100 jaar

Ik maak te veel mee om over te bloggen, maar hier weer iets bijzonders. Een aantal weken geleden kregen wij post van de EO. Ik opende de envelop en vond daarin een brief die de EO had doorgestuurd naar ons.

De brief was handgeschreven. Twee kantjes helemaal vol. Ik was nieuwsgierig en begon gelijk te lezen. Ik kon niet alles lezen en sommige woordjes was echt puzzelen. Ík haalde er al uit dat het ging over een vrouw van 99 jaar en 10 maanden. Een vrouw woonachtig in een verpleeghuis in Deventer. Ik was geraakt. Een vrouw van die leeftijd die in de pen klimt om een brief te schrijven.
's Avonds tijdens het eten had ik het even met Henk over de post. Ook kwam de brief ter sprake en we lazen hem samen door. Ik hoopte dat hij nog wat woorden kon ontcijferen, waar ik niet uitkwam.
Ook Henk vond het bijzonder.

Afgelopen week werd het tijd om maar eens wat kaarten te gaan schrijven naar wat mensen. Ik dacht ik moet ook echt een kaart schrijven naar de mevrouw uit Deventer. Ik koos een mooie uit en schreef hem vol. Ik besluit om ook mijn adresgegevens en telefoonnummer op de kaart te schrijven.

Gisteren kom ik uit de douche. Ik ben me al erg aan het haasten, want ik heb een personeelsfeest. (frustatie....alles kost meer tijd zonder onderbenen) Maar uiteindelijk protheses aan, wil ik naar beneden gaan, gaat mijn mobiel. Het nummer ken ik niet. Ik denk: 'Zal ik opnemen of niet' en 'Wie kan het zijn, hoe belangrijk is het'.......Dit schiet enkele seconden door mijn hoofd, maar dan klik ik op de groene hoorn en neem ik op.
'Met Jorijke Koelewijn' Een krakerige, oude stem aan de andere kant van de lijn. Ik weet gelijk wie ik aan de lijn heb, de mevrouw uit Deventer. Ze bedankt me voor de prachtige kaart. Ze klinkt nog helder en krachtig. En dan zegt ze: 'Ik wil jullie graag uitnodigen voor mijn 100ste verjaardag.' Ik blijf even stil. 'Dan kunnen we elkaar ontmoeten face to face', zegt ze. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht, dit moet wel een 'hippe' vrouw zijn, kijkend naar de woorden die ze in het gesprek gebruikt. We kletsen nog even door en dan beëindigen we het gesprek.

Ik kijk op mijn horloge en ga als de wiedeweerga naar beneden. Op naar het personeelsfeest. Maar het gesprek zit de rest van de avond in mijn hoofd....100 jaar, wat een leeftijd!