Héééé, heb jij geen benen meer?

Afgelopen zaterdag lopen Henk en ik door de winkelstraat. Plots horen we een stem: 'Hééééé, heb jij geen benen?' Wij horen dat het geluid van achter komt en lopen langzaam door. 'Héééé, heb jij geen benen meer?' Horen we nogmaals. Rustig lopen we door. Voor we het weten komt er een klein mannetje aangerend. Ik schat hem 6/7 jaar. Hij kijkt mij aan en ik stop. Iets rustiger, vraagt hij nogmaals aan mij, 'Heb jij geen benen meer?'. 'Nee, antwoord ik, 'die ben ik verloren door een ongeluk.' 'Ooh, wat voor een ongeluk?' 'Een auto ongeluk, maar ik heb wel weer benen thuis, nep benen'. Even blijft het stil en kijkt hij me met lieve ogen aan. 'Wel zielig voor je', antwoord het jochie vervolgens en hij rent weer weg.

Dit eerlijke vind ik prachtig. Kom maar naar me toe en vraag maar. Ik vertel wel en vind het absoluut niet erg om te vertellen. Natuurlijk zit ik er niet altijd op te wachten, dus soms hou ik het heel kort. Maar 9 van de 10 keer neem ik in zo'n situatie wel even de tijd en maak ik een praatje met het kind. Ze vinden het erg interessant en vragen van alles. Ouders schamen zich vaak en duwen hun kind de andere kant op. Ik zeg niet doen, laat maar kijken en ga het gesprek maar aan met de persoon in kwestie (natuurlijk als die persoon er open voor staat).
Omdat je zelf juf bent, heb je altijd veel contact met kinderen. Dat maakt het contact, denk ik, zo makkelijk voor mij. Kinderen zijn nieuwsgierig, willen dingen weten, stellen vragen. En ik vind dat helemaal niet erg!