Welkom thuis!

Vrijdag 4 maart vertrokken we na twee prachtige weken terug naar Nederland. Wat een reis, was het. Heel bijzonder! Emotioneel, maar goed. Een lach en een traan.

De terugreis is goed verlopen.
Eerst vlogen we vanaf Nelspruit naar Johannesburg. Daar werden we opgehaald door Harm en Heleen en hun dochter. We hebben heerlijk bij hen gegeten en rond 21.00 uur brachten zij ons weer terug naar het vliegveld. Om 00.20 vlogen wij met KLM naar Nederland. Ook deze vlucht zou bijzonder worden (wat wij toen nog niet wisten). De gezagvoerder zou voor de laatste keer naar huis vliegen, hij ging met pensioen. We spraken voordat we de lucht in gingen even met een aantal van de crew. In het vliegtuig kwamen we in gesprek met een Amerikaan en een Duitser. Zij zaten de heenvlucht ook bij ons in het vliegtuig en vroegen wat wij hadden gedaan. En waar de camera was. Want wij werden op de heenreis gefilmd. Dus wij het verhaal verteld en de krant laten lezen. Tranen in de ogen van de Duitser. Dat is niet niks, zei hij. Ze waren beide onder de indruk.  
Daarna kwamen we in gesprek met de purser. Zij had mijn protheses in het begin op een plek in het vliegtuig gezet, waar ze veilig stonden. Protheses zijn kwetsbaar en ik durfde ze niet gewoon boven in de handbagage bakken te leggen. De purser vroeg, wat is er met jullie gebeurd? Toen kwam het hele verhaal en gaven we de kranten mee, waarin de artikelen stonden die in de afgelopen weken geschreven waren en gepubliceerd. En ook zij was ontroerd. De rest van de vlucht werden we een beetje verwend. Op de heenvlucht, kwam de crew al met champagne aanzetten ;-)! Lekker! Bedankt! En nu kreeg Henk heerlijke whisky en helemaal aan het eind kregen we van de hele crew, een fles wijn om thuis samen op te drinken. Toen we veilig geland waren kwam ook de gezagvoerder (met zijn gouden schoenen en Hawaii slinger om) naar ons toe. Hij vertelde dat hij het een eer vond, ons naar huis te vliegen. Hij had het verhaal gehoord van de crew en was onder de indruk. Op dat moment werd het mij even te veel, al die aandacht, in tranen vertelde ik hem kort iets over de reis.
Na een tijdje namen we afscheid en kreeg ik van één van de crewleden, de Hawaii slinger.

Op naar de bagageband. Ik belde even met mijn ouders, dat we er waren en dat we er zo aankwamen. Toen we de bagage hadden gingen we naar buiten en daar (tot onze verrassing) waren mijn ouders, broer en zusjes met aanhang, ome Klaas en tante Marianne en de kinderen en tante Magda. Ontzettend leuk en gaaf! Een groot spandoek en bloemen. 

Een hart met daarop de tekst: Welkom thuis! Ik had me voorgenomen niet meer te huilen, maar dat ging niet. Het was zo gaaf, zo fijn! Bedankt allemaal! En vooral Diane, jij schijnt hier achter te zitten, boef! Je vertelde dat het in 2009 niet kon, toen wij terugkwamen, omdat we gelijk de ambulances ingingen. Daarom nu maar. Heel gaaf en zeer gewaardeerd door ons. We wisten het al, maar nu werd het weer even heel duidelijk. Familie en vrienden zijn erg belangrijk. Daar krijg je zoveel van en geeft je kracht. Kracht om door te gaan, na alles wat ons is overkomen.

Daarna naar huis en met z'n allen wat drinken en de verhalen delen. Toen iedereen naar huis ging, hebben wij ons op de post gestort. Enkele prachtige kaarten lazen wij. Eentje van drie vriendinnen, die veel voor mij betekend hebben en betekenen. Bedankt lieve vriendinnen!
Wat een dag......weer eentje om nooit te vergeten...