Soms heb je van die momenten in je leven, die je als overwinning kunt noteren. Dit is er zo één!
Los lopen naar mijn auto, helemaal te wauw, gaaf, geweldig, fantastisch. Ik kan het wel uitschreeuwen. (het kost wel errug veel energie, maar geeft ook heel veel energie!)
Ik las vorige week in een tijdschrift dat er over vijf jaar een ruimtehotel zijn deuren opent. Kosten: 1 miljoen euro voor vijf dagen.....duur. Onbetaalbaar voor heel veel mensen en voor mij. Toch trekt het me wel de ruimte. De grootheid van het heelal, het zonnestelsel en de hemellichamen.
Ik laat daar zo mijn gedachten over gaan. Een ruimtehotel, wie bedenkt dat? Hoe kom je erbij? Wat voor drijfveer zit daarachter? Ik ben benieuwd of dat ruimtehotel er werkelijk gaat komen. We wachten af.
Tijdens mijn studie was ik best te spreken over de trein die mij steeds bracht van Amersfoort naar Zwolle en terug. Dan bedoel ik de intercity. Niet de stoptrein, dat duurt te lang. Al die haltes, steeds weer stoppen.
Vandaag de dag heb ik het idee dat ik in een stoptrein zit. Steeds wordt er gestopt. Niet door mij. Nee, iemand anders trekt constant aan de noodrem. Het wordt tijd dat dit stopt, laat de trein nu maar rijden en breng mij verder dan deze halte.
'Ik geloof in wonderen, groot is Uw liefde, wilt U helpen?'
Enkele weken geleden ging ik met Henk naar de begraafplaats in Bunschoten-Spakenburg. We waren na het ongeluk niet meer bij het graf geweest van zijn vader. En we voelden een sterke drang om te gaan, te gaan naar het graf. Bij het graf praatten we met elkaar. Wat had ik deze man graag leren kennen.
Hoe zou het zijn in de hemel? Ik denk daar regelmatig over na. Of ik voer er gesprekken over met mensen of in de klas met kinderen. Mooi hoe kinderen het zien. 'U heeft uw benen dan weer juf', zei een kind tijdens een gesprek. 'Er is geen pijn en verdriet', zei een andere leerling.
Ik moet even slikken, de hemel, Henk zijn vader, oma. Het is daar geweldig goed en mooi. Het overtreft alles. Maar het doet pijn. Pijn om mensen hier te moeten missen.
Oma is afgelopen dinsdag overleden en vandaag begraven. Oma is in de hemel, oma is thuis.
Er is zoveel verdriet en pijn in de wereld. Als ik om me heen kijk, dichtbij maar ook ver weg.
Oma Koelewijn is ernstig ziek, zij heeft kanker. En het einde is in zicht hier op aarde. Wat doet het pijn en wat geeft het een verdriet. Wat een verschrikkelijke ziekte. Laten we denken en bidden voor iedereen die aan deze ziekte lijdt. We zijn veilig in Uw armen.