donderdag 7 maart 2013
plastieke benen
Een paar weken geleden loop ik de school binnen. In de gang zijn kleuters aan het spelen. Een kleuter ziet mij binnen komen, loopt naar mij toe en zegt met verbazing: 'Kun je lopen? Heb je dan plastieke benen? Mag ik het zien?' Ik moet lachen en ga het gesprek aan met de kleuter. 'Ja, ik kan inderdaad lopen met nepbenen. Maar ik kan het nu niet laten zien aan je, dat kan een ander keertje, goed?' De kleuter knikt en loopt weer terug naar zijn plek. Ik loop door en geniet van de eerlijkheid en verbazing van de kleuter. De kleuter hoor ik nog praten tegen wat andere kinderen. 'Zij heeft geen benen hoor, nu kan ze lopen met nepbenen' Ik krijg een lach op mijn gezicht en besef weer even dat het knap is wat ik doe. Lopen met plastieke benen........
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
ge-wel-dig! Zo heerlijk puur :)
BeantwoordenVerwijderenDit soort reacties heb je af en toe nodig om weer 'met beide benen op de grond' gezet te worden.. Het is ook knap en bijzonder! Tenminste, dat vind ik als ik jou zie lopen... als ik het 'kunstje' zelf doe vind ik het gewoon. Het hoort erbij en het is niet anders, en op de meeste dagen 'werkt' het ook. Ik krijg ook een lach op mijn gezicht door die kleuter. Geniet van deze momenten!
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk die reacties van kinderen.
BeantwoordenVerwijderen