ik denk dat ik een jaar uitvaartverzorger was en toen werd ik gebeld. Samen met mijn collega moesten we naar een man, die was overleden. Hij woonde ergens boven. Ik weet het nog erg goed en vergeet dit niet meer.' 'Ik werd al nieuwsgieriger en dacht waar gaat dit eindigen'. 'Dus mijn collega en ik naar dat huis toe, de trap op en boven lag de man. We waren alleen vergeten, iets mee te nemen waar we het lichaam in konden vervoeren. Er lag wel een oud vloerkleed, dus mijn collega en ik zeiden tegen elkaar. Laten we het lichaam daar in rollen. Dat hebben we gedaan en zo liepen we de trap af. Maar halverwege de trap, viel het lichaam door het kleed heen. Het kleed was gewoon verrot in het midden, maar dat hadden wij niet gezien. Het lichaam gleed zo van de trap af.' Ik hoorde dit verhaal en schoot in de lag. Niet echt respectvol, maar ik zag het al voor me. En hoe die man het dan vertelde. Sjongejonge ik heb de rest van de dag hier over nagedacht. Hij had nog meer verhalen, maar sommige zijn te schokkend om te vertellen, dus die houd ik voor mezelf. 
Een paar weken geleden had ik een taxichauffeur, die mij regelmatig naar Doorn brengt. Het is een oudere man, allang met pensioen, maar nog gezond. Ik vroeg: 'Waarom werkt u nog?' 'Ooh, mijn vrouw en ik gingen op een gegeven moment ruzie maken over de schoenen, die niet recht stonden. Toen dacht ik, ik moet weer werken!' Ik schoot in de lach toen ik dit hoorde. Misschien omdat ik zelf ook wel eens loop te zeuren over de schoenen, die boven staan en op de trap en in de woonkamer. Vervolgens kreeg ik het één en ander te horen over zijn huwelijk, maar dit mag ik vanwege de privacywet niet vertellen ;-). Oké, vooruit nog eentje. Vorige week dinsdag had ik een taxichauffeur, die mij nog nooit had gereden. Ik stapte in en we reden weg. Bij een stoplicht keek hij teveel naar de rechterbaan, omdat hij naar rechts wilde, maar links stond iedereen stil. Ik schrok en zei: 'Kijk uit!'. Hij gooide nog snel zijn stuur naar rechts en het scheelde echt weinig of we hadden een botsing gehad. Vervolgens reden we verder en pakte hij bij een rotonde, een stuk van de modder mee (midden van de rotonde). Ik voelde me echt niet veilig. De motor sloeg twee keer af en toen had ik het gehad. 'Ik vind dat u echt slecht rijdt'. Het bleef stil aan de andere kant. 'Ik voel me niet veilig'. Weer bleef het stil, na een paar minuten zei hij, 'Dat vind jij'. Ik wist niet wat ik hoorde en heb de rest van de rit mijn mond gehouden, twintig angstige minuten. Uiteindelijk werd ik heelhuids gedropt in Doorn. Maar ik was er helemaal vol van en vertelde het aan de instrumentmaker Henk. Henk vond dat ik groot gelijk had, dat ik het gezegd had. Ondertussen trok ik mijn protheses aan, zodat Henk er even aan kon sleutelen. Na ongeveer een kwartier werd Henk weggeroepen. Een paar seconden later staat Henk weer voor mijn neus. 'De taxichauffeur wil je spreken'. 'Slik'. 'Laat hem maar hierheen komen', zeg ik vervolgens. Even later komt de taxichauffeur de kamer binnen waar ik sta. 'Sorry, voor het slechte rijden. Ik heb een hoop aan mijn hoofd en je hebt gelijk dat je het gezegd hebt. Ik reed slecht en wil mijn excuses aabieden'. Ik zie een hele andere man voor me, dan vanmorgen. Klein en ergens wel zielig. 'Het is goed, chauffeur', zeg ik 'uw excuses zijn aanvaard'. Vervolgens draait de taxichauffeur zich om en loopt weg. Ik blijf wat verbaasd achter.